Zaterdag 15 januari 2022/ Carry

Slapen op een A-locatie. Tenminste dat was afgelopen nacht de bedoeling. Nadat we het reisverslag online hebben gezet, komen de speelkaarten op tafel. We ‘pesten’ wat af deze vakantie. Geer kende het spelletje nog niet en voor mij is dit het enige kaartspelletje dat ik ken en ik heb ook nooit iets anders willen kennen. Ik bedoel maar, als je ergens goed in bent, dan moet je dat ten volle uitbuiten. Maar vanavond ben ik niet erg bij de les en kruip om een uur of tien het bed in, nog even wat lezen voordat mijn ogen dicht vallen. Niet veel later, Geer wil net de douche ingaan, wordt er op de deur geklopt. Een woedend blaffende Baloe springt er bijna door heen. We willen nog even doen alsof we niets gehoord hebben, maar het kloppen wordt harder en buiten wordt ook wat gezegd. Als Geer het raampje op een kier openzet, nog steeds proberend om een kwade Baloe in toom te houden, ziet hij twee mannen van de security staan die ons sommeren om meteen te vertrekken. We staan op privé terrein, wordt er gezegd en het is niet geoorloofd om hier te overnachten. Natuurlijk zijn we hiervan op de hoogte, maar soms moet je gewoon doen alsof je neus bloedt. Geer probeert nog even om de mannen op andere gedachten te brengen maar die hebben hier geen oren naar. Ik kleed me snel aan, schuif wat potjes en dingetjes in de kasten en dan vertrekken we. Garmin wordt ingeprogrammeerd op de dichtstbijzijnde Lidl, die altijd voorzien zijn van parkeerplekken waar ook mag worden overnacht, maar ondertussen kijken we ook uit naar een dichterbij gelegen plekje. Inmiddels is het kwart over 11 en dan doemt in de verte een grote A(ldie) op. In de verste uithoek van de parkeerplek zetten we het busje aan de kant, de gordijntjes gaan dicht en dan duurt het ook niet lang meer of wij zijn vertrokken....

Slapen op een A(ldie) parkeerplaats betekent ‘s morgens wakker worden met de geur van verse broodjes. Dat heeft dan ook wel weer wat en om 8 uur loop ik al de winkel in. Gewapend met een zak vol warme broodjes sta ik bij de kassa waar een slecht gehumeurde medewerkster me vraagt naar mijn fiscaalnummer.
“Mijn wat?” vraag ik verbouwereerd in het Engels. In een stortvloed van Portugese woorden herhaalt ze het nog eens en weer herken ik het antwoord “Fiscaal nummer”. In het Engels antwoord ik dat ze me kan vertellen wat ze wil, maar dat ik een Nederlandse toerist ben en geen woord snap van wat ze zegt. Heel geirriteerd haalt ze haar schouders op en dan volgt weer een tirade waaruit ik begrijp dat wanneer ik nog eens in de winkel kom ik wel mijn fiscaal nummer bij me moet hebben. Nou jaaa, mij zien ze hier niet meer terug. Voor mij geen ‘A’ meer maar voortaan gewoon weer een L(idl).

Vandaag hebben we geen plannen, gewoon lekker aan het strand in de zon zitten. Net tegenover het vliegveld van Faro, op het Ilha de Faro, vinden we zo’n plekje. Via een hele smalle brug rijden we de zandstrook op die tussen de zee en de Ria Formosa ligt. Het eiland is maar ten dele bewoond waarvan het meest door vissers die hier hun, in onze ogen onbewoonbare wankele hutjes, onderkomen hebben. Wat straathonden proberen Baloe uit zijn tent te lokken maar die laat zich niet kennen en loopt stoïcijns door. Er zijn een paar restaurants en een camping voor campers, maar voor de rest staan de vele kleine vakantiehuisjes nagenoeg leeg. Na een hele lange strandwandeling zijn we het erover eens dat dit niet de plek is waar we de rest van de dag gaan doorbrengen. De zon schijnt wél maar een harde noordoostenwind maakt het buiten zitten tot een koude bedoening.

Aan de rand van het kleine vissersdorp Olhão dat aan het natuurreservaat Ria Formosa ligt, vinden we een plekje aan het water. Er liggen een paar vissersbootjes te dobberen in een inham van de zee die nu weer een stuk kalmer is dan vanmorgen. De stoeltjes kunnen naar buiten en het busje achter ons vangt de wind op. Inmiddels is het eb en gaat de plaatselijke bevolking met een paar emmertjes in de hand op zoek naar dat wat de zee te bieden heeft en achtergebleven is in het slib. Na drie uur tussen de modder graven komen ze terug, hun maaltijd voor de dag is weer bij elkaar gesprokkeld.
Als om een uur of 5 de zon verdwijnt wordt het voor ons ook tijd om naar binnen te gaan..En zo is het toch nog een heerlijke luie dag geworden.

Route: Quinta do Lago - Ilha do Faro - Olhão
Gereden kilometers: 63
Coördinaten slaapplek: N 037°01,349’ W 007°50,974’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour