Vrijdag 17 mei 2019: door Carry

Het is jaren goed gegaan, maar plotseling overvalt het me weer. Alles draait om me heen en na het avondeten duik ik met een barstende hoofdpijn meteen mijn bed in. Waar ik na tien minuten weer uit kruip omdat liggen nog erger is als alles tolt. Uiteindelijk probeer ik toch maar weer de slaap te vatten, maar na een uurtje weet ik dat het zover is, het busje tolt om me heen en ik kan nog net de wc bereiken die ik letterlijk binnenval. Gelukkig is hier alles zo klein dat ik me overal aan vast kan houden. Thuis is dat wel eens anders gegaan als ik een Menière aanval had. Toen het me de eerste keer overkwam, 9 jaar geleden, kon ik nog net mijn buurvrouw waarschuwen die mijn sleutel heeft. Toen ze mij knock-out bij de wc zag liggen heeft ze meteen de ambulance gebeld. Gelukkig konden die me geruststellen dat het alléén maar Menière was. En nadat ik vannacht voor de tweede keer naar de pot ben gestruikeld ben ik diep in slaap gevallen. Rest vanmorgen alleen nog maar wat hoofdpijn en wat bibberig. Maar niet erg genoeg om Lecce links te laten liggen. We zijn hier nu en dan wil ik ook de stad zien. Ziek zijn kan altijd nog.

Maar zo makkelijk als we gistermiddag Lecce uit zijn gereden, zo moeilijk doet Miep nu. Ze stuurt ons door de ochtendspits de stad door naar de plek waar we gisteren voor het noodweer zijn gevlucht. En dan komen we midden in het historisch centrum terecht: kleine steegjes, pleintjes, terrasjes en veel voetgangers. Met samengeknepen billen zit ik naast Geer, die een paar keer verzucht hoe we hier in hemelsnaam uit moeten komen. Aan Miep hebben we niks meer, dus die snoeren we snel de mond. Uiteindelijk komen we toch op de parkeerplaats terecht die nu, vanwege het prachtige weer, hartstikke vol staat. Gelukkig rijdt er net iemand weg en kan Geer het busje ertussen wringen en staan we binnen vijf minuten op het prachtige barokke Piazza Duomo.

Lecce wordt ook wel het ‘Florence van de barok’ genoemd en ligt op slechts 11 en 23 kilometer van respectievelijk de Adriatische en Ionische zee. De stad is opvallend rijk en elegant en heeft fraai versierde palazzi en pleinen. In het midden van de stad ligt het Romeinse amfitheater dat 1800 jaar geleden gebouwd is en waarvan nu nog delen te zien zijn. We dwalen een aantal uren door de nauwe steegjes en pleintjes en zoeken dan het strand op in Sant Andrea. De witte klippen hier zijn volgens de geocache ap dé bezienswaardigheid. De zee, diep beneden ons, is turquoise van kleur en lokt om te zwemmen, de temperatuur is inmiddels opgelopen tot ruim 20 graden. Heel wat anders dan gisteren om deze tijd dus. Baloe kan zich hier heerlijk uitleven, al hou ik ook hier weer geregeld mijn hart vast als ik hem over het randje zie rennen. De cache is snel gevonden en nadat we nog even hebben genoten van het uitzicht over de, inderdaad witte klippen, vinden we een plekje voor de nacht in het plaatsje Otrante. Dit keer niet echt een geweldig uitzicht, maar lekker ruim en rustig en op loopafstand van het dorp.

Route: San Cataldo- Lecce- Sant’Andrea-Otrante

Gereden kilometers: 80
Coördinaten slaapplek: N040°08.415’ . E018°29.581’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour