Dinsdag 17 maart 2020/Carry
Wat een rust hier op het eiland. We vallen iedere avond vroeg in slaap maar dat betekent ook dat we vroeg wakker zijn. Het is net 7 uur als ik de (warme) zee in loop.
Een paar vissertjes scharrelen vanaf de kant hun maaltje voor de dag bij elkaar, Geer schrijft op ons balkon het verslag van gisteren en ik geniet van al het moois in het water.
Na het ontbijt lopen we nog maar eens naar de andere kant van het eiland om op zoek te gaan naar de cache. Maar ook vandaag hebben we geen geluk. Het ding is óf onzichtbaar voor ons of het is verdwenen. We denken eerder aan het laatste.
In het helderblauwe water lopen een stuk of 7 jongeren naast elkaar, een sleepnet achter zich aan trekkend. Maar al wat er na honderd meter in ligt is wat zeewier. Maar ook dat is ergens op de wereld wel een delicatesse. Ze laten zich er echter niet van weerhouden om wat lol te maken in zee. Geer heeft zijn drone bij zich en filmt het tafereel.
Na de lunch in het Silent Bubble café, na 4 dagen ons stamcafé, sluiten we aan bij de groep die een middagduik gaat maken. Geer heeft wat wondjes aan zijn tenen van de zwemvliezen en als hij dat woord even laat vallen komt de manager van het hotel spontaan aanlopen met zijn eigen zwemschoentjes. Het personeel is verschrikkelijk aardig, niet overdreven zodat je er een ongemakkelijk gevoel bij krijgt, zoals die ober in het eerste hotel in Sri Lanka. Vreselijk was die, om je heen blijven draaien terwijl je zat te eten en het servet iedere keer op je schoot leggen. Brrrr.
Dit keer varen we niet zo ver van het eiland vandaan, maar volgens de instructeur is er wel heel veel te zien. Voor de 7 duikers wordt het een flinke klus, er staat heel veel stroming en de zee is wild. Voor mij betekent het dat ik dit keer niet van de boot af kan om te snorkelen, wat wel een beetje een teleurstelling is. De golven zijn hoog en de boot schommelt flink heen en weer terwijl de duikers het water in gaan. Ze zijn dan ook meteen aan het zicht verdwenen. Onze schipper heeft wellicht een beetje medelijden als hij ziet dat ik mijn ereader tevoorschijn haal en vaart dan naar het in aanleg zijnde nieuwe eiland. Mijn ‘boek’ verdwijnt dan ook meteen in de tas en geniet ik van al het moois rondom.
Ik krijg het wel nog even benauwd als ik bedenk hoe de schipper die 7 die nu ergens diep in de zee rondzwemmen weer terug kan vinden. Maar zijn ‘hulp’ verzekert me dat hij de wateren rond zijn geboorte-eiland kent als zijn eigen broekzak. (Laat ik daar nu wel een flink gat in ontdekken...)
Drie kwartier later varen we terug naar de plek waar ze zijn gedropt en zie ik in de verte een oranje boei hangen. En stralend door wat ze hebben gezien komen daar dan ook de duikers weer boven die door de hoge golfslag wel nog even moeite hebben om aan boord te komen.
Volgens Geer de mooiste duik die hij ooit heeft gemaakt, weliswaar door de sterke stroming niet de mákkelijkste duik. Scholen met reuzenmanta’s die volgens internet wel 1600 kg. wegen, Verpleegster haaien boven en onder hem, duizenden verschillende vissen en ook een zeeschildpad laat zich nog even zien. Wat verschrikkelijk jammer dat er dit keer geen foto’s van zijn gemaakt. Geer durfde het niet aan om de GoPro mee de diepte in te nemen en de duiker die gisteren de foto’s heeft genomen is er vanmiddag jammer genoeg niet bij. Ik doe het dan maar met foto’s op internet, maar de werkelijkheid is natuurlijk vele malen mooier. Geer is er helemaal stil van en dat is niks voor hem:)
Na de boottocht ‘koelen’ we nog even af in zee, tenslotte heb ik de hele middag nog geen water gevoeld en dan kan Geer eindelijk zijn verhaal kwijt over wat ze allemaal hebben gezien en gedaan.
Op het dakterras van Café The Wall brengen we een zwoele avond door. Uitzicht op zee, het haventje én de ondergaande zon. En de ‘ Mojito Virgin‘ doet de rest......
Geschreven door Geer.en.Car.on.tour