door: Carry

Gisteravond:
In de haven van Ancona zijn we gewend aan het geschreeuw en getier van de Italiaanse crew, maar hier in de haven van Patras is de chaos van een andere orde.
Als we om drie uur aan de balie van Minoan inchecken krijgen we alleen te horen dat we pas na 19.00 uur naar de gate kunnen rijden. Maar welke gate en waar? Geen idee. Om een uur of half zes maak ik op de grote parkeerplaats nog wat paëlla, en dan begint het lange wachten. Om half zeven begint iedereen om ons heen wat onrustig te worden, auto’s en campers rijden al richting de controleposten en ook wij sluiten dan maar aan in de rij die nu nog kort is. Vrachtwagens worden van boven tot onder nagekeken en ook wij moeten er dan aan geloven. Er wordt een vluchtige blik in de badkamer geworpen en dan moeten de achterdeuren open. Met de beste wil van de wereld zouden we hier niemand kunnen verstoppen, alles ligt bomvol. Na een kort “ All right” mogen we doorrijden naar de haven, waar auto’s en vrachtwagens door elkaar geparkeerd staan. Er liggen twee Anek-boten en het wachten is totdat ook de boot van Minoan binnenvaart. Niemand weet echter waar hij moet gaan staan, een complete chaos, die echter kenmerkend is voor de haven van Patras. Minoan vaart de haven binnen op hetzelfde moment als de tweede boot van Anek wegvaart, ook die is al anderhalf uur te laat.
Het uitladen van de vrachtauto’s, campers en auto’s gaat echter zo langzaam dat iedereen die de boot op moet ongeduldig wordt en pontificaal kris kras door elkaar voor de boot gaat staan. Niet dat dat veel helpt want dat maakt de chaos voor de ‘uitrijders’ nog groter. Dik drie uur later dan gepland varen we eindelijk de haven uit, de duizenden lichtjes van Patras zijn dan het enige dat we nog zien.

Ik heb mijn eigen hoofdkussen mee en oordopjes, wijs geworden na de ellendige nacht op de heenreis. Maar echt lekker slapen lukt toch niet zo en als Geer om 7 uur met Baloe naar het dek gaat, draai ik me nog even om. In slaap vallen gaat niet meer, maar gewoon even lekker blijven liggen is ook al fijn.
Het is grauw en regenachtig als ik om 8 uur boven kom, Geer zit aan een kop koffie en Baloe ligt languit gestrekt in de nog frisse wind.
Een lange dag aan boord volgt, gelukkig maakt de regen al snel plaats voor zon en is de enige opwinding van vandaag de schotel met frietjes en gyros rond het middaguur. Aan de evacuatie oefening, die met een aantal harde alarmtonen en een herhaaldelijk “ Abandon ship, abandon ship” wordt aangekondigd, geeft ook al niemand meer gehoor, dus staat de kapitein helemaal in zijn eentje bij de reddingsboten. Hij had zich de moeite kunnen besparen.

Inmiddels is het goed heet geworden maar het zwembad aan boord is al leeg gepompt en de ligstoelen zijn ook verdwenen. Het seizoen loopt ten einde. Om een uur of vier slaat het weer binnen vijf minuten radicaal om. Het wordt noodweer: de regen komt met bakken uit de hemel, stoeltjes vliegen alle kanten uit en de lucht wordt zwart. Het onweert flink en de bliksem verlicht de hemel.
Iedereen zoekt een plekje rond de bar waar je tenminste nog redelijk droog zit, als de wind niet net die kant uit draait. Als we Baloe niet bij ons hadden zouden we in de lounge binnen kunnen gaan zitten, maar we willen hem ook niet in een van de benches achter laten die in het dierenverblijf staan. Het slechte weer houdt aan totdat we vier uur later dan gepland van de boot afrijden in Ancona, daar heeft het ook goed huisgehouden aan de wegen te zien.
Omdat het al zo laat is hebben we allebei geen zin meer om langer door te rijden. In Senigallia hadden we op de heenreis een leuke plek aan de haven om te overnachten dus Miep heeft vandaag niet meer veel te doen. Nog even een pizza bij dezelfde boer als vorig jaar, die, als ik binnen kom even een beetje lijkt te twijfelen maar dan meteen stralend uitroept. “I remember you, your eyes”. Ik kijk hem even beduusd aan, maar hij begint meteen over Amsterdam te vertellen. Blijkbaar had hij heel goed onthouden dat we uit Nederland komen. Hij wil meteen Facebook vriendjes worden en nodigt zichzelf uit om, als hij weer een keer in Nederland is, op bezoek te komen. Als ik de twee pizza’s afreken, geeft hij nog een halve erbij cadeau. “As a present from me”, straalt hij weer. Die verrekte Italianen, het blijven charmeurs.....

En dan is het nog maar een paar kilometer naar de haven van Senigallia, waar het in tegenstelling tot een maand eerder, bijna uitgestorven is. Ook hier is duidelijk het seizoen ten einde. Morgen verder richting Nederland......

Route: Ancona-Senigallia
Gereden kilometers:33
Coördinaten slaapplek : N 043° 43, 279’ O 013° 13, 103’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour