Door :Carry

Van dat helemaal niks doen op een dag raak je nog vermoeider dan wanneer je een hoge berg hebt beklommen.
“Zullen we nog even de stad in.” Tenslotte is het zaterdagavond en wie weet hoe Senigallia dat viert. Binnen 5 minuten staan we op het centrale marktplein waar je over de koppen kunt lopen. Vanavond wordt de jaarlijkse Fiera geopend die een week duurt.

http://www.senigallianotizie.it/1327494142/senigallia-presentata-ledizione-2019-della-fiera-campionaria

Rondom het fort staan tientallen witte tenten opgesteld waar van alles te koop is: van matrassen tot grillworsten, van strijkijzers tot campers. Welke toerist koopt nu een strijkijzer of een groot airconditioning apparaat op zijn vakantie? Wij laten ons alleen verleiden tot een Siciliaanse cannanolo. Op Sicilië zijn we er steevast langs kunnen lopen, maar de lekkere trek wint het hier.

Na een uurtje houden we het voor gezien, de terrasjes zitten bomvol, er is geen plekje meer vrij. Terug bij de camper blijkt ons rustige grote parkeerveld te zijn veranderd in een massa parkeerterrein, waar zwarte Afrikaanse knullen een beetje geld proberen te verdienen door elke automobilist een plekje aan te wijzen. Heen weer rennend, met lampjes zwaaiend en druk gebarend. Onze waakhond is daar echter niet van gediend en rent opeens woest blaffend en grommend op een van de mannen af. Die blijft van schrik stokstijf staan, en met een “ Dat doet ie anders nooit” grijp ik Baloe in zijn nekvel. Mijn “sorry” wordt daarna gelukkig grijnzend geaccepteerd.
Van de honderden auto’s die midden in de nacht wegrijden hebben we toch niet echt veel last gehad. Van een dagje ‘bijna’ niks doen word je blijkbaar toch nog zo moe dat we de hele nacht doorslapen.

Als we wakker worden is het parkeerveld weer bijna net zo leeg als toen we er gistermorgen opreden.
En dan is het nog maar een minuut of 40 rijden naar Ancona waar onze boot naar Griekenland vertrekt. Bij het inchecken aan de balie van Minoan wordt al meteen duidelijk dat het vertrek een uur vertraging heeft. Het is niet de eerste keer maar het went nooit.
En eenmaal aangemeerd in de haven duurt het nog eens anderhalf uur voordat het schip zijn lading heeft uitgespuugd. Een eindeloze rij auto’s, vrachtwagens en campers rijdt voor ons langs, op weg naar huis, werk of wat dan ook. Het is iedere keer weer verbazingwekkend hoeveel vracht er op zo’n schip kan. Ook Het inschepen duurt net zo lang, hoewel het niet zo druk is als voorgaande jaren. Het geschreeuw gefluit en gejoel van het personeel dat iedereen op zijn plaats moet dirigeren blijft dit keer uit. Op het dek waar wij de camper kunnen neerzetten is nu plaats genoeg. Dus dit keer geen moeilijk gemanoeuvreer en een kruip door/sluip door om tussen de auto’s en vrachtwagens naar het bovenste dek te lopen. Elk jaar weer een beproeving!
Tot na zonsondergang zitten we op het dek, de avond is nog lang zwoel.
Baloe meesmokkelen naar de hut is na acht keer ervaring ook al niet meer zo moeilijk. Met een diepe zucht installeert hij zich op de trillende bodem en is meteen onder zeil. Voor ons rest een heerlijk lange douche en dan kunnen ook wij onderuit....

Route: Senigallia-Ancona
Gereden kilometers: 32

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour