Zaterdag 11 juni 2022. |Gerard

Dag 26

Nog even terug naar gisterenavond. We zitten nog rustig buiten en Baloe ligt aan de lange lijn maar is al op zijn kussen in de camper gaan liggen. En dan komt vrij plotseling een man tussen de bomen langs rennen met zijn Vespa ciao , met de bedoeling om het ding aan te lopen/starten . En dat is voor Baloe hetzelfde als een aanval waarop hij de tegenaanval inzet. De lijn is echter toereikend om hem net te beletten zijn tanden in de “boef” te zetten. Car’s reactie is dan een schrikreactie en met een “lummel die je bent!” wordt hij bij zijn lurven (klavietsen noemt Car dat) gepakt en de camper in gebonjourd.
De man met de Vespa vlucht geschrokken verder.
Maar nog geen 3 seconden later komt de volgende schrik. Een horde wilde zwijnen stuift voorbij de bus op nog geen 10 meter afstand. En dan volgt een tweede aanval van Baloe nu mét jachtgehuil. Car die hem nog bij zijn ‘klavietsen’ heeft wordt bijna de camper uit gesleurd. Ik kan bijspringen en hem naar binnen wurmen waarna we de schuifdeur dicht krijgen. Baloe is in alle staten en wil via de stoelen weer door het raam naar buiten. Ik sta buiten een beetje perplex te kijken naar het tafereel om me heen. De groep bestaat uit een stuk of 20 jonkies met enkele volwassen exemplaren die op ongeveer 15m van ons vandaan ineens rustig gaan foerageren. Vanaf het terras van het restaurantje is het ook niet onopgemerkt gebleven en enkele gasten en de bediening komen kijken en foto’s maken. Ondanks de schemering / duisternis krijg ik ze ook nog aardig in beeld. Volgens de uitbater is het de laatste tijd schering en inslag dat de groep zijn parkeerplaats uitzoekt om te bivakkeren. Ondanks dat er kleintjes bij zijn, zijn de groten niet agressief en met wat handgeklap en gebaren zijn ze ook te verjagen. Maar waarom zouden we?
Ook als we in bed liggen horen we ze nog rond de camper scharrelen en een dikke dame schuurt haar harige lijf nog even langs de bumper. Baloe beantwoordt het met ingetogen geblaf en gegrom en heeft er inmiddels vrede mee zolang ze maar niet binnenkomen. Wij bekijken het nog een tijdje vanuit het open raam maar dan laten we ze lekker wroeten en gaan slapen.

De volgende morgen is aan de omgewoelde aarde te zien dat ze het nog laat gemaakt hebben.
Car heeft nog eens het reisgidsje doorgespit en is er achter gekomen dat ‘Kardamily’ toch meer te bieden heeft dan we gisteren dachten. Tegen de helling op ongeveer 200 meter van de hoofdweg is een mooi gerestaureerd ford te bezichtigen van de familie” Troupakis Mourtzinos “ Ze speelden een belangrijke rol tijdens de Griekse revolutie in 1821. De familie was behoorlijk in aanzien want ze konden zich een eigen kerkje veroorloven binnen hun vesting. Nu is de vesting die in 1807 gebouwd werd, een klein museum. Entree € 2,- Maar we hebben geen geld bij ons en pinnen gaat hier niet. Geen punt voor de man in het hokje, gewoon doorlopen zegt hij vriendelijk.
Het financiële voordeeltje zet ik later de dag om in een biertje op het terras zodat het toch nog besteed wordt aan de “local community”.
Met die kreet wordt overigens op veel plaatsten reclame gemaakt om de toeristen toch vooral te manen om hun uitgaven te besteden bij de plaatselijke middenstand. Hoewel we ons bewust zijn dat we voor de grote boodschappen toch meer de Duitse kruidenier Lidl sponsoren proberen we toch regelmatig ook onze euro’s bij de locals achter te laten.
Zo zoek ik om 12 uur in het dorp Petalidi een terras op met een goed WiFi signaal. Bestel een frappé en volg de uitvaart van ‘Finy’ via een lifestream. Mooi dat dit tegenwoordig kan en dat ik op deze manier nog bij haar afscheid kan zijn.
Finy was tijdens haar leven ook een liefhebster van Griekenland en één van haar favoriete nummers die ook tijdens de uitvaart werd gespeeld laat ik via Spotify nog eenmaal keihard over de Egeïsche zee schallen als eerbetoon aan deze eenvoudige maar bijzondere vrouw.

“Wie van de zon geniet krijgt de schaduw erbij.” staat op haar herinneringskaartje.

En dat krijgen we diezelfde middag er nog letterlijk bij. Die schaduw wordt gevormd door enkele flinke regenwolken, waarbij we in de verte de meeste regen uit zien vallen, maar ook wij krijgen er een staartje van mee. Helemaal niet erg want de natuur heeft het hier ook hard nodig en de temperatuur blijft vandaag beneden de 30°. En dat is (voor ons) zeker zo prettig. We hangen de rest van de middag nog wat langs het water. Baloe is inmiddels zo gewend aan het strandleven dat hij doodgemoedereerd in zijn eentje de zee in sloft zonder verder aanmoediging van onze kant. De uitdaging van een (in onze ogen dan) leuk teefje om te spelen negeert hij verder stoïcijns.

Dan hebben we ook nog de Peleponessos groep van Facebook. Car slurpt alles aan info onderweg. En nu komt ze met een aanbeveling over een restaurantje in de bergen dat lyrisch wordt omschreven als een plek die je móét ervaren als je de Souvlaki, Gyros en Mousaka even zat bent. En dat laatste ben ik. Dus stuur ik de Adria even de bergen in naar het plaatsje Adriani. Piepklein dorp en je moet even uitkijken hoe je het restaurantje ‘Aloni’ benadert.
https://goo.gl/maps/SjiEYUnsv4CkBB6u7
Dat kan dwars door de kleine straatjes maar ook buitenom want het ligt aan de rand van het dorp. Deze keer rijden we niet blind achter de Garmin aan maar kiezen voor een relaxte route buitenom.
Leuk hier. Ruim terras en heel vriendelijke (Engelstalige) bediening. En op de kaart komen gerechten voor die we niet eerder zijn tegengekomen. We nemen het risico dat we teveel bestellen maar we gaan voor een uitgebreide salade, een voorgerecht en een hoofdgerecht. En de aanbevelingen op de Facebook site kunnen we volledig onderschrijven. Het smaakt zonder uitzondering héérlijk. Een karafje rode wijn lijkt me erbij passen, maar de serveerster kijkt me ietwat bedenkelijk aan als blijkt dat Car alleen voor de cola zero gaat.
Het karafje blijkt dus een ruime halve liter te zijn. Overmoedig laat ik het me allemaal smaken, maar ik moet op het eind toch de sleutels inleveren. De suggestie om voor de deur te overnachten lijkt Car niks en ze wil graag aan de haven staan van Agios Andreas. Maar dan moet ze wel zelf de kronkelweg én door de nauwe straatjes van het dorp naar beneden rijden want die halve liter zakt naar mijn de benen en stijgt te gelijker tijd naar mijn hoofd. Maar geen tegemoetkomend verkeer op dit tijdstip dus zonder klotsende oksels klaart ze de klus voortreffelijk en staan we in een half uurtje weer op zeeniveau, met een mooi uitzicht op de havenmonding.
De dag en voor mij ook de wijn maken ons slaperig.

Route: Kardamylia - Kalamata - Petalidi - Adriani - Aghios Andreas
Gereden kilometers: 98
Coördinaten slaapplek: N 036°51,790’ O 021°55,336’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour