Vrijdag 28 februari 2020 / Gerard.

Dag 6
Het is weer even wennen vannacht. We zijn regelmatig wakker . Deels omdat we (vaak) moeten plassen maar ook omdat we even moeten wennen aan de temperatuur. Airco aan wordt op den duur te koud maar onder alleen een laken met alleen de plafondventilator is weer net iets te warm. Hoe dan ook, dit zijn luxe problemen. Je kunt immers niet alles hebben....
De wekker staat op 7:15 h maar een uur eerder worden we weer wakker door een vreemd bonzen op het glas in de toegangsdeur. Ik ben te lui om op te staan maar Car wil weten wat het aanhoudende onregelmatig bonzen is. Als ze het gordijn voorzichtig opzij schuift springt ze verschrikt met een gilletje achteruit. Aan de andere kant van het glas gebeurt hetzelfde. Een reusachtige pauw is de oorzaak. Of hij in het glas zijn evenbeeld zag en daardoor wat aanval bewegingen maakte? Het aanschouwen van een naakte Carry was voldoende om ook verschrikt achteruit te deinzen en er met veel kabaal vandoor te gaan. Van slapen komt nu niks meer.

Het ontbijt om 8:00 uur is weer prima. Uiteraard weer ei met toast, koffie of thee, maar daarbij een arsenaal aan vruchten. Stukjes banaan, papaja, meloen en ananas. Is het ei niet precies zoals je het wilde, dan maken ze zonder gemor een nieuwe. Nog niet goed ? Dan nog een. “No problem madam”.

Het is een klein stukje rijden en dan zijn we op de plek waar een vriendelijke visser met een bootje op ons wacht. Als we ingescheept zijn varen we eerst een enorm mangrovebos in. Je moet je een soort Biesbosch voorstellen maar dan met talloze mangrove bomen/struiken. We zien tientallen vogelsoorten of net niet als we weer eens te laat zijn met kijken. De “kapitein” heeft een getraind oog en wijst verschillende malen een mooi gevederd exemplaar aan. Wij zien het dan pas als het beest wegvliegt en dan heb je letterlijk het nakijken. Je kunt niet alles hebben....
Het is moeilijk manoeuvreren met het bootje. Het is hier maar 30 tot 60 cm diep en verraderlijke keien en boomstronken nèt onder het wateroppervlak maken dat je voorzichtig moet varen. Zelfs een paar keer moet “steken” om de bochten tussen de obstakels te nemen. Af en toe toch een klap als we iets raken en later zie ik dat er stukken van de schroef zijn afgebroken.
Helaas zien we geen krokodillen. Die schijnen vooral in de avond te zien te zijn. Je kunt niet alles hebben.

Als we de mangroves uitvaren en weer ruim water hebben gaat het gas erop. Maar het blijft uitkijken. Overal staan netten uit van tientallen vissers. Slechts wat staken boven water met een halve plastic fles markeren de plekken.
Maar ook hier zijn genoeg vogels op en boven het water die het noemen waard zijn. Tientallen, waarvan we eigenlijk maar een soort onthouden hebben. De visarend. Sorry Gerda, voor jou moet dit een soort van godslasterlijk zijn .
Wat ons wel opvalt zijn een kudde koeien midden op het water. Ze lijken te zwemmen maar kennelijk is het water hier zo ondiep dat ze toch wat grond onder de poten voelen. De boer vaart er met een bootje achteraan om zodoende zijn kudde van de ene graas-plek naar de andere te brengen.

Verder gaan we weer. Maar nu een heel stuk verder de zee op. We bonken over de golven en moeten onze life jackets aan van de bootbestuurder. We varen naar een rotsformatie waar geankerd wordt en dan kunnen we overboord om te snorkelen. Gelukkig heb ik mijn eigen snorkelspullen bij me want het spul dat we van hem kunnen lenen is echt uit de tachtiger jaren. De golfslag is hier erg hoog en rond de rotspartij staat ook nog een aardige stroming. Niets voor Car die hier zonder snorkelervaring zeker geen leuke duik zou hebben gemaakt. Ik geniet echter van mijn snorkeltocht van een uur. De kapitein snorkelt mee en ook hier weet hij de mooie plekjes te vinden en wijst me waar ik moet kijken. Ook nu blijkt dat hij hier meer oog voor heeft dan ik. Helaas door de sterke golfslag en de stroming is het zicht niet optimaal. Maar ook hier geldt, je kunt niet alles hebben.
Om Car ook aan haar trekken te laten komen, zoeken we een beschutte plek op bij een strandje waar we nog naar hartelust kunnen zwemmen. De kapitein blijkt een echte natuurliefhebber te zijn en verzamelt zwerfvuil dat op het strand en de zandplaten ligt. Uiteraard zijn we niet te beroerd om hem een handje te helpen, wat hij zeer weet te waarderen. Het afvoeren van strandvuil gaat dan weer op zijn Sri Lakaans. Niet keurig afvoeren en recyclen door de overheid, maar gewoon de zooi op een hoop en de fik erin. De kwalijke geur van brandend plastic moet je maar voor lief nemen dan. Ook hier kun je niet alles hebben toch? Ze zijn op hun manier toch goed bezig.

Rond 14 uur hebben we goed honger. Het restaurantje van gisteren is in de buurt dus dat lijkt een prima lunchplek. Voor Udaya en mij dan, want hij en ik ook lusten wel drie keer per dag een flink bord ( warm ) Sri Lankaans eten. De sandwiches op de kaart blijken niet voorradig en Car krijgt zo’n hap rijst met seafood niet door de keel. Dus helaas voor haar wordt het een gemengde salade die wel op het menu staat maar die bij nader inzien een kommetje met diverse vruchten blijkt te zijn. Ook hier kun je niet alles hebben toch.

De (na)middag wordt slapend doorgebracht. Deels in de schaduw op het strand waar een flinke bries staat, die de 30° draaglijk maakt. Maar wèl uit de zon blijven. De felle zon is moordend voor onze nog witte velletjes.

De avond is niet meer en minder dan lekker eten in het restaurantje ‘7-eleven’ waar we al eens eerder zijn geweest en die wèl alles op de kaart hebben, dus ook Carry krijgt wat ze wil. Helaas mogen ze geen bier schenken dus dat is dan weer jammer voor mij. Maar ook hier kun je niet alles hebben....... O wacht, dan ken je Udaya niet. Er klinken wat zinnen en aanwijzingen en een van de obers springt op de fiets om na een kwartiertje met twee blikken (gekoeld) bier terug te komen. Voor onze begrippen gaat dit te ver, maar onze gids wil dat zijn gasten krijgen wat ze verdienen. Oftewel je kunt hier gewoon àlles hebben.! ;)

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour