Dag 8 | Gerard

Er wordt vanmorgen iemand heel vroeg onrustig wakker naast me. Vandaag gaan we de grens over naar haar geliefde Griekenland. Ons geliefde Griekenland moet ik zeggen, want in de loop der jaren ben ik ook van dit land gaan houden.
Dus een snel ontbijtje in de vroege ochtendzon en dan op pad. Dit keer niks geen binnenwegen of uitstapjes maar gewoon via de snelste weg en dat is de snelweg. We zitten vlak bij de grens en gooien nog even de tank vol met relatieve “goedkope” diesel. €1,40 per liter. Hier is ook nog bediening en de pompbediende druppelt hem tot het randje toe vol. Kennelijk kent hij de aard van de Hollander die een koopje weet te waarderen en uit te buiten. Als extra service wordt de voorruit ook nog grondig schoongemaakt hetgeen hem een fooi oplevert, die hij gretig accepteert. Voor hem maakt het niet uit dat het een euromunt is. Het afrekenen met de bankkaart ging overigens in alle landen soepel. Ook contact loos via de Apple Pay. Allemaal geen probleem.
En dan rijden we van tol naar tol. Gewoon om de zoveel km op de snelweg zelf. Meestal net onder de twee euro, maar op de 400 km moeten we toch 6 keer de beurs trekken. Het is erg rustig met verkeer en de twee schildpadden die we zien oversteken, maken een redelijke kans om de overkant te bereiken is mijn inschatting. Car ziet het allemaal minder optimistisch en zou het liefste stoppen om ze een handje te helpen. Doen we toch maar niet, al zijn de regels voor stoppen op een autosnelweg niet zo duidelijk als bij ons.
Ook Noord Macedonië kent zijn asfaltproblemen. Het beste is om constant op de linker rijstrook te blijven rijden. Qua drukte kan dat prima. Als er af en toe toch onverwacht een inhaler komt haalt die gewoon rechts in, over de vluchtstrook dan wel, want ook hier zijn de minste gaten. Zo past iedereen zich aan en heeft begrip voor het weggedrag van de ander.
Baloe heeft echter nog steeds flink de pest aan het gebonk onder zijn lijf. Zijn kussen onder de tafel heeft kennelijk niet de juiste dikte om de stoten op te vangen dus regelmatig zien we hem stiekem achter op ons bed springen om er even zoveel keer door Car er weer afgesleurd te worden. Beiden geven dan verbaal hun ongenoegen aan elkaar door. Altijd wel wat te doen in het bussie 😀

De grensovergang van Noord Macedonië naar Griekenland is weer ouderwets aanschuiven in de rij. Nou ja in dit geval 8 rijen dik en dan nog hebben we een half uur oponthoud. Alle ambtenaren zitten hier echter achter loketten en met een minzaam gebaar worden de paspoorten naar binnen gehengeld, ondergaan daar onduidelijke handelingen waarna de arm weer naar buiten komt en we onze passen weer retour krijgen.
Dat is de uitreis want 50 meter verder weer hokjes met dezelfde armen die paspoorten innemen. Ditmaal worden we door de Grieken gescreend. Na het loketje nog een mannetje die me naar de kant wijst en me vorsend en quasi streng aankijkt. Deze blik ken ik en als ik met de zelfde blik terug kijkt komt er een grijns voor in de plaats en met een “Kaló taxidi” rijden we weer het Schengengebied binnen. KPN is de volgende die ons hartelijk welkom heet en laat weten dat we weer zonder extra kosten online kunnen. Ik kan weer toegeven aan mijn verslaving dus. 😋

Car maakt een dansje in de auto en naarmate we ons einddoel voor vandaag naderen komen steeds meer herinneringen naar boven. Voor het overgrote deel is de omgeving nog onveranderd. Dat geldt zeker voor de majestueuze berg de Olympos met zijn besneeuwde toppen.
Rond 13.00 uur parkeren we ons busje op het vaste plekje langs de haven van Platamon.
Ik krijg nog net de kans om een kop koffie te drinken maar dan sleurt Car me het stadje door. Als we langs Hotel Zefyros wandelen worden we meteen opgemerkt door Jorgos en Ylse, de (voormalige) uitbaters. Het weerzien is allerhartelijkst en we beloven vanavond te komen eten om nader kennis te maken met de rest van de familie en al het nieuws van de afgelopen 4 jaar bij te praten.
Nu lonkt de zee en de rest van de middag luieren we op het strand en maken een duik is het heldere water van de Egeïsche Zee. De watertemperatuur is al prima in orde.
Daarna nog even bij de plaatselijke bromfietsverhuurder langs die ook al in één oogopslag zijn vaste klant van jaren geleden herkent. (Car huurde hier jarenlang een scootertje tijdens haar jaarlijkse vrijwilligerswerk) Ook hier snel weer herinneringen opgehaald en natuurlijk op de foto.

Op het terras voor Hotel Zefyros eten we in hun inpandige restaurant dat inmiddels is omgedoopt tot “Localia” en waar hun kinderen Constantien en Alya nu de scepter zwaaien. Het etablissement heeft een metamorfose ondergaan en een strakke moderne uitstraling gekregen. Ook de kaart is veranderd en we laten ons verrassen met de nieuwe gerechten in plaats van de pizza die we in gedachte hadden. En het smaakt voortreffelijk!

Nog even brengt Baloe ons in vertwijfeling. Plotseling komen de braakneigingen weer naar boven en er komt nu in één golf weer een enorme portie gras eruit. Met stomheid staan we er naar te kijken. Dit is nog gras dat hij DRIE dagen geleden gegeten heeft ! En wat een enorme berg ook. (Zie de foto’s). Ik haal de boel uit elkaar maar ook hier, buiten het gras, geen rare zaken of voorwerpen. Baloe schijnt het allemaal niet uit te maken. Hij is het weer kwijt en heeft weer oog voor de katten die hier rond de visstersboortjes hun thuishaven hebben.
We hopen nu toch écht dat het laatste hoopje ellende uit zijn maag en ingewanden is verdwenen. Maar we blijven alert natuurlijk en hebben voor de zekerheid toch maar weer het adres van de de naburige dierenarts opgezocht.
Terwijl zich op zee in de verte een onweer spektakel afspeelt zitten wij nog geruime tijd buiten langs het water en genieten van een mooie avond. Het laatste Balkanland hebben we nu onder de voeten en nog 4 weken te gaan om nog meer te genieten.

Route: Matka - Skopje - Gevgelija - Katerini - Platamonas
Gereden kilometers: 327
Coördinaten slaapplek: N 039°59,540’ O 022°37,581

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour