Donderdag 16 september 2021| Gerard

Nog even terug naar gisterenavond. Er komt een wens uit.
We laten de verduistering van de achterramen weg en hebben hierdoor een mooi uitzicht op de wolkenloze hemel richting het noordwesten. Vanuit bed heb ik met een half oog zo een mooi beeld op de sterrenhemel. Het andere halve oog is al aan het wegzakken in slaapstand. Maar dan opeens zie ik het donkere firmament oplichten. Is dat het?? Meteen komt er een appje van Rob van het Polarlightcenter. http://www.polarlightcenter.com. : “Er is activiteit te zien. Groeten Rob”. Meer aanmoediging hebben we niet nodig en binnen no time staan we buiten in de vrieskou. En dan zien we het schouwspel van licht dat zoveel mensen op de wereld weet te boeien. Het “noorderlicht”.
Met al onze camera’s proberen we het verschijnsel zo goed mogelijk vast te leggen, maar alleen met onze mobieltjes weten we wat bruikbare beelden te maken. Maar soms moet je gewoon genieten van wat je ziet, zonder meteen een mobieltje in je hand te houden. En dat doen we dan ook. En dan krijgen we bij dit moois nog een toetje ook. Een vallende ster snijdt dwars door het schouwspel heen.
Terwijl de kou langzaam via onze benen omhoog kruipt weten we het toch een uur vol te houden. Eenmaal in bed zetten we de achterramen wijd open en zo kunnen we nog ruim een half uur nagenieten en zien we het licht langzaam doven. De ramen gaan dicht, we kruipen dieper onder de wol en onder het zachte zoemen van het kacheltje vallen we tevreden in slaap. Ook wij hebben “het” gezien en beleefd.
Rob nogmaals bedankt voor je belangeloze service voor ons als “niet klanten”. We hebben jullie uitleg en hulp erg gewaardeerd.

De ochtend is koud maar ook nu kraakhelder en de zon warmt de omgeving snel op. We zeggen Zweden vaarwel en rijden weer richting Noorwegen. We hebben nog even met de gedachte gespeeld om een deel van de route door Zweden te rijden, maar de schoonheid van het ruige Noorwegen lokt meer dan de bossen van Zweden.
De douane van Noorwegen blijft binnen zitten en ongehinderd passeren we weer de grens. De prachtige weg van gisteren is ook gezien uit tegengestelde richting weer prachtig. Op de rotsformaties tussen de bergmeertjes zijn tientallen kleine vakantiehuisjes geplaatst op de meest idyllische plaatsen. Soms vraag je je af hoe ze er überhaupt kunnen komen.
Onderweg komen we ook weer de politiecontrole van gisteren tegen. Van de leuke jongedame die ons gisteren vriendelijk liet doorrijden krijgen we nu een stopteken. De Corona app moet nu getoond en gescand worden en dan is het dik in orde. Toch blijf ik het vreemd vinden dat de gegevens van de QR-code niet geverifieerd worden met het legitimatiebewijs of paspoort. Op deze manier kun je ook zonder probleem gebruik maken van de gekopieerde code van iemand anders.
Reizen maakt hongerig en ondanks dat we twee keer ontbeten hebben, lokt een” Thai Takeaway” in Ballangen ons uit de camper. De porties zijn flink en Nr 7 van het menu laten we ons goed smaken.
En dan verandert de natuur waar de E6 doorheen snijdt enigszins en krijgen we steeds meer bos. Ook mooi maar de afwisseling in het landschap is minder. Maar we hebben nog lang niet alles gehad en als we weer de eerste fjord in zicht krijgen moeten we ook meteen weer een overtocht met een ferry maken. 7,5 Km deze keer op een volgeladen dek over de Tysfjord, van Skarberget naar Bognes. Daarna is her weer heerlijk rijden. Nagenoeg geen verkeer op de E6, dus ook amper oponthoud. Of het moet de ‘Stikkesetting’ zijn, waarvoor we op de rem moeten. Duizenden ‘stikke’ worden nagenoeg geheel geautomatiseerd in de bermen gepland en geven zo sneeuwschuivers aan waar ze moeten rijden/schuiven. Scandinavië is klaar voor de winter.

Rond 17 uur houden we het voor gezien op de E6 en nemen we een smal weggetje naar een plaatsje Mørsvikbotn. Langs een meertje vinden we dan weer een magnifiek ‘plekje voor de nacht’. Omdat we een tikkie scheef staan moeten de blokken onder rechterwielen en omdat Car de laatste km’s rijdt is zij ook degene die die laatste cm’s moet overwinnen. Voor haar de eerste keer en het wordt meteen een zware proef. Keer op keer slaat de motor af of loeit met een te hoog toerental, maar ze krijgt hem er niet op. En als de lucht van schroeiende koppelingsplaten de overhand krijgt en Car me bijna smekend aankijkt, neem ik het over en staan we waterpas. Met: “Nog een paar keer oefenen Car” probeer ik laconiek de lucht te klaren, maar hoop stilletjes dat ze het dan wel met haar eigen busje probeert.
Ik ga nog even in de buurt een doosje oppikken en als ik na een kwartiertje terugkom is de penetrante schroeilucht vervangen door de geur van een heerlijke hamburger. Zo zie je maar weer dat goed teamwork een hoop goed maakt. Ooit leer ik nog eens koken en is Car de blokken de baas. Tot dan weten we ons prima te helpen.


Route: Riksgränsen-Narvik-Skarberget-Bognes-Mørsvikbotn
Gereden kilometers: 222
Coordinaten slaapplek: N067°41,117’ O 015°50,250’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour