Woensdag 1 juni 2022/ Carry

Dag 16

Gisteravond om een uur of 7 begon het te betrekken: boven de zee en de Olympos trekken donkere wolken zich samen. In de verte flitst het en het onweer komt steeds dichterbij. We worden er van alle kanten door omringd en moeten dus naar binnen vluchten. Boven Thessaloniki zien we een sluier van regen hangen, maar die blijft bij ons gelukkig weg.
Het houdt een paar uur aan maar dan is het ook opeens zo voorbij en lijkt het alsof er niets geweest is. De ramen kunnen gelukkig weer wagenwijd open als we naar bed gaan.

We hebben nog steeds niets gehoord over de uitslag van het bloedonderzoek, met Baloe gaat het gelukkig goed. Hij eet zijn eigen brokjes en lijkt daar blij mee te zijn. Een week lang rijst met kip is ook wel erg eentonig, want zelfs de kip wordt de laatste dagen niet écht meer gewaardeerd.

Om vandaag wéér een dag op het strand te hangen vinden wíj dan weer eentonig. Het (door)reizen zit in ons bloed, zo lang hebben we nog nooit op 1 plek gestaan. De stoeltjes, ligbedden , douches en terrrasjes kunnen we nu wel uittekenen. Het wordt tijd voor iets anders en rondom Katerini is nog genoeg moois te ontdekken. We zijn deze week langs de afslag naar de Orlias watervallen gereden, het is niet te ver weg en als de dierenarts belt zijn we zo in de stad.
Op de Garmin kan ik de watervallen niet vinden maar Google Maps weet altijd wel raad. Na een paar kilometer worden we al van de (goede) doorgaande weg afgedirigeerd en rijden over een ongeasfalteerde, slechte kronkelweg door het heuvelachtige gebied. Een enkele verlaten boerderij, maar verder is er niets te zien. Bij elke hobbel en bobbel grijpen mijn (zweet)handen in de zitting van de stoel, volgens Geer is het gewoon ‘weer even wennen’ en “we hebben ze wel eens slechter meegemaakt”. Maar ik vraag me ondertussen wel af waarom we niet gewoon zijn doorgereden naar het bord waarop de afslag naar de watervallen beschreven staat.
Gelukkig komt er na drie kilometer een eind aan het gehobbel en komen we op de juiste, geasfalteerde weg terecht die na 5 kilometer hoog in de bergen bij de waterval eindigt. Van daaruit is het nog 5 minuten lopen en ik verheug me al op een koude duik.
Maar daar kom ik snel van terug als ik met mijn teen het water in ga. Het is zó koud dat
alles zou krimpen als we er in gaan:) Het pad dat ernaast loopt gaat de berg op, naar de eerste refuge die wandelaars bereiken als ze de Olympos beklimmen: de Koromilia hut die op 1000 meter hoogte ligt.
Voor ons te ver, maar op 700 meter afstand ligt wél een cache. Het pad lijkt simpel maar wordt gaandeweg steeds wat moeilijker. Omhoog, omlaag en weer omhoog. Tenslotte moet je wél een keer de top bereiken. We klauteren omhoog door de dichte begroeiing, bomen en takken zijn overwoekerd met mos. Soms schijnt de zon erdoorheen, rechts van ons steeds het geluid van het snelstromende riviertje. Baloetje loopt dapper mee, maar we merken wel dat hij de laatste week aan conditie heeft ingeboet. Als we de cache hebben gevonden zijn we het er dan ook over eens dat verder klimmen niet verstandig is en slenteren we dezelfde weg weer terug. Het is mooi geweest, je moet de goden van Olympos ook niet gaan verzoeken.
Het kapelletje dat iets verder naar beneden in de schaduw ligt wordt ons lunch/uitrustplekje.

Wat nu? Het is nog vroeg, nog net geen 11 uur. We hebben allebei geen zin om terug te gaan naar het plekje waar we de afgelopen dagen hebben gestaan.
Van een eerdere reis herinneren we ons nog dat een half uur ten noorden van Katerini de zoutpannen en modderbaden van Pydna liggen.
De omweg die we daarvoor moeten maken omdat de toegangsbrug naar het dorp is ingestort, nemen we voor lief.
In de verte schittert een hoge witte berg zout. Het hek naar de fabriek en de zoutpannen is geopend. De toegang is weliswaar verboden en er staat een waarschuwingsbord dat het hek om 15 uur dichtgaat, maar rond de pannen lopen een aantal mensen in het zwart. En niet in het zwart gekleed, maar van top tot teen zwart van de modder waar ze zich mee hebben ingesmeerd. Schijnt je huid goed te doen.
Wij hijsen ons snel in badkleding en Baloe blijft lekker buiten in de schaduw van het busje liggen. Die is al zwart genoeg van zichzelf:)
Geer is de eerste die er in gaat en zich met de modder inzeept. Ik blijf nog even aan de kant. Tenslotte moet er iemand de foto’s maken om het thuisfront te laten meegenieten.
En dan kan ook ik erin. Het water is niet diep, ongeveer 50 centimeter. De modder op de bodem moet zijn (goede) werk doen en dus schep ik manmoedig hele ladingen zwarte, naar zwavel ruikende, troep over me heen. Geer loopt intussen op de kant al op te drogen, die komt er straks vast uit met een babyhuidje. Ik moet het nog zien.
Hij is alleen nog herkenbaar aan zijn witte haren en baard.Voor de rest is hij net zo zwart als Piet:)
Ik heb het wel gezien na een uurtje en laat me lekker drijven op het zoute water dat intussen alle troep er vanaf spoelt. En het is geen fabeltje, maar mijn huid is inderdaad zacht!!
De buitendouche van het busje doet het verdere werk en spoelt alle rotzooi die zich in niet verder te benoemen spleten hebben genesteld, eruit.
Het prachtige strand, Alikes Kitros Beach, dat precies aan de overkant ligt is voor de rest van de dag ons plekje.
Wit zand, een zee die zo warm is dat afkoelen niet mogelijk is, douches op loopafstand en ligbedden die gelukkig nog niet bevolkt worden door massa’s toeristen.
Baloe gaat samen met mij een paar keer de zee in, het doet hem zichtbaar goed.
Morgenvroeg gaan we nog eens modderbadderen en dan gaan we zelf maar weer eens bellen met de dierenarts. Want het wachten duurt nu toch wel érg lang......


Route Limani Litochoro - Dion - Pydna
Gereden kilometers. 69
Coördinaten slaapplek N 040° 22.591’. E 022°37.920’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour