Door: Gerard

Het enige geluid dat vannacht af en toe te horen was, was het briesen van een van de paarden die op een paar meter van ons vandaan staan. En mijn snurken eventueel, maar uiteraard heb ik daar geen weet van.
Door diezelfde paarden worden we wel wakker als ze door hun eigenaar de rivier in worden gejaagd om te drinken.
Tijd om op te staan. We willen de hitte vandaag voor zijn om een stukje Griekenland te bezoeken waar we nog nooit zijn geweest. Uiteraard dan wel aan het water. Het wordt koeler, is gemeld, maar van 37° naar zo’n 32° is voor ons nog reden genoeg om water in de buurt te hebben om af te koelen.
Gisteren heb ik de drankvoorraad in een grote tas gedaan en die middels een hondenriem in de rivier laten zakken. Ik hengel hem naar boven en toon trots de vangst van perfect gekoeld bier e.d. aan Car. “En waar moet ik die nou laten. Zo groot is de ijskast nou ook weer niet” is haar relativerende reactie op mijn MacGiver actie. Ze weet toch nog een paar plekjes vrij te maken voor mijn gerstenat. Ik verbaas me echt over de perfecte werking van dit apparaat dat consequent door Car IJskast wordt genoemd, waarop ik haar even consequent pesterig ‘verbeter’ met KOELkast. Een van de irritaties van Car op mijn betweterigheid. “Hou daar nou eens mee op Geer” (met een vernietigende blik) is ook haar reactie consequent. Maar dit terzijde. ;)

Als we ‘alles’ hebben ingeladen vertrekken we voor de ongeveer anderhalf uur durende rit naar Koronisia in de Ambrasische-golf. Na een half uur rijden komt de opmerking van Car dat ze haar schoenen, die buiten te drogen hingen op een struik, vergeten is. De restwaarde van de schoenen wordt even afgewogen tegen de tijd en brandstofkosten van het terugrijden en dan is de beslissing snel gemaakt. We rijden verder. De schoenen zullen ongetwijfeld een plaatsje krijgen tussen de overige gevonden slippers op de totempaal naast de rivier.

Na een stop voor diesel, water en brood rijden we na twee uur Koronisia binnen. En dan moet je snel stoppen want je bent er ook weer zo uit. Het dorpje ligt als enige op een soort eilandje midden in de Ambrasische golf. Om er te komen moet je eerst een paar kilometer over een smalle dam rijden. Het is ons in de voorgaande jaren nooit opgevallen. Maar door een verslag op de FB-site “Griekenland met de camper” werden we er op attent gemaakt.
We hebben weer een prachtig plekje direct aan het strand. Een stranddouche op 30 m afstand, een eet- en drinkgelegenheid op 50 m en het is beslist niet druk. Dat kan ook bijna niet als het dorpje maar 167 permanente inwoners telt volgens ons reisgidsje. Het kerkje moet ook bezienswaardig zijn maar gezien de temperatuur en het lokkende water van de zee laten we dat voor morgen. De luifel gaat uit en we gaan op standje rust.
Een Duitser, die aan het eind van het strandje met zijn camper staat, komt met zijn hondje even buurten. Ik krijg van hem de keuze of we ons in het Engels of Duits gaan ‚unterhalten‘, maar als ik hem in het Duits antwoordt dat mij dat niet uitmaakt gaat het in een onophoudelijke monoloog over zijn hondje, zijn camper, de dierenarts voor zijn hondje, zijn boot en nog wat zaken die ik meteen weer vergeten ben. Ik hoef alleen maar af en toe te knikken en hij is kennelijk ook verder niet geïnteresseerd in ons. Behalve op het einde van zijn relaas.
Dan komt plotseling de vraag of we nog brood nodig hebben. Hij gaat ervan uit dat we dat willen en met een steen wordt in het zand een route getekend waar morgen tussen 10 en half 11 het busje van de bakker stopt.
En dan even zo plotseling als hij op ons af kwam stevenen vertrekt hij weer met een “Nah also. Schöne Ferien noch“.

We kijken voor de rest naar de taferelen op en rond het water en als de wind dusdanig opsteekt dat we de luifel moeten indraaien komen de kite-surfers hun kunsten vertonen. Altijd leuk om naar te kijken. Als de zon ondergaat gaat de wind liggen en kan de drone nog even de lucht in. Als ik laag langs de kustlijn vlieg komt er nog iemand op de fiets “aanvliegen”. Het blijkt een Franse camperaar even verderop. Hij Stelt de overbodige vraag of het mijn drone is en prent me dan in dat hij niet gecharmeerd is dat ik zijn vriendin gefotografeerd of gefilmd heb en dat dat zelfs verboden is!. Dat alles in het Engels maar met dat leuke Franse accentje, waardoor het niet agressief overkomt vind ik. Ik kijk hem wat schaapachtig aan en verzeker hem dat ik gewoon de omgeving aan het filmen ben en niet geïnteresseerd ben in zijn vriendin. Ik laat hem nog even meekijken op mijn IPad, waarna hij zijn excuses aanbiedt en het ineens wel interessant vindt allemaal. Mannen en hun speelgoed hé. Ik heb het nu over de drone en niet zijn vriendin. Later loop ik nog even quasi onverschillig met Baloe langs om te kijken of zij de moeite waard is, maar ze zit dan binnen in de camper.

En dan opeens opnieuw opwinding. Tussen de rotzooi achterin vindt Car ineens haar verloren gewaande schoenen. Hoe mooi kan een dag eindigen en tevreden schenk in nog een wijntje in. Jamas!

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour