Donderdag 16 juni 2022/Carry

Dag 31

Terwijl Geer het verslag schrijft begin ik aan mijn ‘nachtdienst’, zoals hij het noemt.
Ik kan me nog herinneren dat ik een jaar of 20 geleden op zoek ging om ergens ter wereld vrijwilligerswerk te gaan doen met schildpadden. Het ketste er altijd op af dat het merendeel dat aangeboden werd te maken had met het observeren van zeeschildpadden en het controleren van nesten. En hoe graag ik ook zou zien hoe die grote dieren zich een weg baanden om op de stranden hun eieren te leggen, het woog niet op tegen het feit dat dit alles heel laat in de avond of vroeg in de nacht gebeurde. En aangezien mijn nachtleven altijd en nog steeds op een laag pitje, zeg maar gerust een uitgeblust vuurtje staat, kwam er van dit streven nooit iets terecht. Totdat ik bij Bernd terecht kwam en dat had alles te maken met de Griekse landschildpad, die gelukkig voor mij overdag aktief is.
Maar goed, gisteravond had ik me echt voorgenomen om wakker te blijven en zodoende dit spektakel te zien te krijgen. En dit alles ook nog eens op hele korte afstand van het busje. Totdat de zon onderging heb ik in mijn stoeltje op het strand gezeten, vestje aan vanwege de muggen en een fleece over mijn benen. Turend over de zee, kijken of er al een kopje van een schildpad te zien is. Maar niets. Ook de beloofde bloedmaan laat zich niet zien. Samen met Baloe, die over mij moet waken, loop ik het donkere strand op, struikelend over stenen en stokken die her en der verspreid liggen. Af en toe gaat het kleine lampje dat ik bij me heb aan, om te kijken of er al iets uit zee gekropen komt, helaas. Het lange strand waar al zoveel nesten liggen, zelfs van gisteren, blijft verstoken van enige activiteit.
Drie kwartier later loop ik de camper binnen, teleurgesteld natuurlijk, maar vast van plan om een uurtje later nog eens te gaan. We zetten het reisverslag, dat Geer inmiddels klaar heeft, online en dan zie ik op het strand een lichtje. Twee mensen. “Zouden dat de mensen van Archelon zijn?” (De vrijwilligersorganisatie) Ik wacht het antwoord van Geer niet af en snel naar buiten met Baloe op mijn hielen. Helaas, het is een jong stel uit Parijs dat hand in hand naar de mooie bloedmaan staat te kijken. Die ik tot dat moment nog niet eens heb ontdekt. :) Ik laat ze achter maar ga een half uur daarna toch maar weer op pad. Het is inmiddels elf uur geweest. Nu móeten ze toch komen? Maar aan het einde van het strand loop ik het jonge stel weer tegen het lijf en ook die hebben niets gezien. Ik laat ze nog even de oude sporen van gisteren zien en ook de nesten en ze zijn verbaasd om te horen hoe groot die schildpadden dan wel moeten zijn.
Ik laat het voor wat het is en kruip rond 12 uur naast Geer in bed en val meteen in een diepe slaap.

Tot vanmorgen. De zon brandt op het dak van het busje en om 8 uur loop ik met Baloe het strand op. In mezelf vloekend als ik zie dat er 3 legsels zijn bijgekomen en ze zijn ook al van datum voorzien door de mensen van Archelon: 16 juni!!! Hoe laat zijn die verrekte dieren dan het strand opgekropen?
Misschien had ik gewoon nog een uur moeten wachten. Of twee:)

Eigenlijk hadden we vandaag door willen rijden, de bergen in om dan morgen weer richting de kust te rijden. “Maar zou ik vanavond dan??”, vraag ik aan Geer.
En die doet niet moeilijk. We zitten op een heerlijke plek, onder de bomen, afstand tot de zee dertig meter en we hebben allebei een goed boek.
Dus het wordt weer een dag van luieren, lezen, zwemmen en wachten totdat het nacht wordt.....

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour