Zondag 1 maart 2020 / Gerard
Dag 8

Onze gids is een half uurtje te vroeg, maar ziet er ook moe en bezorgd uit.
Gisteravond is zijn inwonende zoon Shane-Kevin tijdens het joggen door een straathond in zijn been gebeten. Dus naar het ziekenhuis voor wat spuiten maar volgens Udaya werd ook constant zijn bloeddruk in de gaten gehouden worden en lag hij aan de beademing. Het klinkt allemaal nogal heftig maar zoonlief mocht wel mee naar huis. Maar veel geslapen heeft de familie kennelijk niet. Niet dat hij daardoor rustig is, integendeel.

Als er in een nauwe straat in de afdaling een tegenligger op zijn weghelft staat en een opstopping veroorzaakt heeft hij aan zijn claxon niet meer genoeg. De tegenligger reageert niet snel genoeg en daar stormt ons opgewonden standje uit de auto en gaat op de man in kwestie af. Hij probeert de deur van de auto open te trekken maar de verkeerszondaar heeft deze op slot. Dan volgen er veel gebaren en woorden en zoekt hij steun bij medeweggebruikers die ook vast staan. Het Srilankaans verstaan we niet, maar de taal zit doorspekt met Engelse woorden, zodat we wel meekrijgen dat het een “fool en criminal” is en bovendien “sick”.

De eerste stop is ‘zijn kerk’ en we worden op de hoogte gebracht van het feit dat hij daar gedoopt en ook getrouwd is. De dienst is bezig en we beperken ons tot een blik in de goed gevulde gebedsruimte. Direct naast de toegangsdeur is een uitgebreide handel in zaken die een gelovige kennelijk niet kan ontberen zoals kerkboeken en..... petjes. Een petje met de tekst : “Jezus loves you all” moet hij hebben en trots en happy stapt hij weer in de auto om ons naar onze bestemming te brengen. Zijn woeste uitval tegen de ongelukkige automobilist even tevoren zal hierbij beslist door God vergeven zijn door deze godsvruchtige aankoop.

We gaan een wandeling maken in het hoog gelegen ‘National vogelreservaat van Udawattekele’ . Door de dichte begroeiing van de bomen en de reusachtige lianen wordt het geluid van het hectische Kandy gedempt en lopen we over een goed begaanbaar pad van ongeveer 5 km een rondje door het reservaat. De aanwezige vogels laten zich goed horen maar zien doen we er maar eentje. Vogelaars zullen we wel nooit worden. Maar het is heerlijk wandelen. Het park is kennelijk zeer in trek bij jonge geliefden die, zei het zeer ingetogen, alleen oog voor elkaar hebben op de talrijke bankjes die langs de route staan.

Na ruim een uur zijn we weer terug bij de auto. Van Udaya krijgen we de laatste update omtrent de medische toestand van zoonlief en hij heeft de tijd doorgebracht om de hele familie op de hoogte te brengen. We stellen hem voor om de rest van het programma te schrappen en ons beneden in de stad af te zetten. Wij redden ons verder wel en hij kan dan terug naar zijn familie. Dankbaar aanvaardt hij ons aanbod en nadat hij ons nog eens nadrukkelijk heeft gewaarschuwd voor de “gevaren van de grote stad” scheurt hij al toeterend naar huis.

Wij zijn nog getuige dat een enorme olifant van een vrachtauto wordt afgeladen. Hij moet een feest gaan opluisteren in de “Tempel van de Tand” . Volgens onze reisgids heeft hij een taak in de ceremonie daar. Honderden bezoekers stromen toe, om via een smalle doorgang toegang te krijgen tot het afgesloten terrein. Vrouwen van mannen gescheiden. Wat hier de zin van is begrijpen we niet want direct na de ingang ontmoeten ze elkaar weer.
Wij laten het feest, of wat het is, voor wat het is en gaan een wandeling rond het meer van Kandy maken. Morgen gaan we overigens wél deze tempel bezoeken. Het is gezellig druk op de route van doorgaans autochtonen die ‘ op zijn zondags‘ zijn gekleed, waarbij de kleur wit verreweg favoriet is.
Rechts van ons het rustgevende meer met zijn vogels en talloze water schildpadden. En ook een watervaraan wordt gespot. Links van ons het immer razende verkeer. Stinkend walmende gedateerde bussen die afgeladen vol zijn. En niet te vergeten de niet aflatende stroom van knetterende en rokende tuktuks. Toch staat deze stad op de lijst van Unesco en wordt er alles aan gedaan om de oorspronkelijkheid van de stad zoveel mogelijk intact te laten. Zo wordt op het terrein van een reusachtige gevangenis die door de Hollanders werd gebouwd nu een commercieel centrum gevestigd, maar blijven de omringende muur en zijn wachttorens gespaard van de sloopkogel.

Het wordt tijd om ons in de commercie te storten. Car heeft al 7 dagen geen winkeltje gezien en voor haar gemoedsrust is het dan verstandig aan de koopdrift toe te geven. Aan mij is het niet besteed en ik probeer zo ongeïnteresseerd mogelijk te kijken want als je eenmaal binnen bent, ben je ook als man prooi voor de verkoper. Car scoort een leuke broekrok maar als ze dan aan mij voorstelt om ook een leuk hemd te kopen heeft de verkoper dat op de een af andere manier meteen door. Dus binnen no time worden diverse hemden uit hun verpakkingen gerukt en me voor gehouden. Hoewel ik knorrig no no mompel gaat Car helemaal mee met de verkoper. “Oh Geer, die is leuk en deze zou je ook leuk staan.” Voor ik het weet wordt er een XXL maat voor me gehouden. Beetje meewarig kijk ik de verkoper aan. Mijn goddelijk getraind lijf past normaal in een XL en vaak ook nog in een L. Maar dat gaat hier dus niet op. Mijn kop past nog net, maar de schouders zijn er echt niet doorheen te wringen. Uiteindelijk zit een 3XXL wel passend en als ik mijn ingehouden buik langzaam weer naar de rust positie laat zakken is dat aan de buitenkant niet te zien. Beetje verbijsterd kijk ik bij het afrekenen nog eens naar het label. 3XXL.... ik zit dus ineens in de corpulente maten !!!
Geruststellend fluistert Car me toe dat zij hier ook een X-je meer heeft en dat het hier gewoon aan de maatvoering ligt. Als ik naar al die kleine magere mannetjes om me heen kijk wil ik geloven dat ze gelijk heeft. De weegschaal thuis zal het oordeel moeten geven.

Omdat we Udaya vrijaf hebben gegeven moeten we zelf zien terug te komen naar het hotel. Het is een uur lopen volgens Google Maps en we doen een dappere poging. Maar het is wèl een uur bergop. Onze vertwijfelde blik wordt opgemerkt door een tuktuk bestuurder. Die gasten hebben daar kennelijk óók oog voor. We zijn gemakkelijk over te halen en een kwartiertje worden we bij het hotel afgezet.
De eigenaar ziet onze verhitte koppen en komt voor mij meteen met een ijskoude halve liter bier aanzetten. Goed gezien Indica! En als hij ons een uurtje later een heerlijke overvloedige Srilankese maaltijd voorschotelt kan het me ook niks meer schelen. We nemen het ervan. Dan maar 3XXL !!!

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour