Door: Gerard

Het is even lopen en zoeken naar de bakker als Car intussen het busje opruimt en een kruiwagen zand naar buiten veegt. Een plekje op/aan het strand kent ook zijn nadelen.

Ik hou ervan om ‘s morgens een stad of dorpje te zien ontwaken. De eigenaresse van het restaurant staat op haar terras al de planten water te geven en als ik langsloop kijkt ze enigszins verbaasd als ik haar ietwat uitbundig met een “kalimera Jenny” begroet. Die naam heb ik onthouden van gisteren toen we hier gegeten en later op de avond nog ‘gewijnd’ hebben. Ik krijg een vriendelijk “kalimera” terug en terwijl zij verder watert, loop ik de route die Bernd me gisteren heeft uitgelegd. Nog even langs de geldautomaat om een wat hoger bedrag te pinnen voor ons samen dan dat ik normaal doe. De banken trekken je hier per pintransactie een poot uit door €3,- administratiekosten te vragen. Ik baal van dit soort kosten als je notabene zelf op de smoezelige knopjes moet drukken en tussen een slecht zichtbaar scherm in een vreemde taal moet wijs worden uit de mogelijkheden.
De bakker daarentegen heeft heerlijk brood en croissants en rekent weer geen transactiekosten terwijl zij me met een lieve glimlach en in keurig Engels van dienst is.
Als ik daarna met mijn ‘psomi’ weer terug loop krijgen de terrasjes al de eerste toeloop van de Griekse mannetjes die hier hun koffie naar binnen slurpen en met drukke gebaren weer elkaar dingen vertellen die ze gisteren vergeten zijn te zeggen of alweer hetzelfde vertellen. Geen idee, ik zou nooit een goede Griekse man zijn. Dat gelul op de vroege ochtend.
Als ik langs het strand terug loop liggen daar alweer in de oudere dames in een kring in het water en kakelen net als hun mannen er vrolijk op los. Als er zich een nieuwe dame aandient wordt die al van verre met een luid kalimera verwelkomt en bereidwillig wordt de dobberende kring wat groter gemaakt.
Als ik bij de bus terugkom zie ik Car nog steeds zwoegen. Mijn opgewekt ‘kalimera’ wordt lief beantwoordt met : “ Heb je brood? Gelukt met geld trekken?” . Geheel in Griekse stijl antwoord ik met ‘nêh, endaxi’. Genoeg geluld en ze poetst lekker verder. Kijk, daar hou ik van. 😄

Er is nog tijd om even lekker te zwemmen en te douchen voordat we naar Bernd gaan en Baloe die door Car net netjes is geborsteld neemt ook nog een spurt het water in, rolt nog even door het zand en springt dan enthousiast de bus in. Met een “godver” accepteren we het feit dat het éven schoon was binnen.

Bernd heeft de tafel al keurig gedekt als we binnenkomen. En dan volgt een lekker ontbijt en worden nog wat oude herinneringen opgehaald die gisteren nog niet verteld zijn.
Zo loopt Car nog uitgebreid door al zijn vertrekken en neemt de spulletjes nauwgezet in zich op. Een paar authentieke maskers uit Afrikaanse herkomst herkent ze niet en vraagt zich af waarom ze die niet in in al die jaren in zijn vorige huisje heeft zien hangen.
“Die hingen altijd in mijn slaapkamer Carry en daar ben jij nooit geweest” is zijn antwoord. Triomfantelijk grijnst Car me hierop toe: “Zie je nu wel !!!’ waardoor al mijn eerdere (plagerige) insinuaties meteen naar de Griekse fabelen worden verwezen.

Maar die twee hebben in al die jaren een hele fijne relatie gehad, dat blijkt duidelijk over de vele herinneringen die ze weten op te diepen en die ze samen ook kunnen aanvullen. En dat dat platonisch niet minder hecht kan zijn is aan alles te zien en te merken.

Als we weer afscheid nemen beloven we dat dit niet de laatste keer is. We wisselen weer mailadressen uit en telefoonnummers, want dit soort contact daar hapert het nog wel eens aan. Mailtjes die lange tijd onbeantwoord blijven of áls hij antwoord op een uitgebreide mail van Car” hoe het toch met hem gaat” slechts antwoord met die ene zin. “Mir gehts Gut. Danke.”

Car piept er met een smoesje nog even tussenuit onder het mom van ik maak nog even wat foto’s. Later verklapt ze me dat ze gisteren een briefje gemaakt heeft voor de buren met daarop onze telefoonnummers en het verzoek ons te bellen “als er iets met Bernd gebeuren zou”. Als dat geen liefde is. Ik geef haar een knuffel als ze met vochtige ogen hem uitzwaait.
“Fijn dat hij zo’n leuke plek gevonden heeft hè.” We knikken elkaar begrijpend toe.

De cache die we onderweg in gedachten hebben laten we liggen als we bij aankomst nog honderden meters te voet via een steil pad moeten afleggen om het doel te bereiken. Te warm en te lui. We zetten koers naar het strand en een heel bekend plekje lijkt prima te voldoen. Hier zijn we al vaak geweest. Maar om nou wéér...... We snappen zonder al te veel woorden dat we best weer naar nieuwe plekjes op zoek kunnen gaan. De airco gaat op vol vermogen want Baloe vind het wèl een prima plek, begrijpt van onze onrust geen zak en heeft al de schaduw onder de bus uitgezocht in het koele zand.

Na slechts 45 km vinden we een uitstekende plek in het plaatsje Petalidi. Een mooi strand met hele kleine steentjes en ‘voor de deur’ een tegelpad. Oh heerlijk even geen zand, verzucht Car en terwijl zij voor de zoveelste keer de laatste zandhoop uit de vacht van Baloe en het busje veegt haal ik twee heerlijke koele Frappé’s bij de naburige strandtent.
45 km is ver genoeg voor vandaag. Morgen verwisselen we van vinger en gaan we de Mani in.


Route: Methoni-Neo Koroni- Petalidi
Gereden kilometers: 46
Coördinaten slaapplek : N 036° 57, 541’ O 021° 56, 125’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour