Door: Gerard

De ochtend voor Car begint met ooohhh’s en aaaahh’s terwijl ik er de opwinding niet van af zie. De zee begint nagenoeg rimpelloos en zij staat weer te turen naar gladde kopjes die zich net af en toe boven het oppervlak laten zien. Met de wetenschap van nu weet ik dat daar dan zeeschildpadden moeten zwemmen. Ieder zijn opwinding, maar ik ga verder met meer alledaagse dingen, zoals het uitpersen van sinaasappels. Volgens Car ook een mannentaak.
Om ons heen is verder alles nog in diepe rust. Ook het stel dat ongeveer 100 meter verderop met een pup-tentje in het bos bivakkeert. Zij zwerven op de fiets door Griekenland en kwamen gisteren even voorbij fietsen om te vertellen dat we voorzichtig moesten zijn met Baloe. Op hun tocht hadden zij een zwerfhond geadopteerd die sinds enkele weken met hen meereisde. Eergisteren had hij hier in de buurt vermoedelijk (landbouw) gif gegeten en was binnen een paar uur gestorven. Gisteren hadden ze hem hier in de omgeving begraven. Ze was nog zichtbaar ontdaan en ik zag de tranen in haar ogen opwellen.

Baloe is echter deze ochtend nog fris en vrolijk. Nou ja, met deze temperaturen is hij wat minder jolig en fris is ook anders. Zijn vacht bevat een mengsel van zout, zand en de zaden van planten, distels, takjes en andere natuurproducten die er amper uit te borstelen zijn. Dus wil hij voor de show eind volgende week in Maastricht een schijn van kans maken dan zal hij thuis nog even een grondige was- en borstelbeurt moeten ondergaan. Car haar ding..

We gaan nog even langs het kerkhof waar we eergisteren ook al waren. Hier ligt een mooie lange waterslang aangesloten op een kraan met flinke druk. Wel vertoont de slang een flinke scheur waardoor de druk minder is en de omliggende graven een douche krijgen. Maar daar hebben wij duct-tape voor dus als dank voor het water hebben we dat nog even vakkundig gerepareerd.

Dan nog even naar de Lidl en als cache van de dag hebben we er een uitgezocht bij een verlaten hotel annex kleine camping. We vinden het juiste pad niet en als ik op de waterlijn tegen de rotsen moet klauteren en dit weer te “gevaarlijk” lijkt voor Car wordt me dat met een kort zinnetje kenbaar gemaakt.
“Geef mij de sleutels van het busje maar”. Dit korte zinnetje omvat dus: Ik vind het te eng; ik ga niet mee; kijk je wel uit; laat even weten als je neergestort bent / laat even weten of je hem vindt.?
Maar na een kwartiertje ploeteren tussen de stenen en struiken vind ik het ding en schreeuw ik de cacherscode : ‘HEBBES’ naar beneden. Niet zo ver van me vandaan hoor ik dan: “ Ik kom eraan” hetgeen betekent dat ze wel het gemakkelijke paadje heeft gevonden.
Als ik dan terloops nog door het logboekje blader zie ik ineens een bekend handschrift. Sjors en CarryBeau hebben deze cache al op 28 mei 2013 gevonden. We kijken elkaar een beetje schaapachtig aan. Kennelijk hebben we allebei vergeten deze op de GC-site te loggen. We kijken nog eens goed om ons heen maar er komt voor ons geen enkele herinnering boven. Nou ja, we zijn weer sportief geweest en kunnen het zweet en stof en schrammen weer afspoelen in zee op het naastgelegen strand. Tijd voor de lunch en daaropvolgend de Siësta, die wreed verstoort wordt door een: “Geer, BIERTJE??”
Nou ja, voor sommige geneugten des levens mogen ze me altijd wakker maken.

Daarna door naar “Porto Chelli”. Dit is het dichtstbijzijnde stadje gezien vanuit de Griekse residentie van ons koningspaar. In haar verbeelding ziet Car hier Maxima al incognito de talloze toeristenwinkeltjes afstropen op zoek naar een (namaak) Gucci tas en een mooie Griekse ketting. Dus ze denkt hier zeker haar slag te kunnen slaan. Maar dat wordt weer een teleurstelling. Qua gezelligheid houdt het hier ook niet over, dus we zitten onze tijd een beetje uit door wat rond te slenteren. We hebben bovendien honger maar de restaurantjes die nog open zijn willen ons nog geen eten verstrekken. Te vroeg voor de keuken.
Maar dan vinden we er toch een die snapt dat Nederlanders gewoon om 6 uur warm willen eten. Aangespoord door de lege maag bestellen we teveel, en krijgen het dus niet weggestouwd. Maar met die heerlijke halve liters ijskoud bier om het weg te spoelen doe ik wel mijn uiterste best natuurlijk. De zaak heeft ook nog een snelle WiFi dus spoor ik Suus en Rick nog even aan wat ‘babyspam’ in de vorm van filmpjes en foto’s op whatsapp te zetten.
Doen ze braaf, maar wel wat aan de late kant. We zijn dan inmiddels weer ‘en route’ en moeten het doen met een trage 3G verbinding, dus dat schiet niet op.

Op de plek waar we zouden kunnen overnachten in het plaatsje zelf hangt een irritante olielucht en ook wat irritante onvriendelijk zwerfhonden, die duidelijk op ruzie uit zijn.
Ondanks de invallende duisternis proberen we een andere plek te vinden maar stuiten op afgesloten hekken en nauwe steile straatjes met om ons heen crimineel dure huizen met hoge muren en daarop tientallen camera’s die ons gestuntel met omkeren vastleggen.
Nog net voor totale duisternis zie ik dan een kapelletje liggen langs het water. Mooi stukje grond ernaast en een klein strandje. En zo loopt een dag met kleine teleurstellingen en ongemakken toch weer helemaal goed af.

Route: Kylada-Kranidi-Porto Heli
Gereden kilometers: 51
Coördinaten slaapplek : N 037° 20, 537’ O 023° 07, 483’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour