Maandag 13 september 2021|Carry

We hebben heerlijk geslapen onder de brug. Bij mij ging gisteravond om 20 uur al het licht uit, letterlijk en figuurlijk. Na drie avonden/nachten achter elkaar hopen op het schouwspel waar iedereen de mond van vol heeft, ben ik blij dat het nu regent en bewolkt is. Wellicht zou ik anders nog eens zijn opgebleven. Maar toch blijven we hopen om het de komende weken te gaan zien. Van de eigenaar van het Polarlightcenter komt om 23 uur nog een sms’je dat de vooruitzichten niet goed zijn voor de rest van de nacht. Ik ben er niet echt rouwig om, lees snel het bericht, draai me om en slaap weer verder.

Na het ontbijt kwijt ik me van mijn huishoudelijke taken in de camper terwijl Geer de brug over loopt om zijn benodigde aantal stappen voor vandaag te halen. Ik pas er voor om mee te gaan, ik zie de bui al hangen. Letterlijk, want drie kwartier later komt Geer als een verzopen kat binnenlopen.
Het weer blijft wisselvallig, als hij staat uit te druipen, breekt de zon weer door. En daar moeten we hier van profiteren. Volgens Marjolein en Robin, die in 2018 op Senja zijn geweest, moeten we echt de wandeling naar de top van Segla gaan maken. Het schijnt meer dan de moeite waard te zijn en dus rijden we via de mooie kustroute naar Fjordgård dat omgeven wordt door hoge en steile bergen. Dat de herfst in aantocht is, is al goed te zien. De goudkleurige bomen en struiken steken mooi af tegen de kale rotsige bergtoppen die al, of nóg, bedekt zijn met sneeuw.
Voordat we het piepkleine vissersdorpje Fjordgård, dat op een van de vingers van het eiland aan de Øyfjord ligt, inrijden, moeten we een lange tunnel door. En nu hebben we al heel veel tunnels in dit land gehad, maar deze is wel van een andere, beetje griezelige orde. Heel smal, plaats voor nauwelijks 1 auto, oranje lampen aan het plafond en je krijgt zomaar het idee dat je door een donkere grot rijdt. Ik ben blij dat er geen tegenligger komt want omdat het dorp aan een doodlopende weg ligt, moet hier ook het plaatselijk- en vrachtverkeer door.

Volgens de beschrijving is de hike naar de 650 meter hoge top middelzwaar en vol goede moed beginnen we aan de wandeling. Het eerste gedeelte gaat nog best goed, hoewel het pad door de regen van de afgelopen dagen flink modderig is. De besneeuwde top die volop in de zon ligt, is goed te zien en lijkt niet erg ver weg. Maar het pad dat eerst nog redelijk te doen was, gaat nu over in rotsblokken waar we over en omheen onze weg moeten zien te vinden. De wandelaars die op de terugweg zijn wensen ons nog een goede hike verder, maar niet lang daarna moet ik het toch opgeven. We staan voor een heel steil stuk en de moed zinkt me in de schoenen. “Ik wil het zo graag, maar dat gaat me echt niet lukken,” snotter in tegen Geer en pink even een traantje weg van onmacht. “Wat niet gaat, gaat niet, dan doen we het gewoon niet, we hebben al zoveel uitzichten gezien.” zegt hij, en terwijl ik nog even verlangend naar boven kijk beginnen we aan de weg terug naar beneden. Baloe heeft nergens last van, die springt over de rotsblokken als was hij een berggeit. Maar die tijd dat ik dat kon is lang geleden en het blijft moeilijk om dat toe te geven.

Net buiten het kleine plaatsje Mefjordvaer vinden we een prachtig plekje voor de nacht en worden we bij aankomst beloond met een mooie regenboog die op de kale rotsen langs de fjord schijnt. Geer maakt toch nog even een kleine hike naar de top van de naastgelegen heuvel, komt weer zeiknat terug omdat hij op zijn kont is gevallen en ik maak ondertussen ons avondeten klaar zodat hij meteen bij terugkomst kan aanvallen. En hoewel we onze hike naar de top van Segla niet hebben kunnen afmaken, kan onze dag niet meer stuk...

Route: Senja-Gibostad-Fjordgård -Senjahopen-Mefjordvaer
Gereden kilometers: 80
Coördinaten slaapplek: N 069°31,283’ O 017°26,353’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour