Donderdag 12 maart 2020/Gerard

Het dreunende geluid van de branding houdt de hele nacht aan en is op de kamer goed te horen. En het lijkt eerder meer dan minder. De volgende ochtend blijkt dat ook, als we bij ons ochtendwandelingetje zien dat de golven tot over het straatje zijn geweest. Of de volle maan hier debet aan is geweest? Volgens Ravi onze ‘room-/beachboy is deze branding best wel extreem. Als we de kreet ‘kleine tsunami’ laten vallen worden zijn zwarte ogen ze groot als theeschoteltjes en komt er een ander verhaal. Je merkt dat deze gebeurtenis in 2004 grote indruk heeft gemaakt.
Al zijn ze bang dat Corona een nog desastreuzere uitwerking zal hebben op hun eiland.
We nemen hartelijk afscheid van de hele crew, die hier als een soort familie maanden bij elkaar woont. De eigenaar zorgt voor kost en inwoning en als hij geld verdient krijgen ze ook salaris. Zo werkt dat hier dus. Ravi woont bijvoorbeeld aan de westkant van het eiland en ziet zijn familie soms maanden niet. Wat een bestaan. Dagen van 6 tot 22 uur. Met een handdruk (nee wij doen nog niet aan het ellebogenwerk) gevuld met een dikke fooi voor Ravi nemen we afscheid van de immer vriendelijke en goedlachse mensen.
Op dit moment zijn wij de laatste klanten en of er nog veel komen is maar de vraag....

Onze volgende bezienswaardigheid zijn de traditionele paalvissers. Slechts te zien vanaf bepaalde punten. Op dit tijdstip van de dag zijn de originelen al van hun plek. Die zitten er alleen in de vroege ochtend en avond. Maar nu zijn enkele palen bezet met ‘figuranten ’ die met een stok zonder vislijn de show zitten te stelen. Op de kant staat een soort kassier die zijn ‘hengel’ als dreiging gebruikt en 1000 roepies vraagt om een foto te mogen maken. We gunnen een ieder zijn inkomen maar dit gaat ook Udaya te ver. Hij scheldt hem de huid vol en we verstaan het woord ‘criminal’ en ‘police’ en trakteert hem op een wolk zand als hij met slippende wielen wegtrekt. Een eindje verder is nog een plekje en we springen snel de auto uit. En we hebben beet. Weliswaar een fakevisser, maar dat zie je op de foto toch niet. Een echtpaar dat te dicht bij de kassier is gekomen is de klos en ik zie ze aarzelend de portemonnee trekken.

Wij mengen ons weer in het (te drukke) verkeer van de kustweg richting ‘Galle’. Het lijkt wel of dit het favoriete domein van onze chauffeur is. Hij slingert zijn Nissan al toeterend tussen de chaos alsof het zijn dagelijkse werk is. Oh wacht..... ;)

Galle is gesticht in de 16e eeuw door Portugezen en die bouwden de fundamenten voor het huidige fort. In 1663 bouwden vervolgens de Hollanders de rest van het fort. Ik vermoed dat de overname een gewelddadig karakter heeft gehad, maar dat staat in ons boekje niet vermeld. Dankzij het historische fort verklaarde de Unesco Galle in 1988 tot werelderfgoed. Er wordt flink gewerkt aan de vesting om het weer zoveel mogelijk in de originele staat te krijgen. Maar de manier waarop, met schop en pikhouweel en een schamele kruiwagen doet vermoeden dat dat nog wel even duurt.
Te laat komen we erachter dat Galle nog meer historie in zich heeft zoals de ‘scheve Hollandse huisjes’. Nou ja, je kunt niet alles hebben gezien. Wel de plaatselijke Pizza Hut’ waar we onze lunch hebben.

We rijden verder over de ‘Galle road’ . Het domein van de alternatieve surfers, die hier met hun traditionele lang (rasta)haar in een wolk van weed lucht hun sport beoefenen. Het lijken de sixties wel. Helaas is de krankzinnig drukke weg hier een spelbreker in het nostalgische gevoel.

Weg van de snelweg vinden we in Hikkaduwe een TurtleBeach. Tussen wat palmbomen trekken we ons zwembroekje aan en mengen ons bij een groepje badgasten die reikhalzend met Indianenblik over het water turen. Af en toe komt een kopje en stukje schild van een ‘Loggerhead Sea Turtle’ boven water uit. Tientallen vingers wijzen dan die richting uit en de ohhhh’s en aaaahhh’s klinken in tientallen talen. Ik ben snel uitgekeken en neem gewoon een duik. Car rent nog heen er weer langs de waterlijn en aan het onvervalste Landgraafse: ‘Oehsjhaa’ kan ik horen dat ze geniet. Maar als ik dan aangetikt wordt door een andere ‘zwemmer’ blijkt dat een Turtle te zijn. Dat is dan toch wel apart. Ze hebben hier ook een mannetje met geel vestje met daarop de tekst “Turtleward” en die kent trucjes. Hij heeft een zak met zeewier bij zich en dat werkt. Hij doet het voor en geeft dan wat gasten een hand met de lekkernij. En dan is het feest. Zowel voor de schildpad als de badgasten. Na ruim twee uur hebben we het gezien en rijden we richting onze eindbestemming. De foto’s vertellen de rest.

Om tijd te besparen nemen we de tolweg. Een moderne, met zelfs rijstroken waar je met een transponder snel onderdoor kunt. Wij staan gewoon in de rij voor de bemande post en hier zijn het gewoon bankbiljetten die betaald moeten worden. Niks geen bankpasjes of creditcard.
Nu zou het sneller moeten gaan. Maar onze chauffeur wordt stil en verontschuldigt zich over zijn zwijgzaamheid. Hij rijdt nu op de Highway en moet zich goed concentreren.......
We kijken elkaar niet begrijpend aan. Het is hier heel rustig en gemakkelijk kun je hier 100 km/h rijden en harder. Maar waar Udaya met gemak 90 tot 100 in de bebouwde kom scheurt, houdt hij het hier op 85, soms wel 90. En inhalen doet hij heel voorzichtig, alsof hij elk moment een tegenligger kan verwachten.
Maar uiteindelijk komen we toch aan in de buitenwijk van Negombo. We hebben een mooi hotelletje met zwembad aan, jawel, :The Dutch Canal.
Onze op een na laatste overnachting in Sri Lanka. Voor morgen hebben we alleen relaxen aan het strand voor ogen, dus Udaya heeft daar geen meerwaarde aan. Geheel in Coronasteil geven we hem een thuiswerkdag en sturen hem met betaald verlof. Dankbaar neemt hij het aanbod aan en vertrekt naar zijn geliefden in Kandy. Nog zeker 4 uur rijden voor hem.
Om half 1 krijgen we nog een apje dat hij veilig aangekomen is.
Wij slapen heerlijk al moet ik midden in de nacht de airco uitzetten omdat het te koud wordt. Maar de plafond ventilator is precies goed.

Bedankt Udaya voor al je zorgen, tips en hulp waar het maar mogelijk was. Wij gaan het nu een weekje op ons zelf proberen te regelen.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour