Vrijdag 17 september 2021 | Carry

Het Noorderlicht heeft ons een paar nachten uit de slaap gehouden. Daarna was het de beurt van Baloe die zo nodig naar buiten moest op een tijd dat de meeste honden én mensen in dromenland zijn en ook vannacht was het weer raak. Om kwart over drie staat een piepende hond naast ons bed en ik probeer hem met een duwtje over te halen om tóch weer zijn plekje op te zoeken. Hij valt weer snel in slaap, maar die kan ik dan níet meer vatten. Twee uur later, ik ben dan net pas weer in dromenland, staat hij met een poot op bed en zal ik er toch écht aan moeten geloven. Ik gris snel even wat kleren bij elkaar, zie pas later dat er ook wat van Geer bij zit, en loop met Baloe naar buiten. Het is zo pikdonker dat ik niet eens kan zien waar hij loopt en ook het busje is na 10 meter niet meer te zien. Er zijn geen lantaarnpalen of huizen, alleen wat kale rotsachtige bergen. Het is bijna griezelig om te ver te lopen zonder dat je een hand voor ogen ziet, maar gelukkig heeft hij al snel zijn poepplekje gevonden.

Na het ontbijt rijden we verder richting Trondheim, 700 kilometer terug over dezelfde weg als de heenreis. De E6 is de snelste weg, ook al mag je overal maar 80 rijden, om weer in het zuiden te komen. Trondheim is de stad waar we kunnen kiezen welke route we nemen om uiteindelijk over een paar weken in Kristiansand uit te komen. Gaan we naar het westen, dan moeten we bij elke fjord die we tegenkomen een ferry nemen, nemen we dezelfde route als de heenreis of nemen we de E6 die naar het oosten afbuigt? In ieder geval zijn we het daar over eens, het westen moet wachten tot een volgende reis, dezelfde weg als de heenreis is natuurlijk niet spannend dus wordt het de E6 richting Oslo.
Maar vooralsnog zullen we de 700 kilometer naar Trondheim moeten overbruggen. Het is gelukkig prima weer, in tegenstelling tot de heenreis, dus het blijft genieten van al dat we toen niet hebben kunnen zien door de regen.
En rij je dezelfde weg, dan kom je natuurlijk ook langs bekende plekjes:) Maar tegen de tijd dat we het Arctic Circle Center, dat op bijna 700 meter hoogte ligt, bereiken, is het weer omgeslagen. Het regent gelukkig niet, maar van de zon is weinig meer te merken. We kunnen nu wel foto’s maken zonder dat we omver worden geblazen door de wind.
In de bijbehorende winkel waar ik een paar weken geleden een vest en jas heb gekocht/gekregen, wil Geer nog even kijken of hij een wandelbroek kan scoren en ik wil eigenlijk nog wel een extra warme trui kopen. Jammer genoeg hangt er niets bij van zijn gading, maar des te meer voor mij. De knul achter de kassa is dezelfde als een paar weken geleden, hij kijkt me eens aan, herkent me blijkbaar en zegt meteen: “ Ohh Yes, you are the one who put the stamps upside down”. Ik waag mijn kans en vraag meteen lachend om korting op mijn aankoop. “Next time, “ antwoordt hij grijnzend, maar we mogen wel nog gratis een kop koffie pakken. Ben benieuwd of hij er ‘next time’ nog wel is....

En dan blik op oneindig en een paar honderd kilometer zakken naar het zuiden. Geer is bijrijder geworden en ik geniet van de prachtige, rustige route die vandaag eindigt in het stadje Møsjoen. Een paar weken geleden hebben we hier overnacht aan de fjord, maar konden toen amper de bus uit vanwege het vreselijke weer. Nu is het koud en bewolkt maar droog en verkennen we op ons gemak het kleurrijke stadje. De labcache die we toen moesten overslaan kunnen we dit keer dus wel aan ons lijstje toevoegen.

Ik gooi nog snel (weer eens)een visje in de pan en onder het genot van een wijntje bij kaarslicht laten we de dag nog eens aan ons voorbijgaan...

Route: Mørsvikbotn - Fauske - Møsjoen
Gereden kilometers: 340
Coördinaten slaapplek: N065°49.956’ E 013°12.014’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour