Vrijdag 10 juni 2022 /Carry

Dag 25

Schuldig. Zo voel ik me, als we van Skoutari Beach vertrekken. Heel wat jaren was Griekenland ‘mijn’ land en zeker vanaf 2010, toen Geer en ik nog veel meer van het land ontdekten met onze camperreizen. In de zomer van 2018 reisden we bijna 6 weken door Ierland met voor de Ieren toen een ongekend hoge temperatuur, dat was in 40 jaar niet meer voorgekomen. Toen werd Griekenland op ons lijstje gezet als (zeer ) goede tweede.
In 2021 reisden we 6 weken door Noorwegen, zoveel moois hadden we nog nooit gezien, zeiden we. En Griekenland werd derde. Tot vanmorgen, we rijden van het ene mooie uitzicht naar het andere. Van de ene prachtige baai naar de andere. Van het ene kleine, schattige bergdorpje naar het andere. Ik moet even slikken en het schuldgevoel verdwijnt: voor ons is en blijft Griekenland toch het mooist. En zéker als camperland.

Gisteren waren we op zoek naar de baai die Bernd ons jaren geleden had aanbevolen: Skoutari beach. En daar belandden we dus ook. Aan het haventje met aan weerskanten twee strandjes. Uitzicht op een piepklein dorpje en heerlijk rustig. We zijn de enigen die vanmorgen om half 8 al het water induiken, het nachtelijke zweet afspoelen. De thermometer wijst op dat moment al 27 graden en de voorspelling is dat het nog warmer wordt.
Na de koffie vertrekken we richting Areópolis. Maar de baaitjes met het azuurblauwe water en de stranden lokken steeds meer. We hebben nog anderhalve week voordat we op de boot moeten en we hebben in Methoni nog een missie. Maar daarover later volgende week meer.
Eerst nemen we nog een duik in de baai van Katronas om de eventuele teken van ons af te spoelen. We zijn net voor het dorp op zoek gegaan naar een cache die in de diepte bij een kleine kapel ligt. In korte broek en open schoenen. Stom, stom. Een smal paadje met aan weerszijden doornige struiken. Niet alleen stom vanwege de aanwezigheid van teken maar ook nog van de slangen die hier voorkomen.
Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren vanaf en duiken we niet veel later alledrie het water in. Baloe zwemt net zo hard mee, we hoeven hem niet eens te pushen.
En dan rijden we door de bergen naar de westkust, een route die we nog nooit hebben gehad maar die net zo prachtig is als die langs de kust. De diepe Mani laten we dit keer, vanwege tijdgebrek, achterwege.

Het kleurige, niet meer dan 1000 inwoners tellende Areópolis is de belangrijkste plaats in de regio. Rond het centrale plein liggen een aantal kleine tavernes en cafés terwijl het standbeeld van de lokale held Petros Mavromichalis, de boel overziet.
Smalle straatjes met lokale producten en handgemaakte spullen trekken hordes toeristen. De bougainville en de oleanders bloeien volop. De ‘van alles en nog wat ‘ winkel van de 80 jarige man die we in 2010 hebben leren kennen, bestaat niet meer. Een kleine supermarkt is ervoor in de plaats gekomen.

Na een koude frappé op het kleurrijke terras rijden we naar Limení, een paar kilometer noordwaarts. Het enige dat we nog willen is een koude duik, maar als we het dorp inrijden krijgen we een koude douche: smalle straatjes met aan weerszijden geparkeerde auto’s, drukte alom en de scherpe bocht die naar het strand leidt bezorgt me zweethanden. Ik herken het nog van vorige keer, ook toen was het een toer om er te komen. Een ‘Doe maar niet Geer’ weggetje. Gelukkig heeft hij dat idee nu ook en met halsbrekende toeren rijden we aan de andere kant het gehucht weer uit.
De baai van Neo Ithilo is ook geen succes, hoge golven die vuil water meebrengen. Het stormt op zee.
Einddoel van vandaag is Kardamíli aan de voet van de berg Taygetos. Iedere reis rijden we door het gezellig uitziende dorp en iedere keer weer zeg ik: “de volgende keer moeten we hier eens stoppen. “
Dit keer gaat het gebeuren, maar het is een beetje een deceptie, een lange straat met wat restaurants en winkeltjes en een heel kleine baai waar amper 5 mensen kunnen zwemmen.
We zijn er dus zó op uitgekeken.

De middag loopt al ver op zijn eind als we nog op zoek moeten naar een plekje voor de nacht. En dat is in deze buurt niet eens zo makkelijk als je van tevoren ook nog even wilt zwemmen.
Langs de kustweg ligt een leuke taverne met een privé parkeerplaats. “Als we daar nu eens gaan eten en vragen of we er een nacht kunnen blijven staan?” oppert Geer.
Ik vind het een prima idee, ik hoef niet meer te koken en we hoeven daarna ook niet meer te zoeken.
Alleen wordt de parkeerplaats door de taverne gehuurd van de aan de overkant wonende vrouw en is er, wanneer Geer aanbelt, niemand thuis om te vragen.
In de hoop dat er vanavond niemand komt die ons van het terrein verjaagt, zetten we het busje onder de olijfbomen. Uitzicht op zee en het geluid van de branding. Er dreigen wat stapelwolken maar daar blijft het gelukkig bij .
Een zwoele avond ligt voor ons....


Route: Skoutari - Kotronas - Himara - Pyrithos - Areópolis - Neo Ithilo - Kardamyli
Gereden kilometers: 77
Coördinaten slaapplek: N 036°53,412’ O 022°13,830’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour