Donderdag 19 maart 2020/ Carry


We doen het vanmorgen nog rustig aan. Geer pakt zijn koffer in de koelte van de kamer en ik duik nog een aantal keer de zee in. Het water lijkt steeds warmer te worden en vandaag is de gevoelstemperatuur zelfs 38 graden. Er is dan ook niemand te zien, de haven is verlaten en de inwoners van het eiland liggen in hun hangstoelen te dommelen. Er staat een klein briesje, maar zelfs dat voelt warm aan. De twee huispapegaaien Laya en Smokey hangen puffend in de cocospalmen, zelfs hun is het krijsen vergaan. De kraaien, die de restjes eten van de papegaaien proberen te pikken, zijn daarentegen nog steeds actief. Brutaal vliegen ze steeds op de tafel van de duikers waar altijd wel wat te vinden is. Maar net zo vlug als dat ze weggejaagd worden zijn ze ook weer terug. Tot ongenoegen van de 2 grijzeroodstaarten die het niet pikken dat de kraaien op ‘hun’ tafel zitten. En vanuit hun cocosboom vliegen ze op de kraaien af die dan wel maken dat ze wegkomen. Maar dat duurt maar even en dan begint het spelletje opnieuw.

Halverwege de morgen krijgen we te horen dat vanaf vandaag ook de restaurantjes op het eiland gesloten worden. Onze lunch kunnen we telefonisch bestellen en wordt dan bij het hotel bezorgd. Ons plan om vanmiddag op het dakterras van ‘The Wall’ de laatste lunch te gebruiken, valt dus in duigen. Maar dat is voor de uitbaters van de restaurants erger dan voor ons. De souvenirwinkels doen al geen goede zaken meer en zijn meer gesloten dan geopend en nu dus ook de restaurants. En als straks ook de eilanden nog afgesloten worden zal het hier, zonder toeristen die nog iets van geld in het laatje brengen, helemaal armoetroef worden.

De speedboot die ons naar het vliegveld moet brengen arriveert stipt op tijd in de haven. Terwijl de duikers/hotelpersoneel onze koffers naar de boot brengen, worden we net als op de heenweg vergezeld door de tientallen manta’s die langs de kade met ons mee zwemmen en maken wij de laatste foto’s van het mooie eiland. Hartelijk en een beetje ontroerd nemen we afscheid in de wetenschap dat ze moeilijke tijden tegemoet gaan.

Drie kwartier later zet de speedboot ons bij de luchthaven af. Op het infobord is te lezen dat heel veel vluchten zijn gecanceld, Colombo, Koeweit, Bahrein, Kuala Lumpur en Hong Kong. Passagiers voor deze bestemming zijn gestrand en zullen dus op een of ander manier naar huis moeten zien te komen. Wij vliegen naar Abu Dhabi en van daaruit naar Düsseldorf en gelukkig zijn daar geen restricties voor.
Het aantal mensen dat hier in Male mondkapjes draagt is nog te verwaarlozen, maar dat zal in Abu Dhabi wellicht veel meer zijn.
Het is rustig, mensen staan gelaten te wachten. Gaat hun vlucht door of verandert er op het laatste moment nog iets .
Bij de paspoortcontrole maak ik tegen de juffrouw aan het loket de opmerking dat het zo opvallend stil is. “ They are all going” zegt ze een beetje triest. En dat zal in de loop van de maanden nog wel erger worden.
De vier uur durende vlucht naar Abu Dhabi verloopt voorspoedig. Vlak voor de landing worden we gevraagd om te blijven zitten. Iedereen aan boord zal persoonlijkop eventuele koorts worden gecheckt. Dat bericht wordt echter na 10 minuten alweer ingetrokken. Iedereen zal in de transit-hal door een warmtebeeld-camera worden gescreend. Gelukkig kunnen we zonder problemen door de volgende securitycheck. Geen koorts, geen verhoging, geen tekenen van ziekte.
Op het immens grote vliegveld van de Emiraten is nog volop bedrijvigheid. Volle vertrekhallen, reizigers die proberen om thuis te geraken of die gestrand zijn. Restaurants, winkels en souvenirshops doen midden in de nacht nog goede zaken. De 6,5 uur durende vlucht met Etihad Airways naar Düsseldorf zitten we uit. De nacht duurt lang, slapen kunnen we geen van beiden en we zijn blij als we vrijdagmorgen om 6.15 uur zonder problemen door de douane lopen. Er wordt hier in Düsseldorf niet gecontroleerd op eventuele tekenen van koorts of ziekte, mondkapjes worden ook hier amper gedragen.
De enige pech die we hebben is dat de accu van mijn auto totaal leeg is, maar dat probleem wordt snel opgelost door de medewerker van de Carparks. Ruim anderhalf uur later duiken we snel het bed in, doodmoe van de reisdag en de doorwaakte nacht.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour