Door: Gerard

Mijn ochtendbad loopt wat moeizaam. We zitten wel in de luwte van het schiereiland maar ik moet over scherpe lavabrokken richting de open zee. Het waait nog steeds erg hard en hoewel hier de golfslag minder is staat er wel veel deining en schuren je ledematen regelmatig langs de rotsen. Vasthouden aan de puntige stenen is ook al geen pretje, dus het blijft bij onderdompelen en er weer uit. In het autootje van de Griekse buren is het nog een en al rust als we wegrijden dus uitzwaaien blijft dit keer achterwege.

We gaan weer km’s maken vandaag want het doel is Naphlio. We verlaten de kustweg en gaan dwars door het gebergte van ‘Mount Parmonas’. De harde wind wordt stormachtig met hevige windstoten. Als we over de pier van het eilandje rijden in Gythio zien we al de eerste schipbreuk. Een pleziervaartuig annex vissersbootje is gedeeltelijk gezonken en twee mannen proberen wat spullen uit de boot op het droge te krijgen.

We gaan nog even kijken bij het scheepswrak dat hier net buiten de stad op het strand ligt. Van Rick heb ik de opdracht om nou eens echt mooie foto’s en drone beelden te maken, want tot nu toe vindt hij het allemaal maar bagger wat ik maak. Nou ja, van je kinderen moet je het maar hebben.
Met ‘gevaar voor eigen drone’ vlieg ik wat rondjes rond het wrak. Op het beeldscherm van de besturing krijg ik het dringende verzoek om A.S.A.P te landen i.v.m. High wind velocity!!! Maar zonder brokken, en nu wel hopelijk acceptabele beelden keren we na een half uurtje weer terug, we worden ondertussen gezandstraald hier!
Onderweg is het uitermate rustig. Prachtige uitzichten, waar zowel de bijrijder als de chauffeur van kunnen genieten. Op het verkeer hoef je hier amper te letten . Dat is er gewoon amper. Om het kwartier ongeveer een tegenligger, verder soms wat verraderlijke kuilen in het asfalt of wat steenblokken die van de steile bergwanden zijn afgebrokkeld. Maar voor Griekse begrippen een prima weg. Ook zonder zeezicht is het relaxed rijden.
Alhoewel, sinds een paar dagen licht er op mijn instrumentenpaneel een lampje op, komt er een irritant pieptoontje bij en de tekst dat de bandenspanning rechtsvoor te laag is. Onderweg hebben we de band al weer eens opgepomt maar na een tijdje komt steevast het piepje en lampje weer te voorschijn. We hebben dus een lekke band. Weliswaar geen groot lek, maar toch. Na een dag verlies ik ongeveer een half bar. Blijven we bijpompen tot thuis of toch maar laten repareren is het dilemma. Een band zelf verwisselen is geen pretje bij dit soort auto’s is mijn eerdere ervaring in Schotland, toen we in een afgelegen gebied met een totaal leeggelopen band kwamen te staan.

Als we door het kleine berg stadje ‘Kokkinorachi’ rijden zien we ineens een, voor Griekse begrippen, keurige bandenhandel liggen die trots met grote letters pretendeert gespecialiseerd te zijn in Michelin banden. En laat ons busje nou ook nog eens op dit soort slofjes te staan. Het lijkt erop dat we hem dus in deskundige handen geven.
De eigenaar en een van zijn werknemers zijn in Michelin overalls druk doende met klanten, maar ik krijg hem toch zover dat hij met me meeloopt naar buiten om hem mijn probleem met handen en voeten en gebaren uit te leggen. Want met een kort “No Englisch” geeft hij aan van mijn relaas geen zak te begrijpen. Maar als vakman begrijpt hij wel mijn gebarentaal bij de band in kwestie en op mijn vraag: “can you fix it” komt een kort geruststellend “Neh”.
Het andere Michelinmannetje krijgt de opdracht om aan de slag te gaan, maar niet voordat we een gekoeld flesje water overhandigd krijgen. Want ondanks dat het hard waait is de temperatuur 30° en staan we buiten in de volle zon.
Dan wordt het lekje opgespoord en ik verwacht dat er snel een prop wordt ingestoken. Een gangbare afdoende goedkope reparatie bij kleine gaatjes.
Maar kennelijk is dit niet volgens de Michelin normen. Het wiel gaat eraf en de band wordt volledig van de velg gedemonteerd. Met uiterste precisie wordt heel voorzichtig het ventiel met sensor gedemonteerd. De band gaat vervolgens in een speciale standaard en van binnenuit wordt het lek opgezocht, en wordt de band geschuurd met speciaal gereedschap. Het slijpsel wordt keurig opgezogen, waarna er soort primer op en rond het lek wordt aangebracht en na droging een vulkanisatie-pleister op de ‘wond’ wordt gedaan. Dat laatste doet de baas zelf. Bij het monteren op de velg komen twee andere medewerkers een paar handjes helpen zodat het ventiel met sensor met chirurgische precisie weer wordt gemonteerd. De baas checked vervolgens de handelingen en met een ‘endaksi’ mag dan het wiel weer op de as gemonteerd worden. Keurig worden de bouten dan met een momentsleutel vastgedraaid en kan ik alleen maar tevreden zijn over zoveel vakmanschap hier.
Al met al zijn ze ruim een uur aan het werk geweest. En dan komt de rekening.... Tien euro maar.!!! In Nederland betaal je dat alleen al bijna voor de twee flesjes fris die we hier er nog bij kregen.
Uiteraard stop ik het jongste Michelinmannetje (die het zware werk deed) nog even fooitje in de hand. Waarna hij ons uitzwaait en aarzelend in zijn beste Engels ons een “ happy holiday” toewenst.
Wij zijn inderdaad helemaal happy, maar de boordcomputer geeft al na een paar km aan dat hij toch niet tevreden is met de spanning. Godver de godver...
Rechtsomkeert naar de mannetjes en het kost best wel moeite om de knul uit te leggen dat er ‘five-point-five’ in moet, want in eerste instantie laat hij juist lucht weglopen. Maar met wat coaching van mijn kant snapt hij de bedoeling en blaast er nog een barretje bij, tot volle tevredenheid van de boordcomputer van de bus die verder geen alarm meer laat afgaan.
Vlak voor Nafplio stoppen we nog even bij Myli om naar het plekje te gaan waar we al zo vaak met veel plezier gestaan hebben. Nu geen strandgasten maar wel windsurfers die als razende over de schuimende koppen scheren.
Ook de bootjes hier in de haven dansen als idioten op de golven en maken water. Als dat maar goed gaat.
We rijden verder naar Nafplio, waar we laat in de middag aankomen. Juliette heeft vanmiddag geappt dat ze het leuk zou vinden om met ons te gaan lunchen, maar door de vertraging die we opgelopen hebben zetten we dat om in een gezellig dineetje in een van de pittoreske straatjes onder de Bougainville.
Ondanks de topdrukte heel vriendelijk personeel en lekker eten. Welke wijn we willen? In drie verschillende glaasjes mogen we proeven welke we de lekkerste vinden. Dan nog een gratis dessert en een karafje grappa achteraf. Helemaal top. We nemen hartelijk afscheid van Juliette, die nog fris genoeg is om verder de stad en het vertier te gaan opzoeken en wij duiken de bus in. Boven de bergen zien we nog een vreemde grijs - rode lucht hangen en ik meen een brandlucht te ruiken.

Net voordat bij ons het licht uit gaat, krijg ik van haar nog een appje dat ze haar eerste geocache in de stad gevonden heeft.

Route: Gythio-Souli-Sparti-Astros-Myli-Nafplio
Gereden kilometers: 188
Coördinaten slaapplek: N 037° 34, 249’ O 022° 48, 043’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour