door: Carry

Nog even terug naar gisteren/avond
Na de verlate lunch lopen we nog even naar de kiosk van Archelon om te zeggen dat ik vanavond weer bij de wandeling van de partij ben. De jonge dame herinnert zich nog dat ik vertelde dat we hier al voor het vijfde jaar zijn om naar de schildpadden te kijken en geniet zichtbaar van mijn enthousiasme.
De avond is al gevallen als we een paar rode lichtjes zien op het strand: er wordt weer een nestcontrole uitgevoerd. Ik sprint er snel op af, maar helaas is er nog niets te zien van eventuele jonge dieren. En dan volgt nog een teleurstelling: omdat er te weinig vrijwilligers zijn is er vanavond geen wandeling. Als ze ziet dat ik dat toch wel héél erg jammer vindt belooft ze me wakker te maken, mocht er een legsel uitkomen. “ But don’t tell anyone”, zegt ze nog.
We liggen nét in bed als er op de deur van het busje wordt geklopt. Baloe schiet meteen in de rol van waakhond, maar ik weet meteen dat het niemand anders kan zijn dan het meisje van Archelon. “ I have turtles” roept ze. Vlug schiet ik een korte broek en een t-shirt aan, duw een spartelende hond aan de kant en stap naar buiten.
En ja hoor: daar staat ze weer met haar emmertje met daarin ongeveer 45 krioelende diertjes. ‘Of ik interesse heb om mee te gaan om ze vrij te laten?’
Dat hoeft ze natuurlijk geen twee keer te vragen en we gaan op zoek naar een heel donker gedeelte van het strand. Daar maakt zij een meters lange gleuf in het zand en ik laat heel voorzichtig de diertjes uit de emmer kruipen. Een voor een kruipen ze dan richting de branding, precies daarnaar toe waar het licht van de maan op schijnt en verdwijnen dan in de golven. Ik word er gewoon wat emotioneel van en van de weeromstuit doet het meisje mee. Net geboren in het warme zand en nu naar de kou en de gevaren van de grote zee. Hoeveel van deze dieren zullen het overleven: de statistieken zeggen één op de duizend. En hoeveel van deze 45 diertjes zullen over 20 jaar naar dit zelfde strand terugkeren om hier hun eieren te leggen? Niemand die dat precies weet.
Als we bij het busje terugkomen weet ik niet hoe ik het meisje moet bedanken dat ze me dit heeft laten meemaken. Van slapen komt voorlopig niks, teveel adrenaline. En Geer? Die had er na mijn enthousiaste verhaal ook wel graag bij willen zijn......

Vanmorgen na het ontbijt breken ook wij de boel in Kalo Nero op net als bij het dichtstbijzijnde strandtentje. Daar worden in alle vroegte de parasols en ligstoelen weggehaald, het is einde seizoen. Aan het weer ligt het beslist niet, het is hier nog steeds volop zomer.
We doen nog snel wat boodschappen bij de supermarkt die begint en eindigt met een L en dan rijden we naar het 50 kilometer zuidelijker gelegen Romanos. Dit kleine gehucht ligt aan de rand van de Navarino Dunes, een werkelijk schitterend gebied in het zuid westen van de Peleponessos . Ook hier zijn we jaren geleden al eens geweest, maar het is beslist de moeite waard om een dagje te relaxen. Hoog boven op de lava-rotsen zetten we het busje neer en hebben dan nergens meer omkijken naar. Baloe kan naar hartelust rondrennen, niet dat hij daar veel puf voor heeft, en wij gunnen onze vermoeide spieren wat rust. Die hebben het gisteren te hard te verduren gehad:)
En ík haal nog maar weer eens mijn snorkelspullen tevoorschijn. Van het voornemen om dat deze vakantie onder de knie te krijgen is nog steeds niet veel gekomen. Ik raak iedere keer weer een beetje in paniek als ik met dat ding in mijn mond onder water ga. Maar ik heb nog een paar weken om te oefenen, aan het eind van de vakantie kán ik het! En anders ga ik de rest van het jaar oefenen in de badkuip van Geer....

Route: Kalo Nero -Kyparisia- Gargallani- Romanos
Gereden kilometers: 50
Coördinaten slaapplek: N 036° 59. 309’ O 021° 38. 954’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour