Maandag 9 maart 2020 / Gerard.

Udaya is al vroeg helemaal blij. Als we gaan ontbijten komt hij aanlopen en de standaard vraag of we ‘Happy’ zijn, wordt dit keer naadloos vervat in een kort ochtend gebed, waarin we geprezen worden en waarbij hij God aanroept om ons te beschermen van alle ellende op ons pad. Misschien had hij niet alles moeten weggeven want zijn pad verloopt vandaag niet helemaal vlekkeloos.

Gisteren hebben we vanaf “Little Adams Peak” een waterval in de verte gezien en vandaag passeren we deze, maar natuurlijk is dat ook een korte stop. Er zijn op dit vroege uur zelfs al zwemmers. Voor ons hoeft dit nog niet en we beperken ons tot fotograferen. Udaya loopt langs wat souvenirstalletjes en komt even later terug met wat cadeautje voor ons, de kinderen en onze kleinkinderen. Toch wel lief van hem en we bedanken hem hartelijk. De sfeer in de auto is opperbest en we vragen hem zijn favoriete CD op te zetten. Worship music (praise music) wordt het, de handjes gaan regelmatig de lucht en hij zingt uit volle borst mee en prijst de Heer. Ik begin de melodie aardig onder de knie te krijgen en “lalala” gezellig met hem mee. Er horen regelmatig hand- en arm bewegingen bij en op de achterbank doe ik dapper mee. Maar dan wordt de lol brut verstoord door een minzame armbeweging van een langs de kant staande motoragent.
Ik zou terug gezwaaid hebben maar hier is dat dus een stopteken. Deze keer valt er niks te regelen, een A-vier bonnenboekje komt tevoorschijn en middels carbonpapier (wie kent het nog) wordt in drie-voud een boete uitgeschreven. Een minutenlang gesprek volgt en met veel armbewegingen probeert onze verkeerszondaar zijn pleidooi kracht bij te zetten. Niks helpt, ook de Heer niet die hij vanmorgen nog zo hartstochtelijk om bescherming heeft gevraagd. Zijn rijbewijs en kentekenbewijs verdwijnen zelfs in het borstzakje van de agent.
De overtreding dient op het hoofdbureau betaald te worden waarna hij zijn papieren weer terug zou krijgen. Maar vandaag is een feestdag en dan kan dat niet. Udaya zou dus morgen uren terug moeten rijden om te betalen. Kostbare tijd voor onze gids en vele kilometers extra. Ook voor ons zou dat een flinke vertraging opleveren of hij zou een extra chauffeur moeten regelen. Kennelijk hebben de agenten hun score voor vandaag binnen. De een klimt bij de ander achter op de motor en met een gezapig gangetje vertrekken ze op een aftandse motor. Onze chauffeur haalt ze even verderop weer in en ik zie hem denken. Na nog geen km verder stopt hij de auto. Als de motorfiets aan komt tuffen gebaart hij ze te stoppen. Er volgt weer een gesprek waarbij beide agenten strak voor zich uit blijven kijken. Dan zie ik dat wat bankbiljetten worden uitgewisseld in ruil voor zijn papieren. Geregeld dus. Steekpenningen werken hier. Hij is het niet eens met deze handelswijze maar geeft aan dat dit voor hem nu de enige oplossing is. De overtreding was overigens het overschrijden van de doorgetrokken streep. Heel klein beetje maar volgens Udaya. Mij is het niet opgevallen, dus hij kon best wel eens gelijk hebben. Voor we wegrijden hangt Udaya nog maar een extra kruisbeeldje aan zijn achteruitkijkspiegel.

Hij moppert nog wat na, maar niet erg lang want ‘de zaken’ gaan door. Er moet getankt worden want de meter staat op halfvol. Hier moet je nooit je tank meer dan de helft leeg rijden. De kans dat de benzine opeens niet voorradig is normaal. Bij het enige tankstation in de buurt is het een chaos. Tientallen auto’s, motoren, tuktuks en bromfietsen dringen om bij de enige twee pompen te komen. De brutaalsten hebben voorrang. Maar het lukt. Ik ben uitgestapt om het zootje te bekijken en te fotograferen. Vooral de blusmiddelen bij de pompen zijn verbluffend. Een paar vuurrood geschilderde emmers gevuld met..... zand!

Ons volgende uitstapje is het “Elephant transit home” waar 64 wees-olifantjes opgevangen worden. Vier keer per dag worden de beestjes bijgevoerd met melk. De leeftijd varieert van 10 maanden tot 5 jaar. Daarna zijn ze in staat om op eigen benen te staan. Het bijvoeren kun je tegen betaling bijwonen en ook een donatie in de vorm van melkpoeder of geld wordt zeer op prijs gesteld. Door al het gedoe onderweg zijn we bijna te laat. Udaya knalt de auto neer, drukt me de sleutel in de hand en met een “please watch my car, Sir.” spurt hij weg. Een klemgezette tuktuk bestuurder protesteert maar ik gebaar hem even geduld te hebben hoewel ik zelf niet weet hoelang dat gaat duren. Maar daar komt hij al weer aan gespurt. We krijgen de kaartjes in de hand gedrukt, passeren een lange rij bij de kassa en zijn net op tijd!
Hij flikt het hem weer. :)
Het is een aandoenlijk gezicht hoe het grut met een trechter er slang “de fles krijgt ”. Daarna liggen er nog wat groene takken voor ze en gaan ze even badderen. Na een half uurtje gaat het in olifantendraf weer terug naar hun eigen jungeltje. Volgens een begeleider weten ze precies wanneer het weer voedertijd is en melden ze zich weer bij de olifanten-melk-bar.

We gaan even lunchen en checken dan in bij ons hotel voor vandaag. Het is pas 3 maanden oud, heeft nog geen naam en de buitenkant is een zootje. De kamer heeft wel alle voorzieningen zoals ruime badkamer, airco, plafond ventilator. Tevens WiFi op de kamer. Dus niet zeuren!
Maar Car denkt daar anders over. Een ietwat verbouwereerde Udaya krijgt te horen dat hij dit “hotel” voorlopig maar niet moet aanbidden als onderkomen. Hij biedt aan om iets anders te gaan zoeken, maar uiteraard gaat dat voor ons te ver.

We douchen even en dan worden we opgehaald voor de Safari. Drie uur rijden we rond door het prachtige Nationale Park Udawalawe, met een oppervlakte van 32500 ha. En dat is in een woord geweldig. We zien uiteraard olifanten ( van heel dicht bij) maar ook prachtige vogels, varanen, waterbuffels, herten en krokodillen. De gids is geweldig. Hij heeft ogen als een havik. En wijst ons op van alles. En als we (meestal vogels) niet kunnen ontdekken is hij niet te beroerd om mijn camera te pakken en zelf de foto’s te maken. Bezweet en onder het stof duiken we na deze prachtige ervaring onder de douche en daarna een restaurantje in.
En dan is er even opwinding als het journaal vermeldt dat omliggende landen hun grenzen aan het sluiten zijn of dat overwegen voor reizigers uit onder andere Sri-Lanka. Qatar neemt het voortouw. Gelukkig hebben we daar geen tussenstop maar wel in Abu Dhabi. Maar we hebben nog 14 dagen voor de boeg voordat we ons daar druk over moeten maken. Voorlopig voor ons nog geen Corona gedoe.

We zijn afgepeigerd door de drukte en de hitte vandaag. We willen naar bed, maar dan komt de buurman van het hotelletje nog even buurten en vertelt dat vanmiddag om drie uur zijn hond voor zijn ogen door een Luipaard is gekaapt. We lopen met hem mee het erf op en de sporen in het zand tonen duidelijk afdrukken van een grote katachtige.
Zijn vierde hond sinds korte tijd, zegt hij wat aangeslagen.
Ons wordt op het hart gedrukt om vannacht beslist binnen te blijven.
Maar dat waren we ook echt wel van plan. Welterusten wereld.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour