Zaterdag 14 maart 2020. /Gerard


Keurig op tijd staat onze “taxichauffeur” op ons te wachten. De bagage wordt in de kleine Suzuki gepropt en in alle rust rijdt hij ons naar vliegveld. Het kan dus wel, dat rustig rijden :)
Dan volgt de eerste roadblock vlak voor het vliegveld. Ook wij, tenminste ik. Car mag haar paspoort in haar tas laten zitten. Snelle blik in de pas door het geopende raam en dan 500 m verder zijn we bij de vertrekhal van het vliegveld. Vóór de ingang weer een controle. “Pasport and boarding cards please”. Voor de boarding cards grijp ik naar mijn telefoon waar ik ze online heb opgeslagen. Maar ik grijp mis, telefoon is weg. Razendsnel check ik al mijn zakken wel drie keer achter elkaar en in de verte zien we onze taxi wegrijden. Ik ren terug naar de plaats waar ik ben uitgestapt. Ben ik hem daar verloren of ligt hij nog in de auto. Car belt mijn nummer maar we horen niks in de buurt overgaan. Dan moet hij nog in de auto liggen. Maar we hebben geen telefoonnummer van de chauffeur. Dat is allemaal door het hotel geregeld. En dan denken we meteen aan Udaya, die op dit vroege uur al wakker is en meteen actie onderneemt. Hij belt het hotel en zij de chauffeur, die opdracht krijgt om terug te rijden. Ik ben er nagenoeg zeker van dat hij daar in ligt want onderweg heb ik mijn telefoon nog gebruikt. Hoewel we de Suzuki helemaal overhoop halen, geen telefoon. Nu zie ik mijn geest al kruipen, mijn nagenoeg nieuwe iPhone 11... en al die foto’s en filmpjes van de vakantie... Ik krijg het nu toch wel benauwd. De chauffeur is heel behulpzaam en rijdt met me naar het politiebureau. Dat is zinloos want ze horen alleen het verhaal aan. Ondertussen is het thuisfront ingeschakeld en hoewel die al slapen zijn ze meteen klaarwakker. Er wordt zelfs een app-groep “ crisiscentrum Sri-Lanka” aangemaakt. Door Rick wordt meteen de telefoon geblokkeerd en wordt een alarm bericht met dito alarmtoon verzonden. Een eventuele vinder, of dief, ziet dan dat de zaak geblokkeerd is en wordt verzocht het nummer op te bellen. Denise heeft als taak om op Google-maps de bewegingen van de telefoon te traceren. We rijden met de chauffeur terug naar die plaats. Maar ook daar niks te zien of te horen. Het is net 150 m buiten het gebouw. Het lijkt een hopeloze zoektocht te worden en de tijd dringt. We moeten ook nog onze vlucht halen. Gelukkig heeft Car kopieën van de boarding cards op haar telefoon. En dan weer een berichtje van Denise dat de telefoon verplaatst wordt naar de aankomsthal. Ook hier is de luchthaven politie ingeschakeld en die komt plotseling met een iPhone aandraven. Helaas niet de mijne. We geven het op. Weten niet meer wat we verder nog kunnen ondernemen in de paar minuten die ons nog resten. Maar dan schrikt Car van een oproep op haar telefoon. “Geer dat ben jij!” Trillend neemt ze op en hoort een Srilankaanse stem iets zeggen waar ze niets van snapt. Maar gelukkig staat de chauffeur nog naast ons en we drukken hem de telefoon in de hand. En aan zijn gezichtsuitdrukking zien we dat het goed nieuws is. Als hij het gesprek wegdrukt zien we een grote smile en bijna tegelijkertijd komt de luchthavenpolitie opdraven met mijn telefoon. Wat een opluchting. Het scherm is wel aardig beschadigd maar alles werkt nog. We hebben nog net genoeg tijd om de chauffeur hartelijk te bedanken voor alle tijd en moeite die hij erin heeft gestoken om ons te helpen. Als ik hem een dikke fooi in Euro’s wil geven, (ons restje roepies is net niks meer), weigert hij beslist en loopt met gevouwen handen snel achterwaarts naar zijn auto. Het was hem een eer om ons te helpen hoor ik hem zeggen. Opgelucht zwaaien we hem uit en dan volgt een rush door de verschillende controles. En dat zijn er véél. Wel 4 keer bagagecontrole en uiteraard de thermo-scan. Hoewel onze hartslag en lichaamstemperatuur door het gedoe aardig moet zijn opgelopen worden we niet als Corona-verdacht gelokaliseerd. Ondertussen gaat mijn telefoon tekeer met zijn alarm toon. Rick doet geen half werk en stuurt het ene na het andere alarm de lucht in. Maar zelfs van dat irritante geluid kan ik nu genieten. Hulde voor mijn kinderen die me zo fantastisch geholpen hebben!!!

In de maar half gevulde Boeing A330-300 is het dan afschakelen. In de vlucht van 1 uur en 25 minuten landen we op Male Velana. Eerst weer geld uit de muur trekken want hier hebben ze Roefia’s. Met Dollars betalen is hier zeker zo gangbaar maar de geldautomaat geeft geen keuze. Alleen inlandse lappen dan maar.
We hebben een speedboat gecharterd. 15 US dollars per persoon. Dat gaat een stuk sneller maar is wel een stukje duurder. Met de lijndienst betaal je maar $ 2,- maar dan hadden we ook nog eens uren moeten wachten, want zo vaak varen die ook weer niet.

Als we aankomen varen staan drie man personeel ons op de kade al op te wachten. Onze koffers worden in ontvangst genomen en dan lopen we 100 meter over de kade naar ons hotel. Naast ons zwemmen een paar flinke pijlstaartroggen met ons mee. De onderwaterwereld heet ons kennelijk ook al welkom.
We hebben een leuke kamer met airco, tv, koelkastje, ruime badkamer en met zicht op zee. Een zitje buiten voor de deur en nog een gezamenlijk terras. Hier is het wel uit te houden en tevens hebben we een eigen strandje voor de deur. Als ik me even later in het pislauwe water laat glijden en de de prachtige vissen om me heen zie zwemmen glijdt alles stress van de ochtend uit mijn lijf. Dit is heerlijk.
Om de hoek zit een simpel restaurantje met een kleine kaart. En op die kaart is ook nog niet alles te krijgen. Maar wat we krijgen is prima te eten. De bediening is ook simpel. We krijgen zonder woorden de menukaart. Bestellen en als we klaar zijn worden onmiddellijk de borden opgehaald en krijg je eveneens zwijgend de rekening. Ach ja, dat gelul is ook nergens goed voor. We komen om te eten.
Een minpuntje, voor mij althans. Geen druppel bier hier of ander alcohol. En dat is wel even wennen na al die literflessen bier op Sri Lanka.

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour