Het virus heeft me te pakken.

Maldiven,

Woensdag 18 maart 2020 / Gerard

Toen we net hier waren twijfelde ik nog. Het is toch wel al een hele tijd geleden dat ik me blootstelde aan een leefomgeving die niet per definitie voor mensen geschikt is. Toentertijd had ik mijn eigen voorzorgsmaatregelen en uitrusting en was ik optimaal voorbereid en lichamelijk getraind om met een aanvaardbaar risico deze weliswaar prachtige, maar ook wat riskante sprong te maken. ;)
Jarenlang heb ik genoten, maar gaandeweg kwam de klad erin en zag ik mijn spullen verouderen. Maar toen ik vanmorgen mijn vierde duik nam in een van de mooiste onderwatergebieden van de wereld en na 50 minuten schoonheid te hebben mogen aanschouwen weer boven kwam, wist ik dat het duikvirus weer vat op me had.
Wat een schitterende sport is het toch. De onwennigheid in het begin om niet met mijn eigen vertrouwde spullen te duiken is inmiddels verdwenen. Ik voel me ook met deze spullen als een vis in het water.
Car heeft ook haar draai aan boord gevonden en springt als eerste overboord. Niet om te duiken, maar met een duikbril en de GoPro weet ze inmiddels aardig om te gaan en de vriendelijk bemanning helpt haar waar het kan. Wijzen haar de plekjes aan waar de ondieptes van het rif zijn en heisen haar in een zwemvest als de golfslag toch wat pittig is.
Ondanks dat er heel wat uurtjes in het duiken zijn gaan zitten, heeft Car ook vol meegenoten zegt ze. Voor mij maakt zo’n opmerking het wel zo prettig dan.
Op de vraag van mijn buddy Sam of ik vanmiddag weer ga duiken zeg ik echter nee. Het is nu genoeg geweest. De middag besteden we samen aan het snorkelen op het huis-rif.
We doen nog een laatste poging om de cache te vinden nadat we een hint hebben gekregen. Maar hoe duidelijk deze ook was, hij ligt er niet meer. Jammer, geen cache op de Malediven, of we moeten die bij het vliegveld nog kunnen vinden morgen.

Het mannetje dat Car de vorige keer gemaand heeft wat zediger gekleed te gaan, komt weer aanlopen en is duidelijk nieuwsgierig wat we hier toch te zoeken hebben. We leggen hem het spelletje uit en hij is ineens veel vriendelijker en spraakzamer. Hij woont in de buurt en zijn job is om het stilgevallen werk van een in aanbouw zijnd hotel te bewaken. Door geldgebrek en Corona ligt het werk al een poos stil. ‘s Nachts slaapt hij hier om inbrekers te weren. Als we verbaasd kijken wie hier op dit eilandje zou moeten inbreken, knijpt hij zijn ogen samen, kromt zijn wijsvinger en met een samenzweerderige stem fluistert hij: “Bangladesh people, they are dogs”.
(Dat honden, als onrein dier, op deze Moslimeilanden niet getolereerd worden is een feit. In het hele land leven slechts vier honden en die huizen op het hoofdeiland Male)
Kennelijk hebben mensen uit Bangladesh zich hier in loop der jaren tussen de authentieke bevolking gemengd en hij heeft er geen goed woord voor over. “Maar jullie zijn toch gelovige Moslims allemaal ?” probeer ik nog te relativeren. “Ja dat wel, maar toch zijn het honden”. Hij vertelt nog dat hij geen vrouw en kinderen heeft. Vrouw is sinds enkele jaren overleden en er zijn 9 kinderen dood geboren. Nu slijt hij zijn leventje alleen en doet trouw elke dag zijn nachtdienst voor omgerekend zo’n 300 euro per maand, hoewel hij de laatste twee maanden geen cent meer heeft gezien van de bouwmaatschappij. Het betonnen staketsel met zijn roestige steigerbuizen en grillige betonstaal, steekt lelijk af tegen de achtergrond. De eerste vier verdiepingen staan maar het zou 10 hoog worden met wel 100 kamers. Vreselijk hoe ze ook hier weer deze prachtige eilanden aan het het vernachelen zijn op deze manier. Een tweede kolos in aanbouw staat 200 meter verderop en is al even troosteloos.

We wandelen nog wat door de straatjes en Car rammelt vruchteloos aan de toegangsdeuren van de souvenir winkeltjes. Omwonenden vertellen dat ze dicht zijn omdat “het gebed” aan de gang is. Morgen dan nog maar eens proberen.
Dat je niet persé onder water hoeft om te genieten van de zee bewijst een school Dolfijnen die in slagorde hun vismaaltje bij elkaar jagen Het tafereel is goed te zien van ons balkon en op de aangrenzende pier. Deze “show”is toch zoveel mooier dan de aangeleerde trucjes van deze dieren in van die verfoeilijke dolfinariums.

De avond sluiten we af met een dinertje bij kaarslicht. Je moet wel weer erg veel geduld hebben. Na een half uur krijgen we pas ons bestelde drankje en na een uur het eten. Tja.... we passen ons maar aan aan het tempo hier, hoewel onze lege magen hoorbaar protesteren.

Om half 10 komen twee brommertjes met daarop vier gemaskerde mannen en rijden het terrein op. De aangekondigde “healthcheck”, die al twee dagen eerder had moeten gebeuren, gaat beginnen. Een man met mondkapje en handschoenen doet met een oorthermometer de check. Een andere schrijft in een groot A3-boek onze namen en de uitlag. De andere twee kijken gewoon toe.
We zijn “gezond” verklaard. ;)
Nu kunnen we gerust gaan slapen en morgen aan de terugreis beginnen.

Geschreven door

Al 8 reacties bij dit reisverslag

Even bij het lezen van de titel een gevoel van ‘oh, wat een pech’. Gelukkig een goedaardig virus dat duiken.

Bert 2020-03-19 05:53:03

Gaaf dat je zo’n mooie duiken hebt gemaakt! Ik wens jullie een hele goeie terugreis!! Groetjes Stijn

Stijn 2020-03-19 07:59:53

Een hele goeie reis 😍

Mia 2020-03-19 08:14:20

Gelukkig een duikvirus ik schrok al. Ik wens jullie een goede terugreis. Groetjes Jeanny.

Jeanny 2020-03-19 08:22:09

Ik schrok niet hoor! Dacht direct aan het duiken! Kan me voorstellen dat je daar zo van geniet.

Riet 2020-03-19 09:09:13

Dit is toch wel weer een trip geweest waar je U tegen kunt zeggen. Waren het niet de " sappige " verhalen, dan spreken de foto s voor zich. Maar nu moeten jullie weer gaan af kicken! Niks meer - ik bel de chauffeur even, of waar gaan we eten, of doe mij maar een biertje, of we gaan wat snorkelen of duiken of zwemmen in de warme zee. Niet dat ik jaloers ben maarrrrrrr Kom goed thuis😇😇😇😇

Henk Jaspers 2020-03-19 10:35:49

Tja, een virus!! Van een duikvirus kun je ook behoorlijk last hebben als jullie zo dadelijk weer in Nederland zijn. Hier valt niet veel te duiken, tenminste niet met zo'n prachtige kleurrijke onderwaterwereld. Dat is ook afkicken. Het andere virus houdt de gemoederen in de wereld behoorlijk bezig en jullie zullen merken dat jullie in een ander Nederland komen, als jullie thuis komen. Regels en maatregels, stille straten en pleinen, lege schappen in de winkels door doorgeslagen hamsteraars en overvolle ziekenhuizen, huisartsenparktijken. Maar ook hardwerkend zorgpersoneel, supermarktpersoneel en chauffeurs, schoonmakers. Deze groepen hebben afgelopen week om 20.00u minutenlang applaus gekregen van heel Nederland en verdiend. Bedrijven en scholen zij allemaal dicht, maar er zij ook heel veel positieve mensen die van de nood een deugd maken en hun plots verkregen vrije tijd op een leuke manier besteden. Veel meer met elkaar omgaan in die zin, samen koken en eten, spelletjes doen met de kinderen en meer tijd met het gezin verbrengen. Dat heeft ook weer wat. Het sociale leven zal mettertijd weer op gang komen. Hier hebben veel mensen nu de leefstijl en het tempo van de Sri Lankanen, Dus jullie zullen zich meteen weer 'thuis' voelen. Verder is het hier prachtig lenteweer. Dat maakt heel veel goed.

Yvonne Sormani-Simons 2020-03-20 07:33:37

Fijn dat jullie heelhuids en voldaan terug zijn.

René Dingemans 2020-03-20 15:18:30
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.