Woensdag 26 februari 2020. Door Gerard
Dag 4

De wekker gaat om 07:15 h. We hebben met Udaya om acht uur afgesproken. Om half staat hij echter al voor de deur zijn auto te wassen met de tuinslang van het appartement. Als we met onze spullen naar buiten komen sjouwen laat hij letterlijk alles vallen en komt op de bekende uitgelaten Udaya manier op ons toesnellen. Oh no sir, don’t do that! Ik ben me van geen kwaad bewust maar hij maakt me duidelijk dat hij óók voor het sjouwen van de koffers is. Ik maak hem echter duidelijk dat hij voor mij een gids, chauffeur en helper is maar géén slaaf. De koffer van Car is prima, maar ik sjouw mijn eigen spullen wel. Hij accepteert mijn eigenwijsheid, prijst onze manier van omgang met hem en dan volgt een aandoenlijk momentje. Hij plaatst onze handen en de zijne als een torentje op elkaar en als ik een “olleke bolleke reuze knolleke” verwacht komt er een serieus ochtendgebed, waarin hij bidt voor ons dat we een fijne en veilige vakantie mogen hebben en nog zeker 25 jaar in goede gezondheid mogen leven. Ik zie dat Car even moet slikken en een traantje probeert te onderdrukken. Na het stichtelijke momentje is onze vriend weer de vertrouwde druktemaker en gaan we naar de overkant voor het ontbijt. Hetzelfde als gisteren voor ons en Udaya duikt weer in de pannen met overgebleven diner van de dag ervoor. Wat rijst, wat groenten, wat hompen brood en klaar.

Bij het afrekenen wordt er wat moeilijk gedaan. De baas zelf is aanwezig en beweert dat we geboekt hebben zonder ontbijt en dat dit nog twee keer moet worden afgerekend. We hebben de booking echter online bij de hand en het gelijk is aan onze kant. De baas loopt knorrig weg om wisselgeld te halen en onze trouwe roomboy ‘Caro’ staat er wat hulpeloos bij. Hij heeft gisteren al (op zijn verzoek)zijn fooi gehad, omdat hij niet wilde dat zijn baas dat zou zien. Als de baas terug komt met het wisselgeld krijgen we het advies van Udaya om hem géén fooi te geven en het wisselgeldgeld in zijn totaal te accepteren, omdat we Caro al zijn verdiende fooi hebben gegeven. Uitgelaten springt hij daarna de drukke weg op het verkeer te laten stoppen en ons over te laten steken.

We rijden richting de oude koningsstad ‘Polonnaruwa’ de vroegere hoofdstad rond het jaar 1070. Het gas gaat er goed op en onze chauffeur haalt alles luid toeterend in op plekken waar dat kan.... maar ook niet kan. Dat laatste echter volgens onze westerse begrippen. De eerste dag zat ik met samengeknepen billen. Nu begin ik zijn rijstijl een beetje te kennen. Hij heeft een speciale manier ontwikkelt die het toch redelijk ‘veilig’ maakt. Iedereen rijdt zo is zijn uitleg, ‘anders schiet het niet op’. (..) Ik accepteer het maar, omdat het wel past in mijn motto : “ No risk No fun”

Maar de alom aanwezige politie betrapt hem even later toch op een overtreding die in hun ogen dan weer niet binnen de grenzen van het toelaatbare valt.
We moeten aan de kant en ik zie Udaya op zijn welbekende manier de agenten in kwestie te overtuigen dat een boete niet op zijn plaats is. Als de politieman zijn boekje en pen toch tevoorschijn haalt voel ik me geroepen om ook een duit in het zakje te doen en stap uit om me ermee te bemoeien. Ik geef de ex collega’s vriendelijk een hand, stel me voor als een politieman en vraag ze ook nog om samen op de foto te gaan. De stemming wordt vriendelijk maar de foto vinden ze maar niks. Maar de bekeuring gaat niet door. Even later in de auto vertelt onze verkeerscrimineel Udaya dat hij ze wijs had gemaakt dat ik van Scotland-Yard was en dat ze een flater zouden slaan als ik het op Facebook zou zetten wanneer ze het niet door de vingers zouden zien.
Vriendelijk zwaaiend rijden we weer verder naar de volgende verrassing.

Met de bekende zwier naar links en luid claxonnerend wordt de auto de berm in gestuurd en er komt een mannetje tevoorschijn. Een paar zinnetjes en de man schiet het bos in met een soort haak waar een homp vis aanhangt.
Udaya gebaart ons te wachten en niet lang daarna komt een reusachtige water-varaan achter hem aan. Nou niet speciaal achter de man maar achter de homp vis aan de haak. We kunnen leuke foto’s en filmpjes schieten en als het beest uiteindelijk zijn beloning heeft gehad schommelt het weer op zijn gemak de wildernis in. Dit soort attracties onderweg zouden we zeker missen zonder een gids.

En dan stoppen we bij een soort fietsenstalling. We krijgen een krakkemikkige fiets aangemeten, maar als we weg willen fietsen moeten we hem laten staan en worden we weer de auto in gedirigeerd. Een hoedenverkoper wil ons nog een strooien hoed verkopen. Eigenlijk wel een goed idee om met deze hitte en felle zon iets op ons hoofd te zetten. €8,- is de prijs maar als we niet happen wordt de 8 euro meteen een ‘special price for you madam’ en gaat hij naar 4 euro. Dan rijden we naar een andere plaats waar Udaya de kaartjes gaat kopen en als Car aangeeft toch een hoed te willen, gaat hij even handelen. Resultaat: Twee hoeden voor 2 euro en dan rijden we op onze eerder uitgezochte fietsen met hoed de Koningsstad in. Er staat een lekker briesje en op de fiets is het heerlijk om naar alle bezienswaardigheden te rijden.
Onderweg nog een drankje en een hapje. Alles wordt geregeld en we hoeven ons alleen maar bezig te houden met genieten. Wat een luxe.

Na ruim drie uur fietsen, slenteren en monumenten kijken hebben we het letterlijk en figuurlijk gezien. Udaya stelt nog voor om naar het hotel van gisteren te rijden, daar te lunchen en te zwemmen en dan door naar ons resort.
Maar we zijn gaar van de hitte en willen alleen nog relaxen in het beloofde en door hem georganiseerde verblijf: ‘In on the Tree’ in Sigeriya.

We kopen onderweg wat bananen, koekjes en nootjes voor de trek en na een welkomstdrankje, een glas ‘gingerbeer’, worden we over een smal paadje letterlijk het bos in gestuurd naar ons verblijf hoog boven de grond. We slapen vannacht is een heuse boomhut. Geen verkeerslawaai deze keer, enkel de bosgeluiden.
Twee reusachtig grote bedden geheel “verpakt” in een muskietennet. Een eigen badkamer met douche een balkon en dat alles zo’n 6 meter boven de grond. We hangen nog wat op het balkon en proberen bij de geluiden die we horen een dier te ontdekken. Heel veel vogels hier en ook de eekhoorntjes razen door de bomen.

En dan het diner. We eten a la carte en het smaakt ons beiden voortreffelijk. Een hele serie schaaltjes bedekken de tafel en er is meer dan voldoende. Zo veel dat we afzien van ons dessert. De avond wordt kort, we denken aan het milieu, dus douchen we samen om water te sparen en op tijd duiken we onder het muskietennet op een heerlijk matras.
Het muskietennet is gelukkig niet nodig want de door mij gehaten muggen laten zich niet zien of horen. De ventilator boven het bed zorgt voor de verkoeling en de nacht slokt ons op

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour