Vrijdag, 24 mei 2019. Gerard

Als je bij een haven staat weet je dat je wakker wordt door het geloof van binnenvarende vissersbootjes die hun nachtelijke van vangst aan wal brengen. Dit ritueel brengt tevens met zich mee dat alle mannelijke 65plussers uit de omgeving zich naar de kade begeven om dit gade te slaan. En te voorzien van commentaar. Vooral dat. Volgens mij lukt het een Italiaan niet om 5 minuten lang zijn mond te houden. Mij lukt dat prima op dit vroege uur.

Gisteren hebben we alleen de boulevard van Crotone bekeken en wat restaurantjes maar nu willen we de oude ommuurde binnenstad bekijken. Het kasteel dat pontificaal boven alles uittorent blijkt gesloten. Dan maar de smalle steegjes in. Maar dat is teleurstellend. Niks idyllisch. De pandjes zijn of verwaarloosd of ze hebben de façade verkloot met lelijke metalen deuren. Verder ook veel beton en cement om gaten op vullen en daar waar onkruid kan groeien groeit het ook. Soms probeert iemand om de triestheid wat weg te nemen met wat potplanten. We hebben het na een uurtje wel gezien. Mocht iemand het op zijn to-do list hebben, ik zeg schrappen.
De enige wetenswaardigheid die ons reisgidsje weet te vertellen over de plaats is dat het de belangrijkste vissershaven van Calabrië is, maar daar waren we al mee wakker geworden.

Volgende stop is Capo Colonna, 11 km zuidelijk. Hier staat nog fier een Dorische zuil overeind op het randje van de kaap. En die staat er al vanaf 700 jaar voor JC ter ere van Hera Lacinia. De rest van de tempel en omgeving is met de grond gelijk gemaakt zodat slechts nog wat fundamenten boven het maaiveld uitsteken. Via vlonders kun je hier doorheen wandelen maar dat doen we maar gedeeltelijk. Het oogt allemaal hetzelfde. Het aangrenzende museum laten we ook links liggen. Trouwens ook dit lijkt gesloten zo op het verre oog.
Dan volgt ‘Le Castella’ op de kaart. Je raadt het al, ze hebben daar een kasteel. Mooi gelegd op een schiereilandje in zee. En niet onbelangrijk voor ons, helemaal aan de achterkant, tussen kasteelmuur en zee hebben ze een cache verstopt. Na wat klimwerk kom ik op de goede plek maar hij blijkt verdwenen te zijn. De laatste (be)zoekers had hier ook al last van lezen we in de logs nu.
Binnenkant kasteel lijkt ook de moeite waard om te bezoeken maar ook dit is dus ..... gesloten. Wat is dat toch hier in Italië. Het lijkt wel of hier alles tot 1 juni nog in winterslaap is. Het bord aan de ingang geeft ook geen uitsluitsel over de openingstijden en ook een schoolmeester met een klas tieners staat voor de gesloten poorten. Je ziet de zenuwachtige trekken op zijn gezicht als hij van het zootje ongeregeld een groepsfoto probeert te maken met de onneembare vesting in de achtergrond. Hoe ga je de tijd opvullen met een zootje ongeregeld? Maar de jeugd heeft de oplossing al gespot. En de maistro wordt meegetroond naar een naburige gelateria. Met de 3 euro entree per persoon die bespaard zijn weten zij wel een passende besteding.

En na onze lunch met zelfgemaakte appelpannenkoeken wordt het tijd voor
de siësta, (ja hoor, we passen ons goed aan), op het strand. Baloe gaat weer vrolijk de golven in, maar Car beperkt zich tot kuithoogte. Ik zie het alleen uit de verte en doe mijn middagdutje.
Als we wegrijden slingert een ongeveer 1 meter lange zwarte slang zich over ons pad en verdwijnt snel tussen de honderden klaprozen. Car rilt nog even na bij het idee, dat zij hier nog even tevoren met Baloe doorheen gelopen heeft. Nog even Wikipedia raadplegen en dan weten we ook dat dit de zwarte adder was en erg giftig. Een van de dertien giftige slangen die Italië kent.

Dan gaat het verder zuidwaarts via de SS106. Deels hebben we mooi uitzicht over de Ionische zee, maar het drukke verkeer over deze kustweg overheerst toch. We verlangen weer naar de rust van het binnenland en na wat onderling overleg over de voor en nadelen besluiten we eerder dan gepland de doorsteek te maken. Het wordt dus weer stijgen en dalen. Soms een stuk weg met veel tunnels en bruggen waar het goed doorrijden is, maar dan weer stukken met smalle en bochtige wegen. Maar de omgeving is ook hier weer prachtig. We betreuren onze keus dus niet.

Ruim voor zonsondergang gaan we opzoek naar een overnachtingsplekje. In bergachtige trajecten is dat nogal eens een opgave. De eerste poging faalt, maar in ‘Fago Savini Vibo Valentia’ staat een modern kerkje, aangrenzend sportveldje en picknickplaatsje. Hier passen we aardig tussen. De voetballende jeugd kijkt even vreemd op en een drietal honden geven ook al luid blaffend aan dat we hun territoria betreden. Schoorpotend wordt kennis gemaakt met Baloe. Elkaars kontje wordt besnuffeld en na wat rondjes om elkaar heendraaien en wat markeringsplasjes worden we geaccepteerd al besluiten ze geen vrienden te worden en wordt er niet gespeeld.
De jeugd onderbreekt na enige tijd het voetbalspel en eentje komt voorzichtig met de vraag: “il morde? ”, of zoiets. Vrij vertaald betekent dat geloof ik: “ bijt tie”. Als we aangeven dat hij niet bang hoeft te zijn is het ijs gebroken. Baloe maakt kennis en laat zich gewillig aaien. En dan durft de rest ook. Hij is in een klap populair en uit vele monden wordt “Baloe” en “bella” gescandeerd en wordt er naar hartelust geknuffeld. En dan moet er ook met nog geposeerd worden en gaan de mobieltjes van hand tot hand om iedereen met hem op de foto te krijgen.

Rond 8 uur is het voetballen afgelopen en neemt de kakofonie van spelende jeugd een einde. De zon zakt achter de omringende bergen en de dalende temperatuur maakt dat wij de stoeltjes buiten voor de stoelen binnen omruilen. Morgen nog ongeveer anderhalf uur rijden naar de boot die ons naar Sicilië zal varen.
Route: Crotone-Le Castella-Catanzaro-Soverato-Davoli-Simbario-Fago Savini
Gereden km: 162 km
Coördinaten slaapplek: N 038°35.569’. E016°15.203’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour