Vrijdag 31 december 2021/ Carry

Van de titel kan ik niets anders maken, het ís nu eenmaal de laatste dag van het jaar.
Een jaar met verrassingen, volop reizen en Corona. Waar wij gelukkig niet écht veel last van gehad hebben, maar waar we natuurlijk toch overal mee geconfronteerd worden. Hier in Spanje is dat niet anders. Hoewel de terrassen vol zitten en de winkels open zijn zie je klein en groot óveral met mondkapjes lopen. Sinds 24 december is dat verplicht gesteld en alleen niet nodig in de vrije natuur of op het strand. We passen ons dan ook maar aan de eisen van het land aan, hoewel het toch vreemd aanvoelt.

We vertrekken vanmorgen al redelijk vroeg richting Ribadeo, gelegen op een kleine 2 uur rijden van de plek waar we hebben overnacht. Het is het laatste dorp van Galicië en ligt aan de ruige kust van Cantabrië.
Maar voordat we het dorp inlopen rijden we eerst naar de vuurtoren die op een klein schiereiland staat, het Isla Pancha. Het eilandje is afgesloten voor publiek, maar we komen er dichtbij genoeg om foto’s te kunnen maken. Het kleine strandje dat tussen de rotsen in de zon ligt te schitteren is via een trap te bereiken. De zee is helderblauw en lonkt en lonkt en lonkt.... “Zal ik?” zeg ik tegen Geer. Die kijkt me een beetje meewarig aan, maar ik loop al richting het busje om mijn badpak aan te doen. De buitentemperatuur is warm genoeg al vermoed ik dat ik alleen mijn tenen in het water ga steken. Gewapend met zijn fotocamera loopt Geer achter me aan, nog steeds niet ervan overtuigd dat ik werkelijk ga zwemmen. Boven aan de rotsen staan een paar mensen te kijken en daarom duurt het toch nog even voordat ik mijn voeten in de koude zee zet. Maar wie A zegt moet ook B zeggen en binnen een paar tellen lig ik er dan toch in. Baloe duikt me achterna maar keert al snel weer terug naar het warme zand en ik zwem moedig door. De kou prikkelt even op mijn huid, maar eigenlijk valt het nog best mee en ik krijg de smaak te pakken. Een kwartier later stap ik ook het strand op waar ik van Baloe de wind van voren krijg. Hij blijft blaffend om me heen springen, ik krijg niet eens de kans om me aan te kleden. Of is hij misschien blij dat ik het water uit ben? Wie zal het zeggen, hij kalmeert pas wanneer ik halverwege de trap nog even onder de douche ga staan.

Na de lunch rijden we het dorp in dat, ook weer volgens de reisgids, de moeite waard is. Rond 1870 keerden de eerste Galicische emigranten terug uit Amerika, zij kregen de bijnaam ‘de Indianen’ en omdat ze in Amerika goed hadden geboerd begonnen ze hier in het dorp aan de bouw van prachtige villa’s, scholen, openbare verlichting, stromend water en palmtuinen. Door het dorp loopt het wandelpad naar Santiago de Compostella. Het kleurrijke centrum met zijn kronkelstraatjes doet gezellig aan, de terrasjes zitten bomvol; weliswaar heeft iedereen het mondkapje óp of hangend aan de onderkin. Een nieuwe mode is geboren... Na een uurtje slenteren we langzaam terug naar het busje, trap op, trap af, helling op, helling af, verlopen ons nog een paar keer waardoor we wéér een aantal trappen op en af moeten en komen dan puffend van de warmte én met pijn in de kuiten bij het busje aan. Het plan was om nog naar A Coruña te rijden, 160 kilometer verder, maar dat plan laten we snel varen. We blijven hier in Ribadeo. Aan de haven vinden we een prachtige plek met uitzicht op het stadje boven ons en aan de overkant het dorpje Castropol en Figueras. En zien we vanavond buiten geen vuurwerk, dan zorgen we om 12 uur wel samen voor vuurwerk:)
Maar voorlopig gaan we ons tegoed doen aan toastjes, hapjes, kaasjes en nog wat meer van dat calorierijke spul...

Route: Lastres- Gijón- Luarca- Ribadeo
Gereden kilometers: 171
Coördinaten slaapplek: N 043°32,124’ W 007°02,138’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour