Woensdag 11 maart/ Carry

Even terug naar gisteravond.
Als we na een ritje van 40minuten met de tuk tuk bij Rekawa Turtle watch aankomen en de tickets hebben gekocht, worden we meteen naar het strand verwezen. Op nog geen 50 meter afstand van de stranddoorgang staat een groep mensen naar een grote zeeschildpad te kijken die dicht tegen de begroeide helling haar eieren heeft gelegd. De medewerker van het schildpadden-project maant iedereen om uit de weg te gaan wanneer ze weer richting zee loopt. Flitslicht is ten strengste verboden, maar het rode licht dat de medewerker op de schildpad richt deert haar niet en een paar minuten later verdwijnt ze in de hoge golven. En op dat moment komt er weer een andere schildpad het strand op geschuifeld. Daar mogen we echter niet dichtbij komen omdat ze in alle rust haar eieren moet kunnen leggen. Op nog geen honderd meter zijn op dat moment 5 vrouwtjes hun eieren aan het leggen of net het legsel weer aan aan het dicht gooien. Eentje heeft verschrikkelijk veel moeite om het grote gat uit te komen en dat na alle moeite die ze al heeft gedaan om het strand op te komen en de eieren te leggen. Ik kan het bijna niet aanzien hoe vermoeid ze raakt, het lijkt alsof er een traan uit haar ogen loopt. En dan moet ze ook nog eens ondergaan hoe de medewerker een herkenningsmerk aan haar vinnen vastzet en haar opmeet. Het Turtle Conservation Project in Rekawe doet er wel alles aan om de schildpadden hier te beschermen. Nog niet zo erg lang geleden probeerden de jonge Sri Lankanen de eieren te stelen om ze dan voor een paar roepies te verkopen op de markt. Tegenwoordig worden deze jongens opgeleid om de schildpadden te beschermen en de toeristen uitleg te geven over de vijf soorten die hier aan het strand hun eieren komen leggen. Wat een mooie ervaring om dit alles mee te maken! Om een uur of 12 komen Udaya en ik het hotel binnenwandelen waar iedereen, behalve Geer, al onder zeil is.

Een nacht waarin ik alleen maar over schildpadjes en puppy’s droom, want gisteren hebben we gehoord dat Baloe alweer papa wordt. Jolly, die hij 4 weken geleden heeft gedekt, heeft gisteren een echo gehad waar 7 puppy’s op te zien waren. Ze worden op 10 april verwacht , maar als Corona geen roet in het eten gooit zijn we op tijd thuis om op kraambezoek te gaan.

Van alleen luieren op het strand komt vandaag niks. Udaya heeft nog een ‘geweldig’ iets wat hij ons beslist moet laten zien. Een kilometer of 10 noordwaarts aan de kust in Kudawella, ligt de op een na grootste ‘Blow Hole’ ,
van de wereld. Het fenomeen doet zich voor wanneer het getij onderwatergrotten vult met zeewater. Door de druk in de smalle opening tussen de rotsen kan er zomaar een fontein van wel 30 meter hoog de lucht inspuiten. Helaas hebben wij de pech dat de getijden en de golfformaties vandaag niet dat doen waarvoor we gekomen zijn. Geer laat nog even zijn drone de lucht ingaan, op het gevaar af dat het ding misschien wel door de fontein gegrepen wordt. Udaya zit in de schaduw op ons te wachten en probeert angstvallig de rondlopende honden bij zich weg te houden, want, zo zegt hij, “ they are dangerous and bite”. Als hij even later voor ons naar de uitgang loopt, gevolgd door een van die ‘kwade honden’ , sluipt Geer op hem af en knijpt hem grommend van achter in zijn been. Het gegil en de sprong die hij maakt zorgt dat alle honden in zijn buurt van schrik wegrennen en beginnen te blaffen. En dan ziet hij dat Geer de kwaaie hond was en begint wat beverig te lachen. Maar zijn hartslag moet wel bijna 200 zijn geweest, de arme man. Hij zag zichzelf al in het ziekenhuis aan het infuus liggen, zegt hij nog wat schrikkerig en slaat dan zijn twee armen om Geer heen.
In de stad gaat hij, gewapend met mijn koffer waar een scheur in zit, op zoek naar iemand die het ding kan repareren. Op ieder hoek zit wel een ‘naai-mannetje’. De een maakt maatpakken in een hokje langs de kant van de weg en de ander repareert, zittend in de zon onder een afdakje, paraplu’s die wij al lang op de schroot zouden hebben gegooid.
En terwijl wij op de vismarkt een kijkje nemen wordt mijn koffer, onder toeziend oog van onze gids, wél vakkundig gerepareerd.
De rest van de dag brengen we luierend door op het strand dat wat later in de middag weggespoeld wordt door huizenhoge golven. Zonnebedden, tafeltjes en stoelen kunnen net op tijd worden weggegrist. Twee jonge kinderen spelen aan de rand van het water terwijl de vader alleen maar oog heeft voor zijn eigen lol in de golven. Hij wordt een aantal keer gewaarschuwd door Geer maar trekt zich er niets van aan. Ieder moment kunnen ze weggesleurd worden door de metershoge golven en Geer staat in de startblokken om in te grijpen. Een kleinere golf trekt een van de kindjes even mee, Geer trekt een sprint en ik gooi een groot scheldwoord eruit. Zelfs de lifeguard is te vriendelijk om de vader toe te spreken en we staan met zijn allen op de kant te wachten totdat het moment komt dat een van de kinderen wordt meegesleurd. En dan komt de politie die zich er mee gaat bemoeien en kunnen we eindelijk ontspannen kijken naar het geweld dat zich voor onze ogen voltrekt. Een tsunami in het klein.

Het restaurant van ons hotel heeft ook vandaag weer aan Geer een goede klant. Gisteren heeft hij een heerlijke ‘butterfish’ voorgeschoteld gekregen en ook vandaag is er weer genoeg om uit te kiezen.
De zeldzame ‘barracuda’ wordt door de eigenaar van het hotel aanbevolen. Alleen is die vis wel 50 centimeter lang en ik ben jammer genoeg totaal géén viseter.
Hij twijfelt nog even maar hakt dan toch snel de knoop door: Het wórdt barracuda!
De schotel die een half uur later wordt geserveerd is een genot om naar te kijken. Hij is zo mooi opgemaakt dat zélfs de eigenaar foto’s komt nemen en daarna aanwijst hoe je hem moet eten zonder een graat in je mond te krijgen. Want dat is waarom ik eigenlijk geen vis eet. Die verrekte graten.
Maar daar zitten er vrij weinig van in en dan ga zelfs ík voor de bijl. Mijn rijst maaltje blijft voor de helft staan en ik help mee om die enorme schotel weg te werken. Tot grote vreugde van de eigenaar.
Na die overvloedige maaltijd maken we nog een korte wandeling naar een wat verderop gelegen restaurantje waar nog een cache verstopt blijkt te zijn. De eigenaar van het restaurant blijkt ook nog eens de eigenaar van de cache te zijn en als hij Geer ziet zoeken roept hij lachend: “ hot, hot”. Een geanimeerd gesprek, natuurlijk over cachen en het nog ‘hottere’ Corona virus waar ook hier iedereen zijn zorgen over uitspreekt.

Terwijl de golven hard op de kust bonken en de maan volop zijn licht laat schijnen, drinken wij op ons terrasje nog een laatste slokje. Weliswaar water, want die vis moet natuurlijk wél blijven zwemmen....

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour