Dinsdag 14 mei 2019. : Gerard

Volgens het boekje zijn de parkeerplaatsen snel vol onder de top van de Vesuvius en we willen voor de grote busladingen toeristen komen het gat al aanschouwd hebben. Zo’n 3 km onder de top is de weg versperd met een verbodsbord en een dranghek. Een houten keetje heeft wat papieren ophangen waaruit blijkt dat voor toegang naar de krater € 10,- pp wordt gerekend. De parkeerplaats blijkt een doodlopend weggetje te zijn waar aan een kant geparkeerd mag worden. Voor ons busje dien je daarvoor nog eens € 15,- neer te tellen. Als je pech hebt en het is druk mag je achteraan parkeren en nog eens zo’n 2 km extra lopen. Met mini-busjes word je daarna naar de top gebracht. Nou ja, bijna dan. Wel even € 2,- per persoon erbij rekenen. Al met al dus zo’n 39 euro om in een gat te kijken dat niet eens meer in werking is.....

Samen met nog twee vroege vogels, een jong stel uit Noorwegen omzeilen we de (parkeer)kassa die nog gesloten is en besluiten we omhoog te lopen. Ongeveer 2,5 km. Maar als we bij de tweede kassa komen, halverwege de beklimming, stopt een auto en stappen twee slecht gehumeurde gasten uit en trekken demonstratief een hek dicht. We kunnen kaartjes kopen..... maar wel pas om 9 uur wordt ons kortaf toegebeten. Dat wordt dan nog eens ruim een half uur wachten. Geen zin in. We keren om. Tenslotte hebben we de Etna op Sicilië ook nog op ons lijstje staan en dat gat is tenminste nog actief. Als we bij het busje aankomen is hier nu een en al bedrijvigheid. We staan vlak naast een partytentje dat de parkeertickets verkoopt maar een toegesnelde dame met bonnetjes weten we toch te overtuigen dat we geen 15 euro gaan neertellen voor dat half uurtje wandelen en geen gat te hebben gezien. Als we weer de steile bochtige weg naar beneden nemen we deze kleine teleurstelling op de koop toe door te redeneren dat we de dag toch maar mooi begonnen zijn door 39 euro te besparen. Kwestie van omdenken ;)

En dan is het hoog tijd om te tanken. Het lampje brandt al sinds gisteren en het display geeft aan dat we nog maar een tiental km’s kunnen rijden. Het eerste tankstation blijkt gesloten. Volgens de Garmin is er nog een in de buurt maar dan moeten we dus Napels inrijden. In de ochtendspits.... heel langzaam kruipen we mee in de chaos van auto’s en scooters. Het tweede station is zo klein en volgezet met auto’s dat we onmogelijk de draai kunnen nemen. Nummer 3 is scheepsrecht. De prijs van € 1,43 de liter is ook nog eens de laagste die we tot nu toe gezien hebben. De pompbedienden zijn zonder uitzondering pikzwart. Met een “Hello Sir where you come from” worden we met een grote grijns welkom geheten. De welkomstgroet doet denken aan de Afrikanen die over het strand sjokken met sjaaltjes, horloges, kettinkjes en andere prullaria. Kennelijk is dit een tweede job voor hem. Op mijn wedervraag waar hij vandaan komt, zegt hij met een trotse glimlach: Burkina Faso; en ‘druppelt’ hij mijn 100 litertank vol. Als ik ietwat verbaasd kijk naar de tergend langzaam lopende meter komt met een grote grijns de opmerking: “Italia, Napoli tutti tranquillo”
De baas rent ook overal tussendoor en helpt mee met tanken, maar vooral met het geld innen. Een dik pak bankbiljetten puilt uit zijn achterzak. Als ik € 132,- moet aftikken kijkt hij even vergenoegd. Dat is beter dan die tientallen scootertjes met hun kleine tankjes. Onze vriendelijke Afrikaanse pompbediende druk ik nog een fooi in zijn handen als de baas even niet kijkt. Een oprecht: Thank you Sir, en een brede glimlach zijn voor mij.

Napels uit rijden is een ware beproeving in de chaos van stinkende vrachtauto’s, gedeukte auto en honderden scooters en tussendoor rijdt nog zelfs een paard en wangen. De randsteden zijn al evenzo. Maar als we dat eindelijk voor elkaar hebben draaien we de beroemde “Amalfi-kust” op. Bejubeld in de reisgidsen omdat het tot een van de mooiste kustroutes gerekend mag worden en prijkt dus ook op de werelderfgoed lijst. We passeren nog even een groot bord met daarop iets van verboden voor vrachtauto’s met aanhangwagens , auto’s met caravans en campers. Aangezien wij een “busje” hebben zal dat niet op ons slaan.

Deze prachtige 50 km lange route die de Italianen liefkozend Nastro Azzurro noemen is inderdaad adembenemend. Onophoudelijk klimmen en dalen we over de smalle route, uitgehouwen in de rotsen, en soms door tunnels. Prachtig zicht op de talloze dorpjes en stadjes en tussen de geurende citroenbomen. Helaas is het nagenoeg onmogelijk om ergens te stoppen. Een lang lint van auto’s en toeristenbussen baant zich een weg. De dorpjes slibben dusdanig dicht dat bij in- en uitgang een verkeersregelaar staat om het enigszins te reguleren. Voor mij als chauffeur is van de omgeving weinig te genieten. Je moet hier 100% geconcentreerd rijden. Weliswaar heel erg tranquillo want het gemiddelde ligt op dit stuk op 25 km per uur. Maar Car hoor ik naast me het ene kreetje na het andere slaken. Voor het merendeel slaat dit op het uitzicht, maar soms ook op de roekeloze manier waarop de veelal scooterbestuurders tussen de auto’s slalommen. Na ruim 2,5 uur zit de kustroute erop en krijgen we lucht en ruimte als we het binnenland van de regio Basilicata inrijden. We hebben het er zonder schade afgebracht met slechts een lichte tik tegen de spiegel.

Helaas betrekt de lucht hier in de bergen weer snel. Maar de omgeving is ook zonder zon prachtig. Weids en groen met talloze plukjes bos tegen de glooiende hellingen. En dan komt een speciaal stukje: Dolomiti Lucane. Een verwijzing naar de Dolomieten in het noorden. De twee hoogstgelegen dorpjes van Basilicata liggen hier tussen de rotsen. Bij het eerste : Castel Mezzano stoppen we, parkeren de bus aan de rand en lopen het dorpje in. Super smalle straatjes en stijle trappen maar prachtig dit alles. Op het hoogste punt van het dorpje ligt een rots waarop een soort trap is uitgehouwen. Tevens is hier een route over de massieve rotsen die via een “klettersteig” en met gidsen te doen is. Ik laat het hierbij en doe twee stapjes.... voor de foto. ;)

Op ons slaapplekje hebben we een prachtig uitzicht op het dorpje. Via internet en de reisgidsjes vinden we nog een spectaculair “uitje”. Via een kabelbaan kun je hier hangend in een tuigje van het ene dorpje naar het andere zweven. Hopelijk kunnen we dát morgen gaan doen. (Zie foto en youtube filmpje: https://youtu.be/ZfaAR3gtZzE )

Route: Ercolano-Napels-Positano-Amalfi-Salerno-Potenza-Castelmezzano
Gereden kilometers: 238
Coördinaten slaapplek: N 040°31.759’. E 016°02.545’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour