Zaterdag 7 maart 2020./ Gerard

Áls de wekker om 4:45 afloopt klinkt er een benepen stemmetje naast me. “Ga maar alleen Geer, het wordt niks met mij”. Dus om klokslag 5 uur stap ik samen met Udaya achter in de tuktuk. Hij duikt onder een dekentje en we vertrekken in potdichte mist. Bewonderenswaardig hoe de bestuurder het ding door de smalle berg paadjes weet te manoeuvreren die vol zitten met kuilen en hobbels. Het is een uur rijden naar boven en het wordt steeds killer. Maar als we aankomen op ‘Lipton Seat’ zijn we door het wolken/mistdeken heen en zien we aan de einder een mooi lichtspel door de mistflarden. De zon gaat
opkomen. We zijn mooi op tijd. Er zijn nog een dertigtal bezoekers hier boven en menigeen heeft zich vergist in de temperatuur. In korte broekjes, topjes en teenslippers is het meer een kwestie van bibberen dan van genieten. De vogels echter laten zich bij het zien van deze eerste zonnestralen uitbundig horen. Helaas zijn er altijd weer van die kleppers die maar door blijven kletsen en niet gewoon de natuur hier aan het woord willen laten. Als de zon zich van zijn mooiste kant heeft laten zien en de laatste mistflarden tussen de bomen wegbrandt, is het theetijd en ook hier horen daar wat hapjes bij, die vers worden gemaakt. In de onder ons gelegen helling zitten een tiental apen die ook weten dat er ontbijt wordt geserveerd. Continue moet er iemand met een stok langs het terras lopen om ze weg te jagen anders is in no time al het lekkers verdwenen. Ze zijn hondsbrutaal en enorm snel.

Als ik alles naar binnen heb gepropt heb ik nog een taak hier. Hemelsbreed ligt op ongeveer 300 meter een cache. Udaya legt even aan de tuktuk bestuurder uit waarom ik niet zoals alle mensen nu instap en kijkt me verbaasd na. Het valt weer eens niet mee om door de dichte begroeiing en de theeplantage de cache te vinden. Ook de plek waar hij ligt is flink begroeid en aan het zicht onttrokken. Maar het lukt. Ik stuur een appje aan de achterblijvers dat ik op de terugweg ben en na een half uurtje klauteren en glijden ben ik weer totaal bezweet boven. Ik laat ze een TB zie en ze knikken beleefd. Als ik mijn uitleg eindig met “crazy people we are hè”, wordt dit met een nog heviger knikken en een brede grijns beaamt.

Op de terugweg kan ik genieten van de prachtige streek. Tientallen schoolgaande kinderen die met zware schooltassen in hun witte uniformpjes tussen de theeplantages door steil afdalen naar hun schooltje tientallen km’s verderop. In tegengestelde richting sjokken de theepluksters en andere werklui omhoog de velden in. Udaya ligt weer met een laken over zich heen te snurken. Die slaapt dus overal. Zelfs in de bonkende en slingerende tuktuk. Bij aankomst in ons hotel moet ik hem letterlijk wakker schudden en wordt hij met een gilletje wakker.
Car zit inmiddels ook weer overeind en heeft wat sneetjes brood gegeten met banaan. Het blijft er in deze keer en ook wij gaan nu ontbijten in een nabijgelegen restaurantje dat ook van de eigenaar van het hotelletje is. Vandaar dat gisteren in het hotel niks te krijgen was en de roomboy met de tuktuk alles moest halen. Udaya wil nu ook een stukje van de route rijden door de plantages om Car toch nog even de mooie omgeving te laten zien die ze gemist heeft. Maar halverwege krijgt hij ineens een ingeving. Wij hadden ons al eens eerder hardop afgevraagd hoe het reizen in een bus zou zijn en nu hij een bus langs het smalle weggetje naar beneden ziet rijden, gaat hij midden op de weg rijden en druk door het open raam gebaren dat de bus moet stoppen.
Een paar woorden naar de buschauffeur zijn voldoende en wij rennen de bus in en persen ons tussen de andere passagiers. En dan gaat het met een noodvaart verder. Aan alle kanten moeten we ons vastgrijpen en deinen mee inde mensenmassa in deze overvolle bus. Ongeveer 5 km verder staat Udaya weer op de weg. Hij heeft kans gezien de bus in te halen en maant hem weer om te stoppen. Wij hebben niks in de gaten gehad en worden door hem er weer uitgeplukt. De 20 roepies die hij mij in de hand drukte bij het instappen heb ik nog steeds verfrommeld in mijn bezwete vuist. Geen kans gehad om te betalen. Nog zwartgereden ook dus. Met een grijns op zijn gezicht geeft hij zichzelf een compliment dat het samen met hem reizen toch echt wel beter is en we ons gelukkig moeten prijzen. Zijn standaard vraag: “Are you happy” klinkt weer en zonder het antwoord af te wachten scheurt hij er weer van door.

Volgende doel. Een oud klooster dat door Nederlanders is gesticht en gebouwd. Hij denkt ons er een plezier mee te doen, maar echt onder de indruk zijn we niet. Het is er echter flink druk met autochtonen die dit “St Bennedict monastery” wel de moeite waard vinden om te bezoeken. Natuurlijk wel een periode in het bestaan van Ceylon waar de Engelsen en ook Nederlanders mee hebben gewerkt aan de ontwikkeling van wat nu Sri Lanka is.
Als we later deze plek opzoeken in ons reisgidsje komen we erachter dat het gewoon gebouwd is door een Engelsman uit Kent, in Tudorstijl. We hadden al zo onze twijfels. Nou ja, ook een gids kan zich vergissen natuurlijk.

En verder gaat het weer. Nu wel een bestemming die met stip op ons lijstje staat. “ The Nine Arch Bridge”
En dat hebben meer mensen op hun lijstje staan. De brug is zonder gebruik van staal gebouwd en bestaat zoals de naam al zegt uit negen bogen. Is 24 meter hoog en in 1921 gebouwd ook al in de tijd van de Britten.
Een groot bord geeft aan dat het verboden is om op de brug te lopen en dat de boete 3000 roepies is. En zoals zoveel met de verboden hier, men trekt zich er geen bal van aan. Ergens in de schaduw duiken dan plotseling twee politieagenten op die al blazend op hun fluitje de mensen gebaren van het spoor te gaan en zeker uit de aansluitende tunnel. Het gefluit van de mannen heeft niet zoveel effect maar het gebaar is wel leuk zullen we maar zeggen. De fluit van de trein heeft veel meer effect en met een sukkelgangetje komt hij de bocht om uit het dichte groen. Daarvoor is iedereen gekomen natuurlijk en er wordt wat af gefotografeerd. Ook voor de treinreizigers is dit leuk en ze hangen al zwaaiend uit de deuren en de ramen. Wat minder toeristen had ik voor de foto’s leuker gevonden. Maar volgens Andrea hoort dat gewoon bij de sfeer en moet ik niet zeuren. ;)

Ons hotel in Ella ligt net buiten het gezellige stadje. Prima kamer weer met dito badkamer. Een leuk buitenzitje met uitzicht over de omgeving en onder ons de spoorlijn waarover een paar keer per dag de treinen moeizaam zich een weg banen door de bergen. We krijgen een prima maaltijd in het hotel en voor Car heeft de kokkin een groentesoep gemaakt met toast zodat haar spijsvertering weer in normale doen komt. Ook wordt een soort citroendrankje gemaakt dat ze met tussenpozen van 10 minuten moet leegdrinken. Het smaakt vreselijk volgens Car en haar gezicht spreekt boekdelen bij elk teugje.

Maar ze knapt zienderogen op. Alles blijft binnen en omdat we die Duitse meiden hebben uitgenodigd voor een biertje in de stad, wandelen we nog even het stadje in. Het is er heel gezellig en we treffen ze op,de afgesproken plaats: ‘Dream café’. We blijven een uurtje hangen en wisselen onderling wat gegevens uit zodat we elkaar beter leren kennen. Als zij de maaltijd voorgeschoteld krijgen gaan wij ervan door. Wij hebben al gegeten en verlangen naar een bed. Vermoedelijk zullen we ze niet meer tegenkomen deze reis maar we zijn welkom op de wijnfeesten van Koblenz.
Het was een slechte nacht en waren ook nog eens vroeg op.
Het hoogtepunt van vandaag.....? Car is weer opgeknapt ;)

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour