Dinsdag 25 februari 2020 / Carry

De lange nacht heeft ons allebei goed gedaan, hoewel ik schijnbaar toch iets sneller over mijn moeheid heen ben dan Gerard, lijkt het wel.
De roomboy staat al te buigen als we om half 9 aan het ontbijt aanschuiven. Net als gisteren wordt het servet weer keurig op schoot gelegd, de stoelen aangeschoven en de altijd aanwezige smile is ook nu weer op deze vroege morgen, aanwezig.
Geroosterd brood, een gebakken eitje en wat jam waar ze in Nederland geen jam tegen zouden durven zeggen. Als compensatie voor de niet aanwezige jus is er een drankje van meloensap. De roomboy blijft om ons heendraaien, als er een slokje thee is gedronken vult hij het meteen weer aan vanuit de grote theekan die op tafel staat. Mijn glimlach is smorgens niet eeuwig durend, maar ja, hier moet ik wel:) We hebben net de eerste hap achter de kiezen als de volgende smile aan tafel schuift: Udaya is met de eerste bus vanmorgen om 6 uur weer naar Habarane gereisd en heeft blijkbaar grote honger. Het diner van gisteravond is smorgens net zo lekker dus de rijst en de groenten worden snel met de handen naar zijn mond gestouwd. Hij vraagt nog even of we het oké vinden dat hij met zijn handen eet en wrijft daarna eens goed over zijn buik. ‘Zijn opslagplaats’ noemt hij het grijnzend.
Om kwart over 9 is zijn buik voldoende gevuld en stappen we in de auto naar Sigiraya, de leeuwenrots. Steil en majestueus steekt deze 200 meter hoge monoliet uit boven de weidse omgeving met zijn meren en het groen van de jungle. Wij laten deze rots echter links liggen, om in de brandende zon 4800 trappen te beklimmen langs een smal pad hebben we geen zin in. Wij gaan naar de Pidurangularots die een paar honderd meter noordwaarts ligt en van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op zijn grote broer en de omringende jungle. Aan de voet van de rots ligt een klein klooster, daar moet ik me in een alles dekkende rok wikkelen en ook de schouders moeten bedekt worden. En dat met 34 graden. Udaya is zo slim om beneden te blijven nadat hij wel voor ons de entree heeft geregeld. De klim naar boven is zwaar, het zweet gutst in de ogen, de trappen zijn steil en ongelijk en de hoge vochtigheidsgraad maakt het allemaal niet makkelijker. Vergezeld door een hele roedel apen, geen idee of apen in een roedel leven eigenlijk, bereiken we het laatste stukje naar de top. Over grote rotsblokken en smalle doorgangen klimmen we naar boven. Een gids die met een ander stel onderweg is helpt ons terwijl de rugzakken ergens tussen de spleten blijven steken. Inmiddels gutst het zweet over mijn ogen, nek en andere niet te benoemen delen. Maar boven op de top is het uitzicht over de meren en de groene jungle schitterend. Honderden vlinders fladderen om ons heen (wellicht mam die zich altijd vergeleek met een vlinder:) inmiddels is het redelijk druk geworden op de top en wordt het voor ons tijd om weer naar beneden te gaan. En naar beneden is net zo moeilijk als de heenweg omdat er nu tientallen mensen naar boven klauteren. De apen zijn verdwenen, het zal ze te druk zijn geworden.
Udaya staat al te wachten om met een sneltreinvaart naar de volgende bezienswaardigheid te rijden : de Villagetour. Daar staat een kar te wachten met een witte os ervoor die ons door het kleine dorp naar het meer brengt. Daar wordt de kar geparkeerd, de os uitgespannen en mogen wij in een soort roeicatamaran stappen. Aan de andere kant van het meer, waar volgens de roeier ook krokodillen zitten, staan een paar mooie dames die de lunch op traditionele wijze voor ons klaar maken. Kokosnoten worden open gehakt en nadat we het water geproefd hebben wordt de kokos geraspt. Het meel wordt gemalen, de rijst wordt gepeld en voordat we gaan eten mogen we het allemaal ook nog eens zelf proberen. En dat is nog een hele zware klus. Maar wat er dan op ‘tafel’ komt (natuurlijk niet door ons gemaakt:) is genoeg voor een heel weeshuis. 13 Pannetjes met allemaal verschillende gerechten, het ene nog lekkerder dan het andere. De dames staan te grijzen van onze lachende gezichten en de dikke fooi die we ze bij het afscheid geven, nemen ze dankbaar aan.
Met de tuktuk worden we door het dorp weer terug naar het beginpunt gebracht en dan heeft Udaya alweer het volgende geregeld. Even terug naar het hotel, de auto verwisselen voor een jeep met privégids en dan naar het 10 kilometer verderop gelegen Hurulu Eco park, waar we de jungle ingaan om olifanten te spotten. En daar is het na de middag druk : tientallen jeeps staan klaar om op zoek te gaan naar de dikhuiden in het park van 7000 hectare groot. We zijn nog geen kwartier binnen als de eerste kudde olifanten met baby’s de dirt road oversteken. De paar jeeps die voor ons rijden gaan meteen in de remmen en even is er een beetje paniek als de Big Mama op ons afkomt. Maar ze kalmeert en verdwijnt dan achter de kudde het bos in. Onze gids neemt een ander route dan de jeeps voor ons en dan gaan we echt ‘off road’.
Hij heeft er oog voor en ziet de ene na de ander kudde tussen de bomen en struiken. De dieren zijn blijkbaar gewend aan de vele jeeps die er rond rijden en we genieten vanaf een korte afstand van ze. Na een uur of drie rijden we het park uit en dan komt Udaya, de druktemaker, alweer met een leuk idee. Even zwemmen in een nabijgelegen hotel en daarna een hapje eten. Inmiddels is het half 7 als we het zwembad induiken, heerlijk afkoelen na zo’n warme dag. Udaya , die van tevoren weer alles heeft geregeld, schuift ook aan tafel en probeert intussen te weten te komen wat we nog allemaal willen gaan doen. Winkelen? Zeg het maar, excursies? Oké? Maar voor nu willen we nog maar 1 ding. Lekker terug naar het hotel en nog even met een drankje genieten van de zwoele avond.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour