Dinsdag 21 juni 2022/Carry

Dag 36

We staan al uren in de rij te wachten om de boot op te kunnen.
Om 20 voor 8 hebben we ingecheckt, de Europa Palace moet om 22 uur klaar zijn om alle vrachtwagens, campers en personenauto’s naar de overkant van de plas te brengen.
We zien de zon langzaam ondergaan. De boot wordt verlicht in een gouden gloed, net als alle mensen die op hun gemak naar het schouwspel kijken van alles wat dat grote schip uitspuugt.
Wij zijn er in ieder geval meer dan klaar voor: vanmorgen heb ik alles al klaargelegd wat mee aan boord moet. Een paar dingen uit de koelkast zitten goed ingepakt in de koelbox. Tenslotte hebben we morgen een hele dag op de boot voor de boeg en als er niks lekkers ingepakt is heb ik aan Geer een kwaaie:)
Het is een uur of 11 als we eindelijk de boot mogen oprijden. Het busje gaat aan de elektriciteit, een extra service van Grimaldi Lines. Meteen naast het busje is de ingang naar de lift, ook dat hebben we wel eens anders gehad: met honderden mensen, honden en tassen tegelijk de trappen op.
Nu zijn we in een mum van tijd op het bovenste dek en terwijl Geer op zoek gaat naar de hut, kijk ik nog even naar de afvaart.
Na een kwartier komt hij glunderend terug, de kamer is prachtig, een ruime badkamer en een heerlijke dikke matras op het bed. Ook dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Én we kunnen weer meteen vanuit de lift naar de hut, zonder dat we teveel opzien baren omdat we Baloe meesmokkelen naar de kamer.
Om hem op het dek in de hondenkennel te laten, dat zien we niet zitten. En zo hebben we het eigenlijk al die jaren al gedaan.
Hij strekt zich lekker uit en is meteen onder zeil. Ik neem nog even de tijd voor een lekkere lange douche en dan is het tijd om in bed te kruipen. Een lange dag, een lange avond van alleen maar wachten en dan zijn ook wij vlug onder zeil.
Rond kwart over 6 is er wat lawaai op de gang en vindt Baloe het nodig om zijn stem te verheffen. We horen dat de boot even is stilgevallen dus dat betekent dat we in de haven van Igoumenitsa zijn om nieuwe reizigers op te pikken en om reizigers vanaf Patras hier weer af te zetten.
Voor ons nog lang geen tijd om op te staan, Baloe kalmeert ook weer en schurkt zich met een diepe zucht nog eens lekker tussen de twee bedden.

Om een uur of 9 lopen we het dek op. Op verschillende plekken zijn kleine ruimtes ingericht waarop wat stenen of kunstgras ligt en waar honden hun behoeften kunnen doen. Baloe heeft dat zo door, geen enkel probleem. In tegenstelling tot Beau vroeger, die kreeg het klaar om 24 uur zijn plas en poep in te houden.

Nadat we de boot hebben verkend brengen we de rest van de dag luierend
en lezend door aan de rand van het zwembad dat vanmorgen vroeg door vlijtige bemanningsleden is gevuld. De enkele toerist die zich erin waagt wordt zijdelings in de gaten gehouden door de Baywatch van Grimaldi Lines die intussen een beetje op zijn telefoon kijkt en zijn sigaretje rookt.

Regelmatig verkassen we een eindje verder. Soms omdat we op een plek zitten waar de zon te hard op onze lijven brandt en soms omdat schreeuwende en krijsende kinderen hun ouders én ons tot wanhoop brengen.
En zo rijgen de ochtend en de middag zich aan elkaar. Het is dat over land terug rijden geen optie is, maar een volle dag én nacht op zee is voor ons alle drie niet de meest ideale manier van reizen. Hoewel Baloe er eigenlijk weinig last van schijnt te hebben. Zo lang hij maar niet met z’n 4 poten over het hete dek hoeft te lopen én hij in de schaduw kan blijven liggen, is het hem best.

En om de verveling een beetje tegen te gaan loop je maar weer eens over het dek, van voor naar achter en van boven naar beneden en weer terug. Om de haverklap iets te eten of te smikkelen halen om dan met je kont in de zon óf de schaduw , weer op die harde houten stoelen te belanden. Om binnen in de salon in de lederen kuipstoelen te gaan zitten waar ettelijke tv’s wat onverstaanbare Italiaanse series in beeld brengen, daar hebben we ook geen zin in. En dat is ook een plek waar het niet is toegestaan om honden mee te brengen. Soms hebben we geluk dat er even een internetverbinding is, we varen dicht langs de Italiaanse kust, maar ook dat is altijd maar even.

En dan is het onverwacht nog snel gegaan. Als ik om 19.15 op de kamer ben om nog even lekker te douchen wordt er op de deur geklopt: de schoonmakers staan klaar om de kamer een ‘flinke’ beurt te geven. Geer is nog boven aan dek met Baloe, hij heeft niet gehoord dat er iets werd omgeroepen dus ik moet alle tassen naar boven sjouwen.
Dus snel alles bij elkaar zoeken en proppen en dan naar een nietsvermoedende Geer die nog heerlijk in de zon ligt te lezen. Baloetje slapend ernaast:)
De Italiaanse kustlijn is in zicht maar voordat we daadwerkelijk in de haven zijn duurt het toch nog anderhalf uur eer de boot aanlegt.
De truck-chauffeurs zitten nog op hun gemak op het dek, die weten precies hoe lang het duurt eer ze naar hun vrachtwagen kunnen. Daarentegen zijn wij, beter gezegd ik, altijd als de dood dat we te laat bij de auto zijn. Dus jaag ik Geer op om ‘toch maar snel te gaan’. En dan zitten we dus nog ruim een half uur in de auto in de benauwde garage waar inmiddels ook de truckers hun auto’s hebben gestart en waar de diesel luchten ieders adem benemen. De volgende keer ‘dan toch maar?’ Dan krijgt Geer het seintje om tussen de vrachtwagens achteruit naar beneden te rijden en krijg ik het nog benauwder. Maar dan staan we ook binnen 5 minuten op de kade en kan de frisse lucht naar binnen stromen. Gelukkig is er geen douane controle en kunnen we snel de weg op. De haven van Senigallia wordt onze slaapplek, ruim een half uur rijden vanaf Ancona. Maar eerst nog een pizza bij onze ‘vaste’ pizza man Pépé Verde.
We zijn er drie jaar geleden in 2019 voor het laatst geweest, ook toen we van de boot afkwamen. Zijn broer is al aan het opruimen omdat de zaak over 5 minuten dicht gaat maar neemt toch nog de bestelling op. En dan komt Pépé de hoek om, staat even stil, kijkt en dan roept hij: “I remember you, I remember you. From Holland. I have you on Facebook”. En dan volgt hetzelfde gesprekje als in 2018 en 2019. Het weer, de vakantie en zijn bezoek aan Nederland bijna 20 jaar geleden toen alles nog zo goedkoop was.
Zijn pizza is wel dezelfde prijs gebleven als drie jaar geleden: 6,50. En nog net zo lekker als toen! Met een zwaai en “till next time” neem ik afscheid.
En dan wordt het toch echt tijd om de slaapplek op te zoeken. De terrasjes in het stadje en langs het strand zitten bomvol, kindertjes spelen op straat en de Italianen zijn luidruchtig zoals altijd. Maar bij ons gaat binnen no time het licht uit. Het is twaalf uur geweest...


Route: Ancona - Senigallia
Gereden kilometers: 27
Coördinaten slaapplek: N 043°43,268’ O 013°13,123’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour