Zaterdag 22 januari 2022/ Carry

Het nadeel van weer terug in Spanje zijn, is het uur dat verzet is. Om 8 uur, het tijdstip dat wij altijd wel op zijn, is het nog pikdonker én koud. De temperatuur komt niet boven 5 graden uit. En de hoge rotsen aan weerszijden van óns plekje maken dat de zon voorlopig hier niet te zien zal zijn. Ik loop nog even met Baloe langs de vloedlijn om te kijken of zijn balletje misschien tóch is aangespoeld, maar helaas, hij zal het de rest van de vakantie zonder moeten doen. In de verte zie ik Geer staan hoofdschudden, die heeft gezien dat ik tóch weer een aantal schelpen in mijn zakken heb gestopt. Zijn commentaar wuif ik achteloos weg. Het zullen hoogst waarschijnlijk toch de laatsten zijn, aangezien we vandaag het plan hebben opgevat om het binnenland in te gaan.

El Rocío, een wat uit de klauwen gegroeid bedevaartsdorp, ligt op een half uur rijden van de kust. Jaren geleden zijn we er al eens geweest, dankzij een tip van onze vriendinnen Gerda en Riet. Het plaatsje is bij hun ook favoriet en dat is niet zo verwonderlijk. Het witte dorp ligt in het midden van het beschermde Nationaal Park Donãna en wordt een keer per jaar overspoeld door pelgrims.
Als we om half 10 het busje midden in het dorp parkeren (kosten 1 euro) is het nog vrijwel uitgestorven. In het aangrenzende moerasgebied foerageren duizenden flamingo’s en andere trekvogels. De grote witte kerk, de Ermita de la Virgin del Rocío, schittert in het zonlicht. Met Pinksteren wordt het normaal zo rustige dorp overspoeld door wel een miljoen pelgrims die te voet of te paard en versierde karren de Maagd van El Rocío komen vereren. Normaal staat de Maagd op het hoofdaltaar van de kerk, maar dan wordt hij rondgedragen door de propvolle straatjes waar elke pelgrim het beeld dan probeert aan te raken.
Het is vandaag zaterdag en het is dan wel geen Pinksteren, maar het prachtige weer lokt toch nog honderden toeristen naar het dorp waar geen straat is geasfalteerd. Op de zandwegen in en rond het dorp rijden koetsjes rond met toeristen en ruiters te paard scheppen een beeld van een cowboydorp. Rond het middaguur zitten de terrasjes al bomvol en na een korte wandeling door het dorp lopen wij het natuurgebied in. Er liggen een paar caches die we jaren geleden niet hebben gedaan en zo kom je ook nog iets te zien van de natuur buiten het dorp. In en rond de moerassen leven wilde paarden die op 26 juni van ieder jaar bijeen worden gedreven en bij de kerk van El Rocío worden gezegend. Daarna worden ze in het nabijgelegen Almonte gebrandmerkt en op de paardenmarkt te koop aangeboden. De paarden die aan het einde van de dag niet worden verkocht, worden dan weer vrijgelaten in het natuurgebied. En zo zien wij ze natuurlijk ook het liefst, vrij dwalend door dit prachtige nationale park.

Wij sluiten de dag af met een etentje op een van de terrasjes van het dorp. Genieten in de stralende zon van de gezelligheid om ons heen. Ruiters te paard en amazones in dameszit die het stof van het zand in de straatjes doen opwaaien. Wát een dorp! De foto’s vertellen de rest...

Het is vroeg in de avond als we op zoek gaan naar een plekje voor de nacht. Over een hobbelige weg bereiken we het strand van Matalascañas. Boven op een klif met uitzicht op de Atlantische oceaan en alwéér een prachtige zonsondergang. Het was een dag met veel zand, buiten én binnen het busje, maar wát een prachtige dag.....

Route: Parador de Mazagon - El Rocío - Strand van Matalascañas - Heidi Bananas
Gereden kilometers: 65
Coördinaten slaapplek: N 037°00,590’ W 006’34,339’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour