Maandag 20 juni 2022/Gerard
Dag 35
Nog even terug naar gisteren. Als we nog een keer google maps raadplegen in ‘sateliet modus’ zien we dat iets noordelijker een strand ligt dat er “op de kaart” iets vriendelijker uit ziet. En dan valt al snel de term “verkassen”. Even een waypoint aanmaken door op de kaart te tikken en dan wegwezen. De stoeltjes zijn snel binnen maar Baloe wil niet. Of beter gezegd kan niet. Hij komt kreunend overeind en strompelt en hinkt. Zijn linkerachterpoot wil niet. Ik vermoed een stekel of iets dergelijks tussen zijn voetkussentjes maar als ik zijn poot optil jankt hij het uit. Ergens bij zijn knie zit het niet goed. Met veel moeite kruipt hij naar binnen. Het liggen wil ook niet op zijn linkerzijkant en uiteindelijk met gekreun ploft hij neer op zijn andere zij.
En dan zijn wij weer in “de wat nu te doen” modus. Morgenavond moeten we aan boord van de ferry en daar zitten een hoop trappen bij. Car is weer op zoek naar een adres van een dierenarts in Patras, maar op zondagavond krijg je sowieso niemand aan de lijn.
Het volgende slaapplekje heeft inderdaad een veel mooier strand maar veel oog hebben we daar nu niet meer voor. Car is helemaal kapot en het ergste scenario schiet door haar hoofd als ze Baloe heel wezenloos onder de tafel ziet liggen. Ik kan niet veel anders dan nuchter proberen te blijven en niet ook in de stress te schieten.
Het wordt zo’n nacht waar je van elk geluidje wel wakker wordt en steeds een blik werpt op Baloe. Maar die ligt ogenschijnlijk rustig te slapen en we horen hem zelfs een paar keer gaan verliggen zonder kreun of jankgeluiden.

Om 7 uur gaan we alledrie naar buiten en Baloe loopt weer alsof er niets aan de hand is. Doet zijn plas en poept zijn hoop, waarna hij met grote eetlust op zijn etensbak afgaat. Maar vandaag zetten we alleen de hoogstnoodzakelijke stappen. Voor ons is dat richting het water en terug. Voor Baloe net voldoende stappen om zijn behoefte te doen en van plek te kunnen verwisselen om de schaduw te volgen. Het was verdomd wéér schrikken..

Speciaal voor hem pakken we zelfs zijn eigen shelter uit. Zo’n handig ding dat met een zwaaibeweging uitklapt. Reuze handig. Het in elkaar vouwen vergt het bestuderen van de handleiding en met “enkele grepen” zou het ding weer in zijn platte ronde verpakking moeten passen. Ik weet niet meer hoevaak ik een poging gedaan heb naar het ding weer opgevouwen krijgen in de fabrieksinstellingen, maar het lukt me aan geen kant. En dan ga je je ergeren en meen je het, tegen beter weten in, met lompe kracht wel voor elkaar te krijgen. Glasfiber kan veel hebben... maar uiteindelijk breekt een laspunt en verdwijnt het hele ding in de dichtstbijzijnde container en mijn (on)handigheid is weer eens getart tot het uiterste.
Ik had mijn falen willen verzwijgen maar met satanisch genoegen heeft Car foto’s en een video staan maken. En dan die opmerkingen: “Peter lukte het wel. Díé had hem zo weer in elkaar”.
Soms verdwijnen vrouwen op onverklaarbare wijze tijdens een vakantie....

Tijdens het inchecken staat ze echter nog naast me. De booking staat namelijk op haar telefoon, het parkeren is hier weer een chaos maar dat zijn we gewend inmiddels. Het gebouw kennen we inmiddels ook en dan is de incheckbalie snel gevonden . Kaart voor de voorruit en boarding cards, incluis de elektronische pasjes voor de hut. Dat scheelt weer gedoe op de boot.
En dan de security door. Alle deuren moeten open en de binnenkant wordt gecheckt op verstekelingen. Baloe is echter niet van plan om hem binnen te laten en gromt en blaft en probeert zich los te rukken van zijn halsband. Ik hou de man even op afstand en stel voor dat we Baloe er even uit halen zodat hij naar binnen kan. Maar dat vindt hij ook niet zo’n goed plan, deinst een meter of vier achteruit en gebaart dan dat we door kunnen.
Op de kade staat ook weer helemaal niks aangegeven. We zien een plukje campers en wat andere voertuigen en nemen daar even poolshoogte. De kaarten achter voorruiten geven aan dat we bij de goede pluk staan, of we staan allemaal verkeerd. Dat kan ook nog. Maar een half uurtje later meert het schip van “Superfast” aan en een kwartiertje later stoomt ook de “Europa Palace Palermo de haven binnen.
Een schip dat we nog nooit gehad hebben overigens. Dus dat wordt weer een zoektocht naar de hutten straks. Maar de taakverdeling is in het verleden al beproefd. Eerst met Baloe naar het dek waar Car blijft wachten tot ik onze hut heb gevonden.
Dan ik weer op zoek naar haar om samen de hut en de koffer in te duiken.
Het lijkt erop dat we de geplande tijd van 22 uur gaan halen.....
Nog even snel het verslag
online zetten en dan tot over 24 uur op Italiaanse bodem.

Route: Alykes-Patras
Gereden kilometers: 40
Slaapplek: op de boot

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour