Maandag 3 januari 2022 |Gerard

Het wordt tijd dat we een tijdzone gaan opschuiven. Want het wordt hier pas licht tegen negenen. De ochtendschemering gebruiken we om de watertank te vullen en de vuilwatertank alsmede de wc te ledigen. Allemaal netjes geregeld op deze plek. Het weer zit helaas niet mee. Zwaar bewolkt met af en toe ook wat druilerige regen. Van het “Carnotte-effect” hebben wij geen last gehad. De camper die op ruime afstand al geparkeerd stond toen we aankwamen was nog voor het vallen van de avond verdwenen.
Na de huishoudelijke klussen gaan we op pad. Als we diesel zien voor €1,29 gooien we de bijna lege tank toch nog maar vol. Achteraf een goede beslissing om niet te wachten tot in Portugal. Hier liggen de prijzen weer een stuk hoger maar dat weten we dan nog niet.
We duiken nog wat dieper in het centrum van Carnotte en ontdekken dan bij toeval, en mede dankzij een tip van Herman, dat dit leuke plaatsje de trotse bezitter is van ‘s werelds grootste hórreo. Waar een klein dorp groot in kan zijn. Het kerkje is een plaatje en ook de plaatselijke dooien liggen er mooi bij. Een hórreo is een soort graanschuur op poten. Door de spleten in de wanden is ventilatie optimaal en omdat ze op een soort stenen paddestoelen staan hebben knaagdieren geen kans om erbij te komen. In dit noordwestelijke deel van Spanje staan ze overigens bijna op elke hoek van de straat en de antieke bouwsels worden nog steeds in ere gehouden. Of ze nu ook nog dienen waarvoor ze ooit gebouwd zijn menen we te betwijfelen.

Net zoals de Lidl natuurlijk heeft de ‘China bazaar’ een bijzondere aantrekkingskracht op Car. Een soort Action maar dan compleet onoverzichtelijk en afgeladen vol met allerlei soorten troep dat een mens niet- en soms nodig heeft. We scoren een nieuw tafellakentje en een usb-stekkertje voor in de bus dat wel nodig is en uiteraard wat troep dat niet persé nodig is. Iedereen herkent dat wel van de Action toch?
Maar nu dan toch écht doorrijden naar de grens!

De lunchstop is aan het haventje van Outes, waar een buitengewone drukte op het water heerst. Net buitengaats liggen honderden scheepjes voor anker die in een soort mierensliert naar het haventje varen. Middenin de haveningang ligt een soort ponton met wetsdienaren er op. Elk bootje moet hier even aanleggen en wordt aan een vluchtige controle onderworpen om daarna de gevangen waar aan land te brengen. Het blijkt zonder uitzondering om mosselen te gaan. Soms netten vol maar ook piepkleine bootjes lossen manden en kuipen vol met deze schaaldieren. Het lijkt wel of hier een soort goudmijntje is aangeboord.

Van diverse kanten bereiken ons de berichten dat voor Portugal een geldige QR code mét booster niet meer toereikend is. Je dient tevens een een PCR test met officiële papieren te hebben die niet ouder mag zijn dan 72 uur of een antigeen-test die maximaal 48 uur oud is. Aangezien dat we al langer onderweg zijn was dat in Nederland niet meer te regelen.
Dus moeten we in Spanje op zoek naar een locatie waar ze dat ook kunnen....
Of... de vermoorde onschuld spelen en domme toerist uithangen en een poging wagen om toch de grens over te steken zonder deze kostbare nonsens.
Als we terug gestuurd worden kan dat altijd nog. No risk no fun, dus we gaan voor de laatste optie.
We kiezen een grensovergang bij het plaatsje Tui en dan niet de gebruikelijke hoofdweg de A55, maar een iets noordoostelijke kleine brug: de Ponto Rodo Ferroviária de Valença om in het gelijknamige stadje uit te komen. Tenslotte kunnen ze niet overal staan te controleren.
Garmin geven we weer wat handmatige aansporing om hem van de gebruikelijke route af te krijgen, maar het lukt om hem op dit zijspoor te brengen.
En zonder ook maar de geringste controle steken we de Portugese grens over.

Als we nog even een wandeling door het immense fort van Valença maken komen we vanzelf terecht in het gezellige stadje zelf. Leuke kleine winkeltjes en de geuren uit de restaurants lonken je naar binnen, maar voor dat laatste is het nog te vroeg en Car houdt zich wonderwel in deze keer.

Na een uurtje wandelen rijden we nog even verder parallel met de rivier de Miño die hier de grens vormt tussen Spanje en Portugal. We krijgen nu ook zicht op het verkeer op de A55 en zien dat ook hier geen enkele vorm van controle is!

Het eindpunt is het kleine plaatsje Esteiro. Slaapplekje aan het strand van een doorlopend weggetje. Helaas geen strandweer. De dag eindigt zoals hij begonnen is druilerig en somber. Het weer dan hé. Wij zijn in opperbeste stemming en verheugen ons op alles wat Portugal ons gaat bieden.


Route: Carnota-Muros-Baño- Orro -Pontesecures- Cesantes-Tui-Portugal Valenca- Pedro de Torre-Esteiro
Gereden kilometers: 212
Coördinaten slaapplek: N 041°52,033’ W 008°51,660’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour