Dag 24

Prima slaapplek hier op het strand in de baai. Zo’n plek waar de zwembroek niet aan hoeft. Al heeft Car daar altijd moeite mee. Ze houdt ervan om in alle omstandigheden enigszins gekleed te gaan.
Na het ochtendbad toch maar weer “en route”, onze reis-onrust is na die verplichte quarantaine periode weer flink opgelaaid.
We steken door de bergen heen naar de middelvinger. De derde, de meest oostelijk laten we deze keer voor wat het is. Tijd tekort en de “Mani” trekt ons toch het meest. De weg die we kiezen staat niet op onze landkaart, maar ziet er desondanks prima uit. Breed, be-bord en belijnd met een keurig wegdek. Wat wel opvalt is dat er geen verkeer te zien is. Pas na een half uur rijden komen ons eindelijk twee auto’s tegemoet. De Garmin is het er absoluut niet mee eens dat we deze route kiezen en commandeert onophoudelijk: “Keer om alstublieft”. Na drie kwartier geeft hij zich pas gewonnen. We hebben geen flauw idee waarom deze weg “not done” is en bovendien ook niet op onze (gedetailleerde) wegenkaart staat.
Ook wij lezen diverse reisblogs en deze route is al eens beschreven door Petra Eleftheriadis, die met haar Griekse Adonis achter het stuur de nodige campertochten gemaakt heeft. En deze route lijkt ons ook wel wat, vandaar dat we kaart en Garmin negeren en hun spoor volgen. De brede mooie kustweg verandert wel op het moment dat je dwars door de bergdorpjes moet. Dan is het steil, smal en vooral bochtig, maar dat hoort bij de charme van dit soort plaatsjes.
Mijn relaxte passagier verandert dan echter steevast. Met samengeknepen billen en knijpend in de armleuningen van haar stoel kreunt ze regelmatig: “Oh nee Geer” op het moment dat ik weer eens een onoverzichtelijke bocht induik en het straatje nóg smaller wordt. Het is een variatie op de bekende: “Doe maar niet Geer” weggetjes. Maar dan hebben we nog een keus en zouden we kunnen omkeren. Nu hebben we dat niet, al is het maar dat je in die plaatsjes je kont niet kunt keren laat staan een camperbus van 6 meter.
Maar altijd ben ik dan weer blij dat we zo compact zijn, waardoor we ook dit soort mooie gebieden kunnen ontdekken. Size matters.
Als we dan zo’n passage zonder krassen en blutsen genomen hebben en weer de bebouwde kom uitrijden, komt er altijd een lief schouderklopje en de trotse woorden “Jij kunt dat” ! En dat streelt dan toch wel weer mijn mannelijkheid hè, als is het maar figuurlijk, want we moeten nog een stukkie.
En we gaan nog hoger. We stijgen vanaf zeeniveau naar de 1184 meter hoge Mt. Gaidourovouni ; de pas ligt op 948 m.

Nog even een Lidl en dan komen we tussen de sinaasappelplantages terecht. Nee, deze keer niet een foutje van de navigatie maar een doelbewuste koers van Car. We lijken dan de domme toerist die zich verreden heeft, maar Car spurt dan snel de auto uit om binnen ‘no time’ een zak sinaasappels te plukken.
Ordinair jatten noem ik het altijd, maar Car heeft op dit gebied een wat ruimere opvatting. Volgens haar mag dat hier en ‘Guido en Lilian, die tussen de sinaasappelplantages hun huisje hebben, doen dat ook en daar mag het ook. ‘
Binnen een minuut heeft ze een ruime zak vol en aan de boom is niet te zien dat er een misdrijf voltooid is. Als medeplichtige (of is het mededaderschap, ik ben er al een poosje uit) verlaten we de plaats delict en dan gaat het langzaam weer bergafwaarts richting de kust van Gythio.
En hoewel we het beroemde scheepswrak “Dimitrios” wel vaker gezien en gefotografeerd hebben blijft het toch altijd weer leuk om er even een stop te maken. Op 23 december 1981 strandde het hier op het strand van Valtaki, nadat het in brand was gestoken om het bewijs van gesmokkelde sigaretten te vernietigen. Maar er zijn ook weer andere verhalen in omloop, maar omdat dit het ‘spannendste’ is vermeld ik het maar even
Deze keer zwemmen we niet rond en in het schip, maar blijven in de luwte van het wrak. Er staat behoorlijk wat wind en dus ook een aardige golfslag. En aan het wrak te zien hebben de wind en golven de laatste jaren weer aardig gewerkt aan de volledige teloorgang. Maar het zo te zien aftakelen in de laatste jaren heeft ook wel wat.
Het stadje Gythio laten we links liggen. Ook hier zijn we vaker geweest en we hebben een rustiger plekje voor de nacht voor ogen. Car weet nog ‘ongeveer’ waar het was dus komen we verkeerd uit. Poging twee leidt ook niet tot de goede plek maar eigenlijk komen we uit bij een soort haventje met aan weerszijden twee hele toegankelijke strandjes. Niks meer aan doen dus. We kijken terug op een prachtige rit door een fantastische streek . (Bedankt Pippie)
De temperatuur bleef aangenaam onder de 30° en zeker bij het invallen van de avond is er een koele bries die ons naar binnen waait omdat we het fris krijgen.

Route : Fokianos - Kyparisi - Pistamata - Lambokambos - Aghios Dimitros - Gouves - Vlachiotis - Skala - Gythio - Skoutari
Gereden kilometers : 121
Coördinaten slaapplek: N36°39,600’ O 022°29,966,

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour