Maandag 6 september 2021| Carry

Terwijl Geer nog op een oor ligt word ik wakker van de vertrekkende vliegtuigen op het vliegveld van Trondheim. Het haventje waar we gisteravond onze slaapplek vonden, ligt niet ver van de aanvliegroute. Tot 23 uur is er verkeer geweest, maar echt last hebben we er niet van gehad.
Na het ontbijt trekken we verder naar het noorden. We hebben een lange rit voor de boeg, want uiteindelijk willen we als laatste van onze Noorwegen-reis de eilandengroep Lofoten gaan bezoeken. De Ferry, waarop we de ruim drie uur durende overtocht gaan maken, is nog eens 700 kilometer rijden.
Het weer is redelijk, wat bewolkt en grijzig, maar af en toe laat de zon zich ook even zien. Jammer genoeg duurt dat niet erg lang, want als we tussen de bergen en de lange fjord rijden begint het te regenen. Het houdt net lang genoeg op om Baloe even te laten plassen en dan weer snel de bus in te duiken.
De honderden kilometers lange E6 is een fijne weg, het is niet druk en Geer durft het zelfs aan om, terwijl ik rijd, zijn ogen dicht te doen om even een tukkie te doen.
De borden langs de weg waarschuwen voor overstekende elanden, maar al wat we zien is een doodgereden konijn. Waarschijnlijk zijn die elanden het bos in gevlucht voor de gestaag stromende regen:)
Trøndelag, het gebied waar we doorheen rijden, is een van de grootste graangebieden van het noorden. De boeren laten zich niet weerhouden door het weer en werken gestaag op de korenvelden door.

Het meest toeristische langs de kant van de E6 is de waterval bij Laksfors.
Volgens onze reisgids is een bezoek hieraan erg indrukwekkend: de zalmen springen hier écht het water uit. Maar helaas vandaag niet. De enige die springt is Geer, die met zijn neus bijna onder de waterval wil hangen om de zalmen te zien. Maar hij glijdt uit op de gladde stenen en ik zie hem vanuit de verte weer omhoog ‘sjravelen’. Jammer dat er net een toerist voor mijn beeld staat, anders had ik het op de foto kunnen vastleggen.
Het nabijgelegen restaurant, vanwaaruit je (ook volgens de reisgids) een goed zicht hebt op dit snelstromende visrijke watergeweld is al gesloten, je kunt merken dat het seizoen ten einde loopt. En dat is ook te merken aan de vele campers die ons rijdend naar het zuiden, tegemoet komen.
Op weg naar Mosjøen, waar we een plekje voor de nacht hebben uitgezocht, komen we in nóg dunner bewoonde streken. In deze provincie wonen nog geen kwart miljoen mensen.
Het kleine stadje ligt aan het uiteinde van de 51 kilometer lange Vefsnfjord en op het moment dat wij erdoorheen rijden lijkt het uitgestorven. Het weer is er ook niet naar om buiten te zijn, een enkele stoere wandelaar maakt een ommetje met zijn hond en wat dappere hardlopers doen hun best om nog wat kilometers te maken. Het blijkt dat tweehonderd meter hier vandaan een door Sherpa’s gebouwde bergtrap ligt, de Helgelandstrappa. De drieduizend treden brengen je naar een op 818 meter boven zeeniveau gelegen uitzichtpunt over het in de diepte gelegen Mosjøen. De trap staat in de top 5 van de mooiste trappen in Noorwegen. We laten hem lekker aan ons voorbij gaan. Sherpatrappen genoeg gezien.

Wij maken het binnen gezellig, verwarming aan, kaarsje op tafel en een drankje erbij.
Hopen dat het weer morgen wat beter is zodat we nog even het dorp kunnen bekijken voordat we op weg gaan naar de ferry.

Route: Sjørdal - Steinkjer - Mosjøen.
Gereden: 360 km
Slaapplek : N 65°49.819’ E 013°11.485’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour