Vrijdag 17 juni 2022/Carry


Half 10 gisteravond: 2 lichtjes lopen het strand op. Ik herken ze meteen: een Franse vader en dochter die me ‘s middags al even aanspraken of ik misschien wist wanneer hier de schildpadden aan land kwamen. Op dat moment hield ik me van de domme, sprak geen Frans en ook geen Italiaans. En dacht meteen er achteraan: ‘ het zijn net treinen, die schildpadden, je weet nooit óf en hoe laat ze aankomen’. Dus ik maakte een weids gebaar naar de zee en haalde mijn schouders op. Ik had écht geen zin om ‘s nachts met andere mensen het strand op te gaan en maar kletsen en kletsen.
Drie kwartier later komen ze het pad weer oplopen en herinner ik me opeens weer een paar woordjes Frans. “Pas de tortues?” “Rien.” antwoordt het meisje. Prima, denk ik en pak een dik uur later mijn mobiel, het lampje en Baloe die dit keer staat te trappelen om mee te gaan. Geer, die nu met het busje boven op de rotsen aan het begin van het strand staat, kan mij nu helemaal volgen.
Ik ben nog geen 100 meter op het strand of Baloe geeft een ruk aan de lijn. Hij heeft een spoor geroken. En zodra ik het lampje naar beneden laat schijnen weet ik dat ik beet heb. We volgen het spoor naar boven en daar zit ze: een volwassen Caretta Caretta. In het gat dat ze heeft gegraven liggen al tientallen eieren zo groot als pingpongballetjes. Ze kijkt niet op of om als Baloe en ik naast haar neerknielen, ze heeft het veel te druk. Blaast af en toe als ze weer een wee heeft en er weer een ei wordt uitgeperst. Uit haar ogen stromen tranen. Met haar flippers maakt ze het nest steeds groter en groter. Het lampje dat ik mee heb stoort haar ogenschijnlijk niets. Ik kan van alle kanten om haar heen zitten en schuifelen. Baloe blijft op een korte afstand, komt af en toe eens kijken en gaat dan weer zijn eigen gang. Na een goed uur begint ze alles weer dicht te gooien, het zand vliegt me om de oren. Maar ze is zo fanatiek dat ze het gat rondom haar steeds weider maakt dus komt ze er op eigen kracht niet meer uitgekropen. Ik kijk het een tijdje aan en besluit dan om een handje te helpen. Tussen haar achterste flippers til ik haar steeds een beetje op en draai haar naar de zee. En dat is met een gewicht van rond de 90 kilo nog niet eens zo makkelijk. Maar eindelijk is ze er uit en schuifelt uitgeput weer richting de zee die haar 10 minuten later weer volledig opslokt. Het enige nog zichtbare is het brede spoor dat ze achterlaat.
Helemaal happy loop ik weer richting het busje en dan heeft Baloe nog een spoor te pakken. Boven aan de helling ligt nog een schildpad die net bezig is haar legsel dicht te maken. Ik maak ook hier nog snel even een paar foto’s maar wil nu toch echt slapen. Het is mooi geweest, het is inmiddels 1 uur. We kijken nog even mijn foto’s en dan kruip ik het bed in, maar de slaap kan ik dan toch niet zo snel vatten.

Dus het wordt een korte, slechte nacht. Dromen van schildpadden, Geer die wakker schiet van kramp in zijn kuit en daarna meteen weer ronkend in slaap valt en een uur later weer over mij heen kruipt omdat ie naar de wc moet. En vanwege de zon zijn we ook weer vroeg wakker en op.

Op mijn eerste wandeling naar het strand zie ik dat er nog een paar nachtelijke sporen bij zijn gekomen. De twee medewerkers van het vrijwilligersproject Archelon die ik tegen het lijf loop bevestigen dat er nog 4 legsels liggen op de plek waar we gisteren overdag het busje hadden staan. En op het strand waar ik vannacht was zijn er ook nog eens 5 gevonden. Dus het was een drukte van belang. Maar wat ben ik blij dat ik dit mocht meemaken. Alleen met Baloe op het strand, zitten, liggen en staan rondom het dier zonder het te verontrusten.

Na het ontbijt rijden we naar het ten westen van Pyrgos gelegen KataKolo.
De havenplaats ligt op een landtong met uitzicht op de Ionische zee en is een belangrijke aanlegplaats voor cruiseschepen voor een excursie naar o.a Olympia. Wij komen net aan als een schip van de Duitse maatschappij Aida heeft aangemeerd en dat betekent dat 1600 toeristen worden uitgespuugd waarvan het merendeel weer in de bus stapt die hen naar het oude Olympia brengt. Wij wandelen nog even door het dorp waar de terrasjes langs de boulevard en de haven al flink vol zitten. Rond de haven liggen nog 2 caches en als die zijn gevonden mag Geer ontspannen bij het busje terwijl ik nog even de souvenirwinkeltjes langs ren op zoek naar wat cadeautjes. De typisch Griekse ketting met opaal die ik hier jaren geleden van Gerard heb gekregen en nu om heb, valt blijkbaar op. Want de vragen wáár ik hem heb gekocht en of ik er misschien ook nog een passende armband, ring of oorbellen bij wil hebben, zijn niet van de lucht.
Helaas heb ik van alles drie setjes en als het nu nog een beetje betaalbaar was, dan ging ik wellicht nog een vierde keer overstag.

Aan het einde van de middag vinden we een leuke plek aan een klein haventje met strand in Skafidia. Nog nooit geweest maar ook weer ontdekt door het geocachen. Stranddouches en restaurant Sol y Mar op loopafstand. Tussen de rotsplateaus groeien de sponzen, beetje vreemd gevoel om erover heen te lopen maar tussen de platen in het ondiepe water is het net of je in een verwarmd bad stapt.
Rond het plekje waar we het busje neerzitten ligt een heleboel rotzooi.
Met de 2 grijpers houden we ons eigen CITO (cash in, trash out) event.
En na een uurtje ‘sjravelen’ hebben we een volle vuilniszak rotzooi en ook nog wat losse spullen verzameld. De vuilnisbakken op een paar meter afstand zullen niet weten wat ze zien... De rotzooi is weg en wij zitten er weer netjes bij en hebben ook nog eens het gevoel dat we iets hebben terug gedaan om vandaag van dit mooie plekje te blijven genieten.
De Grieken kennende zal het niet lang duren voordat het weer net zo’n rotzooi is als toen we aankwamen.

Omdat we willen gaan uit eten kijken we snel nog even naar de reviews van het restaurant Sol y Mar. Die blijken niet echt goed te zijn en de prijzen ook nog eens veel te hoog.
In het dorpje dat we vanmiddag op weg hiernaartoe tegenkwamen zit een leuk uitziend familierestaurant. Het is maar 5 minuten rijden vanaf het strand, dus dat wordt het. Het is inmiddels half 8, voor de Grieken nog vroeg, dus we zijn de enigen.
De kok van restaurant Charlies in Leventochori is de oude Pater Familias, zijn kinderen doen de bediening. We kiezen dit keer eens niet voor de geijkte Griekse salade maar voor een overheerlijke rode bieten salade met huisgemaakte tzatziki en dat proef je.
Ook de twee verschillende hoofdgerechten zijn net zo lekker als de rest. Toetjes zijn van het huis, zoals in Griekenland bijna normaal is. En de rekening: dat is een lachertje met ook nog eens 1,50 afgerond naar beneden. Van een fooi willen ze niets weten. Én met een tip voor een prachtig plekje om vannacht te staan. Boven op een heuvel met de zee en het mooie strand voor de deur. En wat ook nog eens gratis is: de prachtige zonsondergang.

Route: Kalo Nero - Pyrgos - KataKolo - Aghios Andreas - Skafidia -Leventochori
Gereden kilometers : 84
Coördinaten slaapplek: N 037°41’ 545’ O 021°19,063’

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour