We hebben inmiddels onze slaap ingehaald, zitten weer in het dag- nacht ritme van Nederland en proberen te wennen aan de nieuwe situatie hier.
Voor ons is dat de afgelopen vier weken een beetje een letterlijk ‘ver van mijn bed’ show geweest. Sri Lanka en de laatste week op de Malediven waren betrekkelijk veilige oorden. Terwijl er al hele Corona haarden ontstonden in vele delen van de wereld bleven deze 2 landen ver uit de vuurlinie. En werd er al een besmetting ontdekt dan bleef de vermenigvuldiging ver achter bij de gangbare explosies in delen van de wereld. Wij waanden ons betrekkelijk veilig en voelden ons ook zo. De hectiek speelde zich in deze landen op een heel ander vlak af. Beide landen moeten het voor het overgrote deel hebben van het toerisme en door de uitbraak in de wereld werd de catastrofe voor deze landen vooral voelbaar op financieel gebied. Boekingen werden massaal geannuleerd en veel toeristen vertrokken voortijdig naar (on)veilige gebieden.

Wij hebben geen moment het gevoel gehad dat we onze vakantie eerder zouden moeten afbreken. Zeker in de laatste week zaten we op een eiland dat virus vrij was en voor zover we nu weten ook nog steeds is. Wel werd kort na onze aankomst uit voorzorg de zaak gesloten, wat de kans op besmetting voor ons natuurlijk ook beperkte.

Het spannende kwam eigenlijk op de terugreis. Weer in de hectiek van vluchthavens waar een gemend reisgezelschap natuurlijk voor meer risico zorgt. Maar de warmtebeeld camera’s pikten er voor zover wij het konden zien niemand uit. Ook aan boord van het vliegtuig werd niet overdreven gehoest of geniest. Dus we denken Corona-vrij thuis gekomen te zijn. We hebben ons ingelezen in de ‘do and don’t’ en braaf voor de tv gezeten om onze koning life aan te horen.

We houden ons aan de anderhalve meter grens, maar Baloe had daar geen boodschap aan. Zijn benadering was honds en zijn onstuimigheid gaf ons een heerlijk gevoel van thuis zijn. En ondanks dat we weten dat hij het geweldig goed heeft gehad bij Ramona hebben wij hem wel enorm gemist.

Inmiddels zijn we begonnen de enorme hoeveelheid foto’s en video’s van onze reis op de computer te zetten en te rubriceren. Car is alweer aan de slag met het fotoboek en we genieten samen nog na van de vele mooie momenten.
Wat een reis! En wat een prachtige verrassing! Alle credits gaan weer uit naar Carry, die hier een jaar vooraf mee bezig is geweest. Alles tot in de puntjes uitgedacht en verzorgd. Uren uitzoeken in de reisgidsen. Tientallen vluchten met elkaar vergelijken om alles op elkaar te laten aansluiten.
Dat ze even afkickverschijnselen kreeg toen onze Udaya de touwtjes uit haar handen nam is dan ook begrijpelijk. Maar dat we genoten hebben staat buiten kijf en uit voorgaande verslagen en foto’s lijkt me dit ook wel duidelijk.

Nu we voorlopig even binnen (de grenzen) zitten hebben we genoeg tijd, om bij leven en welzijn, uit te kijken naar nieuwe bestemmingen.
En na een paar weken op de achterbank te hebben gezeten, popel ik weer om zelf achter het stuur van mijn busje te kruipen terwijl Car weer aan de touwtjes mag trekken en Baloe tussen ons inzit.

Sterkte allemaal met de moeilijke situatie en ophokplicht. Laten we hopen dat we er snel doorheen komen en we allemaal gezond weer snel onze vleugels kunnen spreiden.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour