Maandag 2 maart 2020/ Carry
Dag 9


Het ontbijt is nog overvloediger dan gisteren. Een boerenomelet, toast, jam, pannenkoekjes, fruit, een curry met iets pittigs en rolletjes gevuld met cococsnoot en honing. En dan komt de hoteleigenaar nog vragen of het wel voldoende is. Als we hier een maand zouden verblijven konden we de berg af rollen naar Kandy.
Udaya komt op de reuk af, maar tot onze verbazing hoeft hij alleen maar een kopje thee. Maar lang zal het niet duren voordat hij weer honger krijgt. Ik heb hem verboden om vandaag ook maar 1 keer het woord ‘eten’ te gebruiken. Die man kan de hele dag eten en probeert ons daarin mee te trekken. Aan Geer heeft hij een goede, maar ik heb als lunch genoeg aan een kleinigheid.
Vanmorgen rijden we naar Knuckles Mountain Range, de bergketen met zijn 34 toppen, staat sinds 2010 op de Unesco lijst van werelderfgoed. Met zijn 1906 meter is de Gombaniya de hoogste berg. De rit door dit gebied is de moeite waard, ongerepte natuur, theeplantages, de biodiversiteit en de vele wilde dieren waarvan we vandaag alleen de tientallen apen zien. Brutaal staan ze midden op de weg, bedelend om eten. Uit de auto stappen mag niet, ze zijn te agressief. Zodra het autoraampje een beetje open gaat proberen ze nog dichter bij te komen. Door een kiertje maken we snel wat foto’s en een kwartier later stoppen we bij de Victoriadam die in vijf jaar tijd door de Engelsen is gefinancierd en gebouwd. We moeten ons melden bij de entree en daar moet Udaya zijn kentekenbewijs aan de militaire bewakers doorgeven. Pas daarna mogen Geer en ik doorlopen naar het informatiecentrum. Daar volgt dan een soortgelijk ritueel voor ons: namen, adressen en telefoonnummer worden genoteerd; geen idee eigenlijk of ze mijn kriebelige handschrift kunnen lezen maar dat boeit ons ook niet echt! De dam is met zijn 520 meter lang en 122 meter hoog een imposant bouwwerk. In 1981 heeft de Britse Queen de dam bezocht die 4 jaar later officieel werd geopend door Margareth Thatcher.
Vol trots komt een klein menneke alle details vertellen als was het zijn eigen denk/kunstwerk geweest. Hij is al vanaf zijn 18de hier werkzaam, 42 jaar dus inmiddels en kent alle ins en outs. Nog even probeer ik de namen van de vele soorten roofvogels die hier boven het water rondvliegen bij hem te achterhalen, maar ook hij is blijkbaar net zo min als ik, een vogelkenner. Maar uiteindelijk vind ik zelfs de technische details interessant en de tijd vliegt om.
Als we na anderhalf uur bij Udaya terugkomen en Geer het woord ‘lunch’ in zijn mond neemt staat hij nog net niet te springen van vreugde en rijdt meteen naar een klein wegrestaurant met een prachtig uitzicht over de theeplantages. Zelf zouden we hier zeker niet naar binnen zijn gegaan, er is geen menukaart en echt gezellig ziet het er ook niet uit. Na het overvloedig ontbijt van een paar uur geleden krijg ik niet meer naar binnen dan wat brood met een omelet. De mannen gaan voor een flink bord nasi met gefrituurde kip, maar niet nadat Udaya zich nog even heeft bemoeid met hoe het eten bereid moet worden. Zo hongerig als dat hij altijd zegt te zijn, het bord gaat nooit helemaal leeg. Ook nu niet, maar dat komt méér omdat hij in de koelkast nog een paar lekkere toetjes ziet staan. Net zo snel als dat hij praat gaan de toetjes er in, wordt de rekening gevraagd en zitten we weer in de auto richting Kandy. We blijven ons verbazen hoe verschrikkelijk druk het is. Thailand was druk maar gemoedelijk, in dit land is het verkeer chaotisch . We zijn blij dat we er niet voor hebben gekozen om hier zelf te rijden.

Terug in het hotel staat Indica, de eigenaar, al klaar met bier voor Geer en cola voor mij en halverwege de middag komt hij nog een bakje chocoladeijs brengen. We hebben onderweg voor hun dochtertje nog snel een knuffel gekocht en ze sjouwt er meteen vol trots mee rond. “Poehh”, roept ze de hele tijd. Het beest lijkt inderdaad veel op Winnie de Poehh, dus dat was een goede zet. Al zou ik liever een baby pop hebben gekocht, maar die was helaas niet te krijgen in de winkel waar Udaya stopte. En om daar nu extra de drukke, warme stad voor in te rijden was wat veel gevraagd.

We zijn vanavond uitgenodigd om bij Udaya thuis te komen eten. De afspraak is dat hij ons om kwart voor 7 bij het hotel ophaalt, maar net voor die tijd krijgen we een apje dat hij een aanrijding heeft gehad. Waarom verwondert ons dat nu niet? Als ons opgewonden standje er eindelijk is blijkt dat hij het niet schuld was. Hij was in de supermarkt en iemand had zijn geparkeerde auto geraakt en probeerde er vandoor te gaan. Een klant die het zag gebeuren waarschuwde Udaya en die stormde op hoge poten naar buiten. Hij eiste meteen geld of hij zou een aanklacht indienen. We kunnen ons precies voorstellen hoe het is gegaan, nu we hem ruim 1 week kennen.
Het welkom in zijn huis is hartverwarmend. Michelle, zijn Australische vrouw, heeft meer dan haar best gedaan om allerlei gerechten op tafel te zetten. En dat nadat ze tot half 7 nog 5 kleine kinderen over de vloer had om voor te zorgen. Hun 25 jarige zoon Shane is weer opgeknapt na de hondenbeet. Hij laat ons verlegen zijn been zien waar twee piepkleine bloedpuntjes het enige overblijfsel zijn. Na het eten verdwijnt Udaya naar de slaapkamer die hij ons een uur eerder vol trots heeft laten zien, hij is onder zeil. Eten, praten en slapen zijn zijn grootste bezigheden. En terwijl ik me met Michelle onderhoud heeft Geer genoeg gespreksstof met Shane over fotograferen en computers. Na een uur komt een slaperige Udaya tevoorschijn en nemen we hartelijk afscheid van Michelle en Shane. De normaal zo luidruchtige driver zet ons tien minuten later af in ons hotel. En daar kunnen wij nog even rustig bijkomen van een enerverende dag.....

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour