Maandag 23 mei 2022/ Carry
Dag 7

Het geluid waar we mee wakker worden hebben we al minstens 4 weken niet gehoord, ook niet in Nederland: Regen. Weliswaar maar een paar druppels maar net genoeg om nat te worden als ik om half 8 met Baloe naar buiten loop. Mijn jas ligt ergens ver weg opgeborgen in een van de kasten dus Baloetje moet het met een korte wandeling doen. Hij is gelukkig weer opgeknapt hoewel we nu denken dat hij mogelijk toch wat last heeft van wagenziekte. Dat kan ook niet anders als je plat op je buik op de bodem van het busje ligt en vanwege alle kuilen in de weg door elkaar geschud wordt. Zelfs van het geluid dat het maakt als we weer eens een diepe kuil niet kunnen omzeilen schrikt hij op. Eten geven voordat we ‘s morgens vertrekken doen we dan ook nooit.

Na het ontbijt laten we het nu nog rustige Davolja Varos achter ons en rijden richting de grens van Kosovo dat ongeveer 35 kilometer verwijderd is van dit mooie natuurpark.
Ons eerdere plan om in Servië de grens naar Noord-Macedonië over te steken is met het bezoek aan dit park in duigen gevallen. En we hebben er geen spijt van, het was de moeite waard.

En dan komt de grens met Kosovo in zicht. Ook hier staan politiemensen en douane ambtenaren zich blijkbaar een beetje te vervelen. Het busje moet ook hier weer van alle kanten open. Maar dit mannetje is niet echt geïnteresseerd in het interieur zoals die van gisteren. Een snelle blik op de rotzooi in de achterbak en een korte blik naar binnen en we kunnen doorrijden naar het volgende loket. Paspoorten, autopapieren en ook weer de groene kaart. En díe is hier in Kosovo niet geldig. Ik zie mijn geest al kruipen, dat hele eind terug om dan in Nis via de autosnelweg toch naar Macedonië te moeten. Maar met heel weinig woorden ( ze spreken hier maar mondjesmaat Engels) wijst hij waar we het busje kunnen parkeren en bij een loket aan de andere kant een Border Insurance Policy bewijs kunnen kopen. Alweer volgt een heleboel papierwerk en na de betaling van 15 euro ( waardoor we 15 dagen in Kosovo kunnen blijven) mogen we verder rijden. 100 meter, want bij het volgende loket worden nog eens alle papieren gecontroleerd. En zo heeft iedereen hier iets te doen, wij houden ze aan het werk en worden ze tenminste niet voor nietsdoen betaald.

Het eerste dat we zien als we het land binnenrijden zijn de ontelbare ‘garages’ die hier autosalon worden genoemd. Niet dat ze er als een salon uitzien; het zijn meer luxe schroothopen. Wij zouden er geen auto durven kopen. En dan valt ons oog op de prijzen van de benzine en diesel bij de tankstations: Euro’s??? We hebben geen idee, het land hoort niet bij de EU, maar ze hebben wel de Euro. De groene kaart geldt er niet, dus hoe het zit? Wie het weet mag het zeggen.
In ieder geval is het in de supermarkt nu weer eens makkelijk boodschappen doen. Niet meer omrekenen maar gewoon alles in het mandje gooien dat nodig is.

Kosovo is voor ons ook een land waar we nog geen geocache hebben gevonden dus dat is hoogste prioriteit, ná die boodschappen dan! De drie die we offline hebben opgeslagen liggen rond de hoofdstad Pristina waar we op onze reis naar het zuiden ongeveer langskomen. Bij de eerste hebben we pech, een prachtige tombe waar de een of de andere sultan sinds 200 jaar begraven ligt, maar die waarschijnlijk de cache mee in zijn graf heeft genomen. Wij vinden hem in ieder geval niet, die cache dan.
Dan maar naar de tweede die bij een of ander Servisch oorlogsmonument moet liggen. Bij de ingang staat een oud mannetje, gekleed in een Kosovaars politieuniform, zijn laatste dienstbare jaren uit te zitten. Vraagt om onze paspoorten en dan mogen we door. Een paar scharminkels van honden drentelt om ons heen door het park dat zwaar bewaakt wordt door de vele camera’s die aan de omheiningen hangen. Men is namelijk als de dood dat nationalistisch -Kosovaren het gaan belagen. Om het uitzicht te bewonderen moeten we een paar honderd trappen naar boven, maar meer dan een paar moskeeën en wat heuvels en fabrieken in de verte is er niet te zien. Jammer van de spierpijn die het me oplevert. En ook hier weer géén cache te vinden. De sultan die in de tombe ligt is hier een paar honderd jaar geleden gesneuveld. Het zal toch niet dat......?
We hebben er nog één te gaan. Op zoek naar het Berenpark in Pristina. Hét park waar tientallen beren worden opgevangen die hun leven niet in de natuur hebben gesleten maar voor andere doeleinden werden gebruikt. Maar ook hier weer niets, een oude loods is het enige dat er nog staat. Er liggen nog een paar dode ratten in de struiken maar geen cache. Vergane glorie. De eigenaar van het naastgelegen hotel vertelt in gebroken Engels dat dit ‘park’ al lang niet meer bestaat. We hebben het nu wel gezien in Kosovo. Rest ons nog een kleine stop voor de grens bij een tankstation waar open WiFi is en waar het verslag van gisteren online kan. En dan ziet Geer opeens nog een cache die 2,5 kilometer verder langs een weg ligt en waar een foto bijstaat van iemand die hem heeft gevonden!!! En die is tien minuten later ook voor ons. Onze eerste en laatste in Kosovo.

De grens met Noord-Macedonië wordt snel genomen. Ook hier de paspoorten en de groene kaart maar verder gelukkig geen gezeur.
Drie landen op 1 dag, het moet niet gekker worden. Vandaag nog doorrijden naar Griekenland laten we snel varen. Platamonas, het dorp waar ik zoveel jaar vrijwilligerswerk heb gedaan, is toch nog zo’n vier uur rijden.

Twintig minuten vanaf de hoofdstad Skopje ligt de Matka-kloof. Volgens het reisgidsje een van de mooiste natuurparken in Noord - Macedonië.
Door het invoeren van de coördinaten van de cache die hier ligt vinden we de weg er naartoe. De Treska rivier wordt geflankeerd door honderden meters hoge rotsen . De wandeling over het pad hoog boven de rivier is prachtig. De vele kloosters en kerkjes die hier langs de kloof liggen dateren vanuit de tijd van de Middeleeuwen. Ontelbare Grotten met stalagmieten, stalactieten en druipsteenpilaren . Restaurantjes, barretjes en kleine winkeltjes, bootjes en kajaks doen goede zaken. Een jonge man doet nog even een poging om ons in het bootje te lokken maar de dag loopt al zo’n beetje op zijn eind, we zijn moe en hebben honger.
De drie caches die hier langs de rivier liggen zijn de eerste Noord- Macedonische voor Geer. Ik was in 2017 al eens in dit land met mijn tante Mia op vakantie dus voor mij waren ze geen primeur.
De dag sluiten we af in een van de restaurantjes met uitkijk op de kloof. Én we hebben WIFI waardoor dit verslag dadelijk weer online kan....

Route: Davolja Varos - Merdare - Gllamnik- Pristina - Hani i Elezit - Kondovo - Matka
Gereden kilometers: 178
Coördinaten slaapplek: N041°57,686’ O 021°17,812’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour