Zondag 23 feb 2020 / Carry
Dag 1

Het vervelendste van op vakantie gaan met het vliegtuig is het feit dat Baloe moet achterblijven. Zaterdagmiddag om half 3 zet ik hem met al zijn spullen, en dat zijn er bijna net zoveel als dat ik zelf meeneem, bij Ramona in Etzenrade af. Daar lopen al een paar ander logeetjes rond en ook haar eigen 4 Border collies rennen gezellig door het huis. Ik maak het afscheid niet te lang, Geer is wijselijk thuis gebleven, ook die heeft een bloedhekel aan afscheid nemen. Maar ik weet dat Baloe het er goed heeft, tenslotte kent hij Ramona al een paar jaar en ook haar honden zijn geen onbekenden voor hem. Bij Geer thuis is de chaos nog compleet, de was draait nog, zijn kleren liggen op bed klaar, tenslotte moet ik wél nog goedkeuren wat hij meeneemt:) Als ik hem geloof zijn 2 grijze t-shirts en 2 korte broeken genoeg voor 1 maand. In tegenstelling tot wat er allemaal aan techniek op tafel ligt: kabels, telefoontjes, drone, fotocamera, go pro, opladers en wat al niet meer. En dáár bemoei ik me dan weer níet mee:) Terwijl hij nog snel wat boodschappen doet sorteer ik de t-shirts en broeken en zonder te mopperen stopt hij het een uur later in zijn rugzak.
Het is net 10 uur als we het bed induiken, vroeg, maar onze wekker loopt ook al om kwart over 4 af. De vlucht van Abu Dhabi naar Colombo hebben we smiddags al kunnen inchecken, maar voor het het eerste traject van Düsseldorf naar Abu Dhabi was dat om de een of de andere reden niet mogelijk.
Het is nog maar net half 7 als we de auto bij het vooraf gereserveerde parkeerterrein oprijden, waar het shuttlebusje dat ons op de luchthaven moet afzetten, al komt aanrijden.
. Tegen inlevering van de autosleutels krijgen we een bonnetje waarmee we over 4 weken de auto weer kunnen terugkrijgen en vijf minuten later worden we door een vriendelijke chauffeur op het vliegveld afgezet. De incheckbalies van Etihad Airlines zijn nog niet open, we zijn weer eens veel te vroeg:) Maar beter zo dan te laat!
Als we dan eindelijk kunnen inchecken krijgen we te horen dat het vliegtuig met zijn bijna 400 zitplaatsen bomvol zit en er dus geen plek aan het raam meer vrij is. Ik vind het altijd leuk om foto’s te maken als we op de aanvliegroute zitten maar nu krijgen we ruime zitplaatsen in het midden van het toestel toegewezen. Dekentje, kussen, eten , drinken, filmpjes, games en muziek moeten de tijd doen omvliegen, maar 6 uur op mijn kont zitten voor het eerste traject vind ik eigenlijk wel láng zat!
De overstap in Abu Dhabi is rommelig, we moeten wéér door de security check. Schoenen en riemen moeten uit en af, in tegenstelling tot in Düsseldorf waar we alleen een bodyscan kregen en de fotocamera uit de tas moest. Zo zie je maar dat er op iedere luchthaven weer andere regels gelden. De vrij nieuwe, moderne luchthaven van de Verenigde Arabische Emiraten is druk, heel erg druk. En de angst voor het Corona virus heeft ook hier blijkbaar toegeslagen. Iedereen loopt met mondkapjes voor. Ruim drie en een half uur en een hapje bij Mac Donalds later boarden we voor het laatste stuk naar Colombo. Nog een kleine 4 uur vliegen en dan zijn we eindelijk in Sri Lanka. Het vliegtuig van Sri Lanka Airlines, een Airbus 323, is een heel stuk kleiner dan de Boeing 787 die we het op eerste stuk hadden. We hebben de pech dat achter ons een hoge afscheiding is die het onmogelijk maakt om de stoelleuning naar achter te zetten. Naast ons zit een man uit Amsterdam die purser blijkt te zijn bij Transavia. Omdat hij 4 keer per jaar naar Sri Lanka vliegt voor ‘naaste ‘ zaken en ze hem blijkbaar herkennen, heeft hij wat privileges waarin ook wij van mee profiteren. Een extra toetje, wat fruit en een fles wijn die hij van de bemanning krijgt en die even later van eigenaar verruilt naar de man die naast mij zit: Gerard dus:).

Maandag 24 februari 2020/ Carry
Dag 2

Het is heel vroeg in de ochtend, half 5, als we landen in Colombo. Met een tijdsverschil van 6 uur is het voor ons dus midden in de nacht. De purser weet de weg hier op het vliegveld en binnen No time staan we bij de bagageband. De honderden mensen die nog met het benodigde visum in de weer zijn, dat wij al in Nederland online hebben aangeschaft, laten we achter ons. Op weg naar de bagageband wordt in het voorbijgaan automatisch nog even onze temperatuur gemeten, wij hebben gelukkig geen Corona:) Eenmaal met de koffers in de hand haasten we ons naar de aankomsthal waar de temperatuur door de airco een heel stuk aangenamer is als bij de bagageband. Het tafereel in de hal is om te gieren. Achter een afzetlint staan wel 60 kleine donkere mannetjes, allemaal met een bord in de hand met de naam er op van diegene door we ze zijn ingehuurd. Na wat speurwerk zie ik opeens mijn naam staan, maar van een mannetje geen spoor. Totdat hij opeens vanuit een stoel achter de rij vandaan komt gelachen. ‘Was a Joke’ is zijn standaardzin als we hem in de loop van de dag wat beter leren kennen. Zijn mond staat niet stil, zijn brede lach laat je vanzelf meelachen. Hij sleurt ons mee naar de telefoonbalie, regelt meteen de nieuwe simkaarten voor ons allebei en dan kunnen we vertrekken. Maar niet nadat hij nog honderd en een dingen heeft uitgelegd, wat en hoe het de bedoeling is hoe we de komende dagen gaan doorbrengen. In ieder geval hoeven we ons met hem niet te vervelen, want het is me toch een druk mannetje:) De rit naar Habarane waar we de komende twee nachten in het vooraf geboekte hotel zullen blijven, is maar 150 kilometer. Maar wat zijn we blij dat we hier niet zelf hoeven te rijden. Het is een crime, druk, gevaarlijke inhaalmanoeuvres, scooters waarop vader en moeder met hun kleine kindjes voorop door het razende verkeer een weg proberen te zoeken. Geen verkeersregels, iedereen duwt en doet maar wat, zo lijkt het tenminste.
Na ruim 4 uur rijden met vaak dichtgeknepen billen komen we eindelijk aan bij ons hotelletje. Het zijn twee vrijstaande huisjes in een grote tuin, Jasmin Villa. Ergens onder een afdakje hangt een grote bel, net iets voor Geer die meteen ervan profiteert om er hard aan te trekken. Vanaf de overkant van de weg komt de ‘roomboy’ uit het restaurant gerend. Een van de huisjes is voor ons en het liefst zouden we meteen plat gaan. Maar de uitnodiging om te komen ontbijten kunnen we niet afslaan zonder hem te beledigen. Met Udaya, onze gids, hebben we afgesproken om morgen een paar excursies te gaan doen. We zijn te moe en ook hij is natuurlijk al de hele nacht en dag onderweg geweest om ons op te halen en in Habarane af te leveren. Hij neemt de bus terug naar zijn Australische vrouw die in Kandy woont en wij gaan na het ontbijt heel even onderuit. Niet echt verkwikt lopen we twee uur later langs de drukke weg naar het dorp dat eigenlijk niets voorstelt maar waarvandaan je alle kanten uit kunt om veel van de bezienswaardigheden van het land te ontdekken. Op het enige terrasje dat het dorp telt eten we een kleinigheid, kopen bij een louche stalletje een paar pilsjes voor Geer en dan zijn we weer uitgeteld.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour