Dinsdag 25 januari 2022 | Gerard

En als je dat 150 km volhoudt kom je vanzelf in Parc National de Monfragüe. Voor ons een onbekend gebied, waardoor we bewust niet de snelste route nemen maar dat is vaak wel de mooiste. En dat is vandaag weer eens uitgekomen.

Een bord Castillo de Monfragüe is voldoende om ‘even’ nog een zijweg te pakken. Het gaat weer een eind de hoogte in en het lijkt erop dat we tot aan het kasteel kunnen doorrijden. Mis dus. Ongeveer 2 km onder de top wordt de weg smaller en een verkeersbord verbiedt de toegang voor bussen, caravans en campers. Wel een ruime parkeerplaats maar: “Ik ben niet van plan dat hele eind te gaan lopen” naast me betekent dat het Castillo het zonder ons gaat doen. Maar dan zien we een pendelbusje staan dat gratis het vervoer verder regelt. Dus parkeren we en 5 minuten later zitten we in het busje. Baloe heeft weer camper-arrest, want die mag dat andere busje niet in.
Van het kasteel is niet veel meer over, maar de ruïnes zijn volledig ingericht met platforms om in alle rust vogels te kijken. En die zijn er! Tientallen voornamelijk Vale Gieren draaien hier hun rondjes op de thermiek rond de rotsen. Geweldig om deze prachtige dieren van zo dicht bij te kunnen zien in hun natuurlijke habitat.
We komen er nu ook achter via de infoborden en internet ( en Gerda natuurlijk ) dat er op deze plek de grootste populatie Vale Gieren ter wereld is. Of zijn het Monniksgieren. We zijn er nog niet helemaal achter.
Onder de indruk van dat alles zijn we na ongeveer 1,5 uur weer beneden met heel, heel veel foto’s. Ergens moet er een dan een tussen zitten die we in ons fotoboek van de reis kunnen voegen. In ons reisblog kunnen we alleen de foto’s laten zien die we met onze mobieltjes hebben gemaakt en met de Panasonic Lumix van Car. Het lukt haar wel om er wat via WiFi over te hevelen naar haar mobieltje. Dat moet ook kunnen met mijn Canon maar ik zit nog te knoeien om dat voor elkaar te krijgen. (Ik hoor Rick in de verte me nu uitmaken voor “sukkel” als hij dit leest)

Deel twee van de dag wordt een mooie wandelroute, midden in het nationaal park. Uiteraard liggen er zo’n 20 caches en de plaatser heeft er alle moeite aan gedaan om er mooie beschrijvingen bij te doen. Het begin is een gemakkelijk geplaveid pad richting het riviertje de Taja. Het lijkt een makkie te worden en op die manier zijn de 7,5 km die we moeten lopen wel te doen. Maar na 2 km is het afgelopen met dat “ouwe wijvenpad” en wordt het klauteren en klimmen. Gelukkig hebben we prachtig wandelweer en de paadjes zijn droog en dus ook niet glad.
Én we bereiken ook nog een noemenswaardig hoogtepunt onderweg. Car mag haar 8000 ste cache noteren. Geen champagne om te laten knallen maar met een kus wordt het óók prima bezegeld.
Al met al zijn we bijna 4 uur onderweg. Toch iets langer dan we ingeschat hebben. Het piepkleine dorpje “Vilarreal de San Carlos” waar we in de buurt geparkeerd hebben heeft ook een restaurantje en we maken nog een kleine omweg om daar lekker te gaan eten.
Op de (gesloten) toegangsdeur hangt een A4tje met de tekst : ABIERTO en dat betekent toch echt ‘geopend’ volgens ons. Maar als zo vaak maken de kleine lettertjes een wereld van verschil. Met de onvolprezen Google Translate maak ik een foto die het duidelijk maakt. (Zie foto)
Kreunend staat Car een uurtje later achter de pannen en hijs ik een blikje bier naar binnen. Zo schikken we ons in ons lot. 😉

Slechte verbinding. Foto's komen morgen

Route: Mérida - Trujillo - Torrejón El Rubio- Villarreal de San Carlos
Gereden kilometers: 150
Coördinaten slaapplek : N 039°50,969’ W 006°01,922’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour