Vrijdag 6 maart / Carry

Ik word wakker met een krampgevoel in mijn buik. En na het ontbijt weet ik niet hoe snel ik naar de wc moet rennen. 12 Dagen in Sri Lanka met zijn vreemde eten en restaurantjes waar het wellicht niet zo nauw wordt genomen met de hygiëne. Voordat we bij het station worden afgezet in Nuwara Eliya rijdt Udaya nog snel even langs het hotel waar we de nacht ervoor hebben geslapen. Dan kan ik daar tenminste nog even naar een schone wc, zegt hij. Op het moment dat we daar aankomen zijn ze net de kamers aan het schoonmaken en hij glipt naar binnen om te controleren of de wc wel schoon genoeg is voor mij. Vervelend om zo te beginnen aan de treinreis waar de reisgidsen lyrisch over zijn.
De tickets zijn 1 week geleden al online gekocht, zitplaatsen zijn gereserveerd. Rond elf uur zet hij ons op het station af, een uur voordat de trein vertrekt. Zelf rijdt hij met de auto naar Happutale waar hij ons anderhalf uur later weer zal oppikken. Ook de Duitse meiden die we gisteren in het restaurant hebben ontmoet zitten op het station. Zij gaan met een latere trein naar Ella dat ongeveer 65 kilometer verderop ligt. Voordat we vertrekken ren ik nog even naar de wc, die met een gat in de grond sla ik liever over maar de ander ‘normale wc’ is nog smeriger dan ik ooit heb gezien. Er zijn blijkbaar meer toeristen die met hetzelfde euvel als ik te kampen hebben....
Terwijl het station volloopt met toeristen, zowel buitenlanders als autochtonen, wordt er omgeroepen dat de trein 1 uur vertraging heeft. Waarom dat zo is zien we als hij er eindelijk is. Op het gemak stappen de mensen uit en wordt er net zo rustig de gereserveerde plek opgezocht. Wij zitten al 20 minuten voordat hij eindelijk vertrekt. Als dat zo gaat op ieder station dat hij aan doet kun je je voorstellen waarom hij zoveel vertraging heeft.
Van de reis op dit stuk had ik me meer voorgesteld, hoewel het weer ook niet erg mee helpt. Het uitzicht is vaak niet meer dan 50 meter, dikke wolken belemmeren het zicht op de omgeving. Theeplantages, bossen en een enkel dorpje trekt voorbij. Die ene aap die we zien maakt het nog een beetje goed.
In Happutale staat een glunderende Udaya al te wachten, hij heeft zoals gewoonlijk een dutje gedaan. En dat kon nu ook wat langer omdat wij zoveel vertraging hadden.
“ Lunchen?”, stelt hij voor. Maar ik wil het liefst zo snel mogelijk naar het hotel, ik voel me niet erg lekker. Terwijl Geer in een tuktuk stapt die bij de diensten van het hotel hoort, rijdt Udaya mij naar ons onderkomen voor 1 nacht. Daar ga ik plat op bed en rijden de twee mannen weer het dorpje in voor een wel erg late lunch. Voor mij geen eten vandaag want inmiddels is wel de diarree gestopt maar komt het er nu van boven uit.
Tegen de avond komt onze gids nog even langs om te vragen of ik écht niets wil eten. Inmiddels heb ik wel zin in een sneetje geroosterd brood, dus regelt hij dat dit snel op mijn kamer wordt bezorgd. Het bestelde biertje voor Geer komt binnen een kwartier, maar pas ruim 1 uur later wordt de toast bezorgd, 8 sneetjes verpakt in een doosje. En waarom dat zo lang moest duren? Het moest blijkbaar met de tuktuk worden gehaald in het dorp. Er is geen brood aanwezig in een hotel. Iets dat je je totaal niet kunt voorstellen in ons of een naburig land.
Het ene sneetje brood dat ik naar binnen krijg komt er helaas na een uurtje weer uit, het wordt een onrustige nacht.....

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour