Door: Baloe

Ik moet ontzettend poepen. Had ik uiteraard gisterenavond kunnen doen maar als ik niet in mijn normale ritme zit vergeet ik dat nog wel eens. En dan lig je daar met samengeknepen billen. Binnen is geen optie. Nou ja, als ik aan de diarree ben dan kan dat nog wel eens misgaan, maar in principe poep ik buiten. Heb zo wel mijn plekjes hoor. Buiten poepen lijkt dan zo van: ‘laat vallen die hap,‘ maar het poept niet overal zo lekker. Thuis is nog steeds het meest relaxed.
Maar de tijd dringt....... en de poep. Normaal ben ik best afwachtend maar nu moet ik toch even mijn drang met zachte aandrang kenbaar maken.
Beproefde methode is om even zachtjes te janken; poot op bed en met mijn nagels over de dichtstbijzijnde naakte huid krassen.
“Godverdomme, au Baloe, laat dat” is de reactie van die kleine. “Ga terug. Het is verdomme net 6 uur”
Het zou nu binnen schijten worden, maar ik zie de kop van die lange omhoog veren en: “Je moet zeker poepen hè B’loetje.”
Kijk, wij mannen kennen onze behoeftes. Bovendien zijn wij sneller. Hij schiet alleen snel een broek aan en dan kan de deur open en schiet ik naar buiten. Klein spurtje en dan kan ik met trillende dijen eindelijk ontspannen terwijl die lange op een paar meter afstand ook zijn blaas staat te legen. Wij mannen kunnen dat.
Stukje wandelen nog en dan even het water in. Hij wat langer dan ik, want hoewel ik het fijn vind in het water laat ik een uur zwemmen toch over aan zeehonden.
En dan is het afwachten. Mijn lichaamstaal is toch duidelijk. Demonstratief ga ik onder de auto liggen met mijn blik van “niks meer aan doen”. Ik vind dit een prima plek, dus wat mij betreft hoeven we niet weg. We staan naast/onder een boom. Voor een hond een uitgelezen object. Je kunt er lekker onder liggen in de schaduw en door middel van een straaltje ertegen geef je aan dat dit jouw territorium is. Heel effectief voor mijn soortgenoten en ook die kutkatten kun je zo duidelijk maken dat ze moeten opzouten hier.

Al zitten er krengen bij zeg. Totaal geen respect. Vooral als we ergens uit gaan eten. Dan lopen die armoedzaaiers rond de tafeltjes te bedelen en komen hautain binnen mijn zone. Die heb ik weliswaar niet afgezet met een straaltje, want dat mag daar beslist niet van die twee. Maar als het echt te gek wordt neem ik toch even een spurt terwijl ik een grote bek opzet. Succes verzekerd hoor! Hoewel ik meestal aan een stoelpoot vastzit, is het effect toch indrukwekkend. Die kleine wordt, als ik aan háár stoel vast zit, een stukje meegenomen. Vindt ze niet leuk en ik krijg gigantisch op mijn kop dan. Tientallen verschrikte gezichten kijken onze kant op en de reacties zijn verschillend. Sommigen grijnzen naar me en vinden het ‘oreo’ en sommige, de kattenliefhebbers neem ik aan, vinden me ‘malakas’. Het zal me worst zijn. “A man has to do what a man got to do.”

Maar even terug naar vandaag, geen kat te zien hier, dus ik heb rust. Demonstratief schenk ik die twee geen enkele aandacht, maar hou ze toch scherp in de gaten. Het lijkt wel of ze het hebben begrepen. Ik zie die kleine niet met landkaarten wapperen en haar opruimwoede beperkt zich tot binnen het busje. De stoeltjes blijven buiten en het tafeltje krijgt wat nieuwe duckt- tape.
En dan gaan we nog even naar die cache in de buurt. Normaal wordt er nog wel eens beroep gedaan op mij, nou ja mijn neus dan, maar dit keer geen commando: “ Zoek de cache”, maar moet ik weer samen met die kleine de laatste 50 meter achterblijven. “Te link voor jouw poten op die scherpe rotsen” zegt die kleine die samen met mij in de schaduw gaat zitten.
Maar als ik die lange dan over die rotsen zie wankelen vraag ik me af of het ook niet te gevaarlijk is voor zijn poten.
Na een half uurtje komt hij terug. En aan zijn lichaamstaal zie ik dat de missie niet geslaagd is.
Dan nog even een kleine wandeling naar boven waar ik kennelijk wel potig genoeg voor ben en dan weer terug naar het bussie.
Bezweet (zij dan) duiken we nog even het water in en dan ploffen ze in hun stoeltjes en ik onder mijn boom.
“Niks meer aan doen”, hoor ik die lange zeggen. En de kleine knikt instemmend.
Wij mannen snappen elkaar.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour