Maandag 16 maart 2020/ Gerard

Eigenlijk had ik het er niet meer over willen hebben, maar ook hier komen we er niet onderuit. De manager van het hotel komt ons ‘s morgens begroeten en heeft meteen ook een mededeling van de autoriteiten. Alle eilanden van de Malediven zijn nu afgesloten dus er mag niemand meer bij. Ook een bezoek naar de eilanden onderling is verboden. Eraf kan nog wel, maar dan nog alleen maar naar het vliegveld op Male. Tevens komt vanavond een medisch team langs om alle buitenlanders medisch te checken.

Inmiddels staat op de kade een tafeltje met parasol en drie stoelen. Men heeft met linten een gebied van 3 meter rond dit tafeltje afgezet en er hangt een A4-tje met de mededeling “STOP DO NOT ENTER.”
Een paar uur later zien we de betekenis. Als er een vrachtboot arriveert in de haven komt een als ambulance opgetuigd busje aanrijden en neemt een verpleegster in een ouderwets uniform met verpleegsterskapje plaats in het afgezette gebied. Een voor een moet dan de aanwezige bemanning zich melden en wordt met een oorthermometer de temperatuur gemeten. Alles lijkt in orde want het busje vertrekt weer na gedane arbeid en de bemanning mag de boot lossen.
Het veroorzaakt een klein opstootje en iedereen staat te gapen naar dit ongewoon tafereeltje. Naast me staat een corpulente Duitser met zo’n klein strak zwembroekje maar die wordt door een man gemaand om te vertrekken. Ook Allah kijkt mee en op dit strikt moslimeiland mag je niet in badkleding buiten de aangewezen stranden. Zelfs onder deze omstandigheden wordt deze maatregel strikt gehandhaafd.

De excursies naar de andere eilanden en ook de omringende zandplaten zijn verboden. Met de boot naar snorkel- en duikplekken is nog wel toegestaan. Het beperkt ons wat in onze voorgenomen activiteiten maar zolang het duiken en snorkelen nog kan zijn de mooiste dingen gewaarborgd. Voor mij echter vandaag geen duiken. Mijn nog tere voeten hebben schaafwondjes bij mijn tenen tengevolge van de rand van de zwemvliezen. Die laat ik even genezen en voor mijn volgende duik ga ik kijken of ze ook neopreen duikschoenen hebben en anders wordt het tapen. Bovendien moet ik uitkijken dat ze niet gaan ontsteken, want een eventuele verhoging tengevolge van een ontsteking kun je beter niet hebben.

Het wordt een luierdag. We snorkelen wat in het huis-rif waar overigens ook meer dan genoeg te zien is en wandelen wat door de straatjes. Alle straten zijn hier zand en iedereen staat hier met een grashark zijn straatje schoon te vegen. Verder zie je de aanwonenden vooral hangen in hun typische tuinstoeltjes. Een stalen frame met daarin een soort visnet. Het zit ook nog eens lekker ook. Opvallend is het grote aantal supermarkten. We tellen er toch gouw een stuk of acht. Een paar vierkante meter maar het hoogstnoodzakelijke is er te verkrijgen. Brood is alleen van die vierkante sneetjes witbrood die we ook geroosterd bij het ontbijt en lunch krijgen. Het zit allemaal strak verpakt in grote kartonnen dozen. Over de houdbaarheid datum kun je hier alleen maar gissen. De versheid zit waarschijnlijk in de hoeveelheid conserveermiddel dat meegebakken is. Kan ook niet anders als alles met een bootje aangeleverd moet worden. En als je het roostert is het best te eten al beginnen we toch nu hallucinaties te krijgen van versgebakken biologisch meergranen bruinbrood....
Voor de toeristenwinkeltjes staan de eigenaars veelal tevergeefse pogingen te doen de schaars aanwezige toeristen naar binnen te lokken. Velen hebben het opgeheven en achter hun gesloten deur een briefje gehangen met hun mobiele nummer.
Als we wat kopen is het wel opletten wat de prijs is. Als Car een paar waterschoentjes koopt en bij de kassa het prijskaartje eraf is wordt een kind dat bij de kassa hangt erop uitgestuurd om even in het schap te kijken. 200 Zegt hij stellig tegen zijn moeder achter de kassa. We kijken elkaar fronsend aan want we menen toch echt 150 Rufiyaas gezien te hebben. Dan maar even zelf checken en ja hoor het rotjong probeerde ons een pootje te lichten. We geven het boefje een standje, maar hij lijkt niet erg onder de indruk. Zijn moeder ziet het ook stoïcijns lachend aan maar rekent ons wel de prijs van 150. Ach zo erg is dat hier. Van Allah mag je christenhonden immers gerust bestelen en bedriegen. Maar onze klandizie kunnen ze natuurlijk wel vergeten de komende dagen.
Inmiddels hebben we een leuk contact met het personeel van ons hotelletje dat voor het grote deel ook duikers/instructeurs zijn. Tevens lopen we werkelijk overal Jessica tegen het lijf. Deze lange slungelachtige jongedame van Franse afkomst (Toulouse) is hier ooit eens als toerist beland om te duiken en is nooit meer weggegaan. Ze heeft hier een kamer ergens in het dorp waar ze overigens een aardige huur voor moet betalen. Ze verdient haar geld met duikinstructie en ‘s avonds zien we haar zitten voor een sjiek hotelletje. Hier verzorgt ze op afroep de communicatie met Franse gasten en regelt ook de bookings. Maar ook zij heeft niet veel meer te doen. Ook dit hotel heeft nog maar een paar gasten binnen de muren. Maar deze prettig gestoorde Française maakt zich totaal niet druk. Denkt er niet over om ooit nog te vertrekken en is helemaal ‘in the mood’ om een strandparty te houden als alles achter de rug is. Als Car benieuwd is naar de rest van het hotel en de kamers veert ze op, rent achter incheckbalie en grist een sleutel van het rek. “Follow me, I show you” zegt ze met haar duidelijke Franse accent en de man achter de balie kijkt haar grijnzend na als ze met haar te grote stappen en lange jurk de gang in rent.
Het restaurantje waar we vanavond eten is wat gezelliger. We kiezen voor een tafeltje vlak bij het water, maar daar is geen licht en het is inmiddels aardig donker. De vriendelijke ober brengt ons de menukaart en blijft vervolgens wachten op de bestelling. Dat we niks kunnen lezen is hem kennelijk vreemd. Maar met behulp van onze mobieltje is dat probleem snel verholpen. Car is in een romantische bui en vraagt om “candlelight”. Geen probleem en we krijgen een lantarentje met een stompje kaars, dat halverwege ons maaltje natuurlijk opgebrand is. Het is opvallend dat het personeel hier vaak wat aandoenlijk onhandig is. De bestelling moet je in een ademtest toen. Voorbeeld: als Car een cola bestelt en ik nog even aarzelend mijn drankje uitzoek is hij meteen verdwenen, wacht dus niet op mijn bestelling maar komt terug met een klein flesje cola en twee glazen. Als je klaar bent met eten, of bijna klaar en je je mes en vork even neerlegt, wordt de tafel meteen afgeruimd. Er wordt niet gevraagd of je nog een dessert wilt of een kopje koffie zoals bij ons gebruikelijk is, maar onmiddellijk ligt de rekening, overigens in een keurig couvert, al op tafel. Het bedrag is zowel in de plaatselijke valuta, als in US dollars. Alles in ronde getallen. Cijfers achter de komma houden ze zich hier niet aan op. We eten overigens heel lekker hier. Iets duurder als de voorgaande restaurantjes maar wel beter verzorgd en ook smakelijker. We beloven dan ook terug te komen als hij bij het verlaten ons een beleefd welterusten wenst en een hoopvol “ See you tomorrow “ toevoegt.
Nog even een ander supermarktje binnen voor wat water, cola en koekjes. Bij de kassa hangen weer een paar 10 jarige schoffies die het niet kunnen laten om ons grijzend “Corona Corona” toe te roepen. We trekken een lange neus naar ze en zoeken ons hotel op.

De aangekondigde medische check komt kennelijk niet van de grond. De reden waarom wordt niet duidelijk.
We checken voor het slapen gaan nog even de nieuwsmedia maar echt duidelijk wordt het allemaal niet. Via de reis-app van het ministerie van buitenlandse zaken lezen we alleen dat de situatie op de Malediven constant aan verandering onderhevig is en dat we het plaatselijke nieuws in de gaten moeten houden. Beetje moeilijk hier maar we vertrouwen op de hotelbaas dat hij het voor ons vertaalt. Het is mogelijk om met buitenlandse zaken via communiceren, maar mijn vragen omtrent de overstap in Abu Dhabi en of we toegelaten worden in Duitsland blijft vooralsnog onbeantwoord. Ik krijg meteen een automatisch gestuurd appje terug dat ze het te druk hebben om me persoonlijk te woord te staan en dat ze volstaan met heel veel linkjes naar allerlei sites waar informatie te vinden is.
Afwachten dus. Als we in quarantaine moeten dan het liefst hier want we willen niet in Abu Dhabi stranden. De eerder genoemde 14 dagen wordt in sommige berichten ook al opgerekt naar 4 weken......
We zien wel, vooralsnog hebben we nog drie dagen om te genieten en dat gaan we gewoon doen.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour