Donderdag 5 maart 2021 / Gerard
Dag 12


Deze tekst komen we tegen bij een tempel net onder de top van de Pidurutalagala mountain nadat we eerst via de “Single Tree Road” een half uurtje omhoog zijn gelopen. We willen persé omhoog wandelen, want we zitten al genoeg in de auto. Geen verkeer hier en we lopen tussen de biologische geteelde thee. Tenminste dat bezweren de bordjes langs de kant van de velden.
Ook deze Boeddha is zoals de vele anderen. In hurkzit lijkt hij dwars door je heen te kijken. We hebben geen offers meegebracht, maar naast hem staat nog wel een pot thee, dus hij heeft al ontbeten. Maar een schietgebedje kan geen kwaad. Als gelovig Atheïst heb ik me voorgenomen dat ik bij elke God wel een gebedje mag doen zonder dat de “echte” me zal verdoemen.
Ook Udaya, overigens een zeer gelovig Christen, preekt meermalen dat het geloof in de goedheid van de mensen moet zitten en niet persé in een God die ze aanbidden. En op dat punt ben ik het helemaal met me eens.

Nu we het toch (weer) over onze gids en helper hebben. Voor vertrek richt hij zich heel serieus tot ons met een belangrijke mededeling. Michelle, zijn vrouw volgt het nieuws thuis op de voet. Hoewel Sri Lanka volgens de officiële berichten slechts één besmetting zou tellen, trekt zij dit getal zwaar in twijfel. De regering zou er alles aan doen om negatieve publiciteit onder de pet te houden om de economie niet te schaden. Ze heeft haar man opdracht gegeven om uiterst voorzichtig met ons om te springen. En in samenspraak heeft Udaya besloten om ons buiten de drukke toeristen massa’s te houden. Tevens gaat hij morgen mondkapjes kopen en desinfecterende gel, zodat we regelmatig onderweg onze handen kunnen wassen.
Voor de rest is hier totaal niets van de ophef in de wereld te merken. Geen mondkapjes te zien nog. Ik vraag me trouwens af of het virus hier überhaupt kans van overleven heeft met deze enorme hoeveelheden fijnstof en uitlaatgassen.

Tijdens de wandeling kan ik eindelijk weer eens dronen. Geen verbodsborden, kritisch kijkende politiemensen of militairen. Wel staat er in de omgeving een enorme mast met tientallen zenders en als mijn DJI eenmaal in de lucht hangt komt de een na de andere waarschuwing op het scherm. Ik moet het kompas kalibreren en hij heeft enorme last van interferentie. Als ik het allemaal negeer en hem toch naar boven stuurt zeurt hij ook nog over “strong wind” . En als ik dan boven het Boeddha complex vlieg raak ik het contact volkomen kwijt. In het begin van mijn drone-tijd brak het zweet me dan altijd uit maar mijn drone snapt daarboven dat ik niet meer aan de knoppen zit en keert dan helemaal vanzelf terug naar de plaats waar hij is opgestegen. Wat een geweldige techniek toch, maar misschien ook wel een klein handje hulp van de Boeddha beneden. Hoe dan ook. Ik heb mijn drone foto’s/ filmpjes en ook mijn vliegmachientje weer veilig terug.
We kunnen nog hoger, maar volgens onze gegevens is op de top enkel een niet toegankelijk terrein van de overheid. We doen dan ook verder geen poging. Het past wel bij een van mijn motto’s : “Halverwege de berg is het uitzicht ook mooi”

Op de terugweg zien we op een groot veld honderden kinderen bezig met allerlei soorten sport en beweging. We maken een kleine omweg en mengen ons tussen het spelende grut. Dat blijft natuurlijk niet onopgemerkt. Als een groepje bewegingsles krijgt in de maat van een grote trom en twee bekkens, kan ik het niet laten om me aan te sluiten en even een paar oefeningen mee te doen. Links en rechts wordt gegrijnsd maar verder laten ze me lekker mee springen. Aan de acrobatische koprollen waag ik me verstandig genoeg niet. Maar mijn portie NIB is hiermee vandaag vervangen door een SIB. Intimi weten waar ik het over heb. ;)

Udaya is lichtelijk ongerust geworden door ons lange wegblijven en stuurt een appje of alles nog in orde is. Maar het kan ook zijn dat hij gewoon honger heeft en wil gaan lunchen. Dat laatste doen we heel basic vandaag. In een klein tentje aan het Victoriameer maakt een moeder met haar jonge kindje voor ons een simpel bordje friet met ketchup.
De kleine amuseert zich met tekenen al zittend op de toonbank en flirtend met de gasten. Bereidwillig laat ze zich fotograferen en zeg nou zelf. Wat een prachtig kindje. Uiteraard moet je zo’n fotomodel wel betalen en we kopen voor haar een klein speelgoed beestje, waarvoor we als dank een innemende glimlacht krijgen.

We laten Udaya zijn gang verder gaan en wandelen door het centrum, kopen een nieuwe tube tandpasta en bodylotion en doen weer een poging om geld uit de muur te trekken. Dat is altijd een verrassing hier. Niet alle automaten doen wat ze moeten doen. We hebben allebei een ING pas, ik krijg wel geld, maar Car niet. Vorige keer was dat omgekeerd en moest ik mijn creditcard gebruiken. Kan ook natuurlijk, maar hier zijn dan de extra kosten hoger. Hoewel ik 100.000 roepies wil trekken krijg ik steeds de melding dat dat te veel is en na drie pogingen krijg ik uiteindelijk 70.000 Lkr. Nou ja, we kunnen weer even vooruit.

Het is maar een paar kilometer naar het hotel, dus we besluiten te lopen. Google Maps geeft een ‘wandelroute’, maar we lopen het hele stuk langs de drukke doorgaande weg. Geen voetpad en vaak zelfs geen berm. Het verkeer rijdt vlak langs en je wordt gewoon gerookt. Dat doen we dus nooit meer. Voortaan de tuktuk of gewoon Udaya op laten draven.

Ons nieuwe hotelletje heeft een verrassing. Glunderend zwaait Udaya de deur open en dan zien we dat het bed bestrooid is met allemaal bloemetjes. Dat heeft hij vooraf met de hotelmanager bekokstoofd. Hij is er zelf ook helemaal happy mee en prijst ons de hemel in dat we zo’n aardige gasten zijn en dat hij het een eer vindt om extra zijn best te doen.
Die avond eten we weer in hetzelfde restaurantje als gisteren. Naast ons komen twee meiden uit Köln te zitten die nieuwsgierig zijn naar wat wij eten en of dat niet te spicy is. Er volgt een leuk gesprek in het Duits. Zij reizen met de bus en nemen af en toe een taxi. Absoluut niet comfortabel en uiterst langzaam. Zo gaat heel veel kostbare vakantietijd in een meestal propvolle bus zitten.
Udaya is niet te beroerd om ook hier zijn kennis van het land met ze te delen, ook al zijn het geen klanten van hem. In het razende Udaya tempo informeert hij over buslijnen en de beste tijden om te rijden. Ook nog wat gratis tips over de plaatsen die ze moeten gaan zien en dan sleuren we hem de tent uit. Wij willen naar het hotel. Maar als hij dan ziet, dat die meiden veel te laat hun eten hebben gekregen, stuift hij nog even de keuken in en regelt een gratis drankje en wat extra’s voor ze bij het eten.

Eenmaal aangekomen bij ons hotel sturen we hem zijn eigen hok in en nadat wij het bed hebben vrijgemaakt van de bloemetje ploffen we neer. Nog één biertje en dan rust!

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour