Woensdag 8 juni 2022/ Carry

Dag 23

Wat een verrassend leuk dorp: Kiveri. Gelegen aan de baai van Argos tegenover Nafplio. 1000 inwoners, een paar restaurantjes aan de kleine haven, douches op het strand en een mooie plek om de nacht door te brengen.
En ook nog eens een plekje waar we nog nooit zijn geweest. Zo zie je maar weer: de tip van de mevrouw van de apotheek heeft zich geloond.

Wij rijden na het ontbijt verder richting Leonidio, tenslotte willen we nog naar de Mani en de linkervinger van de Peleponessos. De ziekte van Baloe en de strop met de waterpomp hebben een beetje roet in de route gegooid, anders zouden we daar al lang zijn geweest.
De prachtige weg langs de kust slingert omhoog en weer omlaag. Rechts de bergen en links de diepblauwe zee waar menig strandje lokt. Koffie en cachetijd in Paralia Astros. Een klein haventje en heel veel trappen die naar de vuurtoren leiden waar de cache moet liggen. Op de trappen zijn een paar mannetjes vlijtig aan het schilderen. Het wit doet bijna pijn aan de ogen. Om bij de cache te komen moeten we het werk van de schilders teniet doen, dat gaat hem dus niet worden. Rond de haven en het park zijn schoonmakers bezig en worden heggen gesnoeid. Dus waarschijnlijk krijgt het hele dorp een opknapbeurt. Herrie alom, snel wegwezen hier.

Rond het middaguur wordt het tijd voor een snelle duik. Paralia Tyrou lijkt op de kaart een geschikte plek daarvoor. Als we het plaatsje binnenrijden herkennen we het allebei meteen: Geer van het leuke restaurantje waar we jaren geleden hebben gegeten en ik van het drama met de kapster. Ik moest en zou mijn haren toen geknipt hebben en vond hier een aardig uitziende kapsalon. Met handen en voeten legde ik de kapster uit hoe ik het wilde hebben, ze sprak namelijk geen woord Engels. En ze begon te knippen en knippen en hield niet meer op. Een uur later kwam ik huilend met een rattekop bij Geer aan, trekkend aan haren die er niet meer waren. In de hoop dat wat ik overeind kon trekken ook overeind bleef staan. Dus ik ga nóoit meer naar een Griekse kapsalon.

Meteen naast het haventje ligt een strandje. Geer manoeuvreert het busje tussen de paaltjes door het havenhoofd op en dan duiken we de azuurblauwe zee in. Ik sta net weer aan de kant uit te druppelen of er stopt een zwarte jeep: security! Of we van plan zijn om daar te blijven staan? Neeee natuurlijk niet! (Ja eigenlijk wel....)Maar de man is de vriendelijkheid zelf en zegt dat we wat hem betreft dagen mogen blijven staan aan het uiteinde van de haven bij het theater. Graag zelfs, hoe meer toeristen hoe beter. Van het bord ‘Camping forbidden’ hoeven we ons niets aan te trekken. Hij heeft het er zelf neergeplant om de toeloop in juli en augustus tegen te gaan. Als we er vannacht blijven staan en we zien de lampen van een daar draaiende auto: “ No worry, its me. I work 24 hours a day!”

Maar wij hebben al lang genoeg op 1 plek gestaan deze vakantie en na de lunch rijden we richting Leonidio. Leonidio ligt aan de voet van de berg Parnon en het hele gebied rondom de stad is bezaaid met klimrotsen waar vooral de 250 meter hoge kalkstenen klif Red Rock, de Kokkinovrahos populair is onder bergbeklimmers.
Op een van de bergen die de stad aan weerskanten omsluiten staan 3 windmolens uit de 19e eeuw die uitzicht bieden op de historische stad en op de drooggevallen rivier Dafnona. De vlakte richting de zee is nu een belangrijk agrarisch gebied dat de hele regio van voedsel voorziet. Vanwege de vruchtbaarheid van de vlakte wordt het ook wel de ‘ tuin van Dyonisos ‘ genoemd. Even googelen leert dat het gebied al 1800 jaar geleden beschreven is door de oude Griekse reiziger Pausanius. Net als wij schreef hij toen al reisverslagen....

Boven bij de windmolens ligt een cache. En volgens de beschrijving heb je vanaf hier een prachtig uitzicht over het beneden gelegen gebied. Geer heeft een flinke open blaar op zijn hiel dus die wil de eerste dagen geen schoenen aan. Dus ik ben de klos (graag hoor) om hem te gaan zoeken. Het pad loopt dwars over de berg naar boven. De zon schijnt fel en het zweet drupt al over mijn rug als ik boven kom. Het is even zoeken maar de hint is duidelijk dus ik heb hem redelijk snel in handen. En het uitzicht vanaf hier is inderdaad geweldig. De rode bergen, de tuinderijen en de zee op korte afstand. Maar die wil ik dan ook snel in want hoewel het gelukkig geen 37 graden meer is, is een temperatuur van 27 graden nog meer dan genoeg als je een berg bent opgewandeld.

Het strandje in het kleine dorpje Plaka is niet ver weg, de golven zijn weliswaar ruw maar wat is het heerlijk om al dat zweet af te spoelen.
Onder de stranddouche wassen we allebei nog snel de haren die door al het zoutwater flink aan het vervilten zijn. Wat wil je ook als je iedere dag wel 10 keer een duik maakt.

Het einddoel is het geweldige, nog niet veel ontdekte strand van Fokianos. De slingerweg door de bergen leidt door de kleine dorpjes Poulithra en Pygadi. Een paar huisjes, een klein kerkje, meer is het niet.

Grote oude eikenbomen langs de kant van de weg die op het hoogste punt 688 meter is. Daarna zakken we af naar 0 en ligt de azuurblauwe zee met het witte kiezelstrand voor ons.
Volgens de reisgids een van de mooiste en nog onbekende strandjes in de wijde omgeving. Drie kleine huisjes en twee tavernes, meer is het niet. Omringd door hoge bergen waar doorheen de weg naar Kyparissi loopt, die een van de mooiste kustwegen van Griekenland moet zijn. We gaan het morgen zien.
In de zee en op het strand worden af en toe ook nog zeehonden gespot, maar het zou wel al te gek zijn als we die ook echt zouden zien. Een slang én een schildpad op de weg zijn de enige ‘wilde ‘ dieren die we tegenkomen. De schildpad red ik, de slang mag het zelf doen.

Aan het uiteinde van het strand staan een paar campers dicht bij elkaar. Aan het andere uiteinde staat niemand, dus die plek is dan voor ons.
Net nadat we klaar zijn met eten komt er een jong stel langs, baby in de rugzak bij de man en hond Rodesian Ridgeback aan de lijn bij de vrouw. Als ze ziet dat Baloe ook los loopt( hij spurt er eigenlijk op af) laat ze hem ook los. Dat gaat de eerste 2 minuten goed, totdat de Ridgeback een beetje te dicht in de buurt van de camper komt en dan barst de hel, oftewel het gevecht los. Op elkaar, in elkaar, onder elkaar. Met man (vrouw) en macht proberen we ze uit elkaar te halen en dat gaat nog niet eens zo makkelijk. Vrouw struikelt met hond in haar hand achteruit terwijl Geer ondertussen nog een extra snauw van Baloe krijgt. Als de honden uit elkaar zijn geplukt blijkt dat er geen schade is, alleen Baloe bloedt uit zijn bek. Als ik goed kijk zie ik in de bovenste tand een soort draadje hangen. Wat blijkt? Een grasaar die weer in het tandvlees is gegroeid en die ik met wat gepeuter er zelf uitgetrokken krijg. Wat een geluk dat gevecht, anders was ook deze wellicht te laat opgemerkt. Pfff, we dachten even een rustige avond te hebben. Maar de schrik zit er goed in, geen bereik hier en dan weer op pad moeten om een dierenarts te zoeken. En die hebben we voor deze vakantie vaak genoeg gezien.

P.s Dit was het 200ste verslag dat we op Pindat hebben gepubliceerd. Natuurlijk hebben we er op onze vorige site : www.carrycoppes.waarbenjij.nu nog heel veel meer staan, maar we zijn nog steeds super tevreden met Pindat.

Route: Kiveri - Paralia Tyrou - Leonidio - Plaka - Poulithra - Pyrgoudi - Fokianos
Gereden kilometers : 109
Coördinaten slaapplek: N 037°04,244’. O 022°57,832’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour