Dinsdag 3 maart 2015 /Gerard
Dag 10


De wekker zorgt er weer voor dat we op tijd aan het ontbijt zitten. Gisteren hebben we na overleg met de hoteleigenaars Indika en Sachi bij hun hotel een geocache neergelegd met mooi uitzicht op de stad Kandi. Ze vinden het wel spannend en zijn bereid de cache te onderhouden. En uiteraard mogen de cachers een drankje komen drinken op hun terras. Vermoedelijk ook nog gratis want het zijn zó’n aardige mensen.
Nu afwachten of we van de reviewer toestemming krijgen en hij online gaat. In Griekenland was dat geen probleem dus we verwachten het hier eigenlijk ook niet.

Nadat we hartelijk afscheid hebben genomen persen we ons door de ochtendspits naar een enorme witte Boeddha aan de rand van de stad. Netjes op blote voeten zoals Boeddha dat graag heeft schuifelen we daarna rond zijn immense torso. Deze kun je zelfs beklimmen. Aan de achterkant dan wel en in zijn body hebben ze altaartjes gemaakt waarop geurige wierookstokjes staan te walmen, want daar houdt deze reus ook van. Als ik helemaal boven iets te nieuwsgierig naar binnen wil kijken knal ik met mijn kop keihard tegen een betonnen latei en zie ik sterretjes. Ik moet even gaan zitten en mompel wat godsverwensingen die de dikzak gelukkig niet hoort want hij geeft geen krimp en ik mag ongeschonden zijn heiligdom verlaten.

En dan is het Tea-time ! We bezoeken in het plaatsje Badulla een heuse theefabriek die al vanaf 1930 in werking is, genaamd de “Storefield Tea Factory
In 1930 heette Sri-Lanka nog Ceylon en wie kent de beroemde Ceylon thee niet. In 1947 werd Ceylon onafhankelijk en werd Sri Lanka. De thee bleef gewoon Ceylon.
We krijgen een leerzame rondleiding van een mooie dame in een prachtig authentiek gewaad. Ze weet alles over thee en na afloop weten wij ook veel meer dan onze kennis die hadden en niet verder reikte dan het verschil tussen theezakjes. Dat schijnt dus vloeken in de kerk te zijn, want dat is letterlijk een slap aftreksel van wat hier gemaakt wordt.
Uiteraard kunnen we dit proeven en we krijgen de bekende 8 soorten in grote koppen voorgeschoteld. Met proeflepels scheppen we het vermaarde vocht uit de koppen en trekken er een geleerd gezicht bij. Zo hoort dat uiteraard. De hele rondleiding is gratis maar uiteraard wordt er daarna verwacht dat je dit gouden goedje ook in heuse luxe stoffen buidels mee naar huis neemt. We gedragen ons niet als echte Hollanders en kopen een paar voor een bedrag waarvoor je bij de Lidl de rest van je leven thee kunt inslaan. Maar het gaat ook om de beleving zal ik maar zeggen.
Als we met onze zakken naar de auto lopen zien we dat Udaya ook twee (plastic) zakken vol thee heeft gekocht. Zonder de tierlantijnen verpakkingen zoals wij die hebben en beslist een heel stuk goedkoper. Ik vraag bewust niet wat hij betaald heeft want dat zou mijn “beleving” kunnen schaden.
Ik werp nog even een blik op de authentieke steen met een mooie quote van wijlen Albert Einstein: “Everything should be made as simple as possible, but not simpler.”
Daar kunnen de teksten op de pickwick zakjes toch niet tegenop. Zeg nou zelf.

We scheuren weer via haarspeldbochten verder het hooggebergte in. De temperatuur daalt, de airco kan uit en de raampjes kunnen ook open. De schone lucht van de omringende bossen en de uitgestrekte theeplantages is een welkome afwisseling van de smerige lucht van Kandy. Al is het wel zaak om de vrachtauto’s en bussen die ook naar boven kruipen snel in te halen. Want door de zwarte uitlaatgassen die ze uitbraken is de achterkant vaak amper te zien. Maar laat dat inhalen maar aan Udaya over!! :)

Heelhuids bereiken we net na de middag ons hotel ‘Thuruliya lodge’ in Ramboda. Prachtig gelegen met een weids uitzicht over de omringende bergen. Een mooie kamer, ruime badkamer, koelkast, TV en roomservice via telefoon. Gewoon 100 bellen en bier bestellen. Als ik een verlekkerd gezicht trek is dat voor Udaya meteen aanleiding om de daad bij het woord te voegen en even later wordt twee liter bier bezorgd en in het koelkastje gedeponeerd. Uiteraard blijft de kamerjongen beleefd in de deuropening hangen tot hij zijn fooi binnen heeft. Ook dat hoort bij een hotel op stand.

We kunnen natuurlijk ook de lunch hier nemen maar we kiezen er voor om langs de weg te eten. Een ietwat groezelig optrekje dat echter vol zit met locals lijkt ons geschikt. Grote pan rijst met vier bijbehorende gerechten in gedeukte pannen. Zelf opscheppen. Ik krijg nog de tip dat een van de gerechten spicy is. De rest is ‘normal’ volgens de kok/eigenaar. Dat ‘normal’ blijkt echter nog best spicy te zijn, maar ik kan inmiddels wel wat hebben. Totdat ik een pepertje in een van de gerechtjes over het hoofd zie en deze in zijn totaliteit na een verse knauw naar binnen laat glijden. De tranen schieten me meteen in de ogen, met hese vervormde stem kan ik Car vertellen wat er aan de hand is. Mijn slokdarm brandt ook nog even schoon maar met een ijskoud flesje water wordt de rest geblust. De eigenaar ziet mijn tranen en schiet te hulp met een pak servetjes.
We hebben weer lekker gegeten en gedronken voor 3 euro samen.

Dan nog een fikse klim naar de nabij gelegen waterval. Srilankanen betalen 20 roepies, (10 cent) maar toeristen wordt ‘een poot uitgetrokken’, 100 roepies (50cent).
Het is een eindje lopen en klimmen maar dan heb je ook wat. Er kan gezwommen worden en daar maken veel mensen gebruik van. Car ook, ik blijf op de spullen passen en leg het tafereeltje vast met de camera’s.

Dan een siësta op de kamer, lekker douchen en aanschuiven voor het diner. We hebben vanmiddag een tafeltje gereserveerd met het mooiste uitzicht. Het diner is meer westers en bestaat uit drie gangen. Wijn kennen ze hier niet dus het wordt weer een biertje. Nou ja biertje..., ze hebben alleen literflessen, dus ik kan niet anders. ;)

De rest van de avond speelt zich af op onze kingsize kamer, maar daar zal ik jullie niet verder mee vermoeien.
Welterusten en tot morgen.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour